Jakubie, mieliśmy rozmawiać ze wzajemnym szacunkiem
Nie denerwuj się, rozmowa służy rozumnemu dochodzeniu do kompromisu Przecież to właśnie wyróżnia człowieka, że nie reaguje na wszystko instynktownym gniewem, a potrafi wynieść się nad podziałami i zareagować z kulturą umiarem, oraz odnieść się do słów, które kieruje do niego interlokutor

Chodź Jakubie nie sprzeczamy się jak dzieci, wróćmy do naszej rozmowy, bo już prawie osiągnęliśmy dialog

Epikuros - proszę nie w tym wątku- tu miało być o filozofii. Dziękuję Jakubie, że załozyłeś nowy wątek "dowód z istniena sumienia". Muszę powiedzieć, że jest ciekawy.

Żywię nadzieję, że moderator wydzieli wszystkie zbędne posty, dlatego się udzialam tutaj. Jeśli jednak usunie offtop obiecuję, że nie będę go tutaj kontynuował

Dla zadośćuczynienia śmietnika w jakim tutaj uczestniczyłem odniosę się do pierwszego postu autora, gdyż uważam, że temat jest ciekawy, lecz wcześniej nie chciało mi się go czytać, bo jest dość długi.




Jeżeli pytania nie są złe w sensie logicznym (ile lat ma czwartek?), to nie mogą być błędem.



Jak wyżej: pytania nie mogą być fałszywe lub prawdziwe, a jedynie odpowiedź może być pozytywna lub negatywna.



Przede wszystkim najważniejszym problemem jest osobowość Boga. Czy jest osobą w naszym rozumieniu? Prześledźmy pokrótce filozofów greckich, aby się zorientować w temacie, bo uważam, że do nich właśnie należy się odnieść, gdyż szukali Boga jako najwyższego absolutu używając rozumu. Według mnie późniejsi filozofowie działali już przez pryzmat objawienia i wiary, którą im od dziecka wpojono. Zatem, którzy zajmowali się Bogiem?:

- Heraklit
- Anaksagoras
- Platon
- Arystoteles
- Stoicy
- Plotyn

Heraklit - logos, rozumna siła stwarzająca świat - siła jako coś nieosobowego, mimo to działającego rozumnie
Anaksagoras - świat stworzył nous - duch lub rozum, ciężko wysnuć czy tutaj jest osobą, czy czymś bezosobowym, składniałbym się do bezosobowości
Platon - Demiurg, Bóg Ojciec - z pewnością istota osobowa
Arystoteles - Nieruchomy Poruszyciel - Bóg bezosobowy
Stoicy - pneuma, ognista najsubtelniejsza substancja (panteizm) - bezosobowe bóstwo, aczkolwiek rozumne
Plotyn - Bóg jako najwyższy Absolut emanujący w świat ducha, idei i materialny - Bóg bezosobowy

Jak zatem widzimy większość najwybitniejszych filozofów starożytności skłaniało się ku idei absolutu bezosobowego. Wyjątek stanowi Platon, którego możemy wytłumaczyć tym, że był orfikiem i jego filozofia była przesiąknięta religią. Mówi się nawet, że podczas swych podróży miał kontakt z judaizmem, a nawet spotkał Mojrzesza.

Jaki jednak jest z tego wniosek? Według mnie prosta konsekwencja problemu jaki od zawsze mnie nurtuje: jeśli Absolut jest osobowy, to dlaczego wybrał tak ułomną formę komunikowania się ze swoją kreacją? Dla mnie rozwiązanie problemu jest proste: jeśli Absolut istnieje, to nie jest osobowy!

Jak jest jednak z tą niepojętnością i pięknem? O niepojętności wolę się nie wypowiadać, folozofowie mieli różnie koncepcje na ten temat. Absolut był zawsze kojarzony z czymś pięknym do czego człowiek dąży, z najwyższą formą piękna, z doskonałością i to jest chyba klucz do rozwiązania tego problemu.

Czy człowiek może kochać taki Absolut? Myślę, że może się nim zachwycać.



TO jest konsekwencja przyjęcia tego, że to bóg jest osobowym bogiem, a tutaj dla filozofii nie znajduje miejsca. Bo jak miałbym tego boga kreować? Przecież archetyp kultury europejskiej to Bóg jakiego wykreowało chrześcijaństwo. Jeśli więc mamy bazować na objawieniu to jest to problem dla teologa. Mogę powiedzieć jedynie, że według mnie kanony piękna jakie są u nas przyjęte są również archetypami + uwarunkowania ewolucyjne.



Pytanie dość trudne. Zawsze najbardziej eleganckim rozwiązaniem wydawał mi się panteizm. Moim życzeniem byłaby koncepcja łacząca panteizm z dualizmem. Nie jest to jednak chyba miejsce aby rozwijać swoje poglądy, gdyż zaświtały mi w głowie dopiero po przeczytaniu tego postu. Bóg nie może być osobowy. Bóg jest materią, ale jest też transcendentny, bo istnieje materia subtelniejsza, jako odbicie tego świata, gdzie przejawia się ludzka pneuma po śmierci, gdzie człowiek jest nietykalny, nie ma potrzeb, lecz ma nieograniczoną możliwość rozwoju i badania świata.



Doskonałość jest słowem wycierającym pyski tam gdzie nie ma się nic do powiedzenia. Dlaczego? Bo jest tak samo puste jak "niezwykłość", "wyjątkowość", "niezapomnianość". Kojarzy się wam to z reklamą płynu do płukania tkanin?




Filozofię ciężko zdefiniować. Właściwie niepodobna podać jej definicji. Dla mnie filozofem jest ten kto szuka prawdy i może poszczycić się erudycją.

Wielkie Dzięki Epikuros - wszystko na temat i dzięki za mały i skondensowany przekrój filozoficzny. A co do tego co powiedziałeś o Bogu bezosobowym, w którego nawet może wierzysz, Ekhart mimo, że był chrześcijaninem czynił rozróżnienie między Bogiem Dogmatu, a boskością - niewysłowionym, niepojętym dnem bytu, którego osoba jest tylko przejawieniem. Stwierdzenia Ekharta trafiają boleśnie w mowę tzw. teologiczną jawią sie jako paradoksy i kłopoty. Ekhart, poufale, nawet posuwa się do tzw. herezji twierdząc, że świat był odwieczny. Leszek Kołakowski zaś tak to opisuje "Z drugiej strony skoro Bóg jest bezczasowy, byłoby bluźnierstwem i obrazą boską sądzić, że w jakimś momencie postanowił świat stworzyć, bo tak mówiąc czynilibyśmy zeń istotę w czasie. Bóg poza czasem tworzy to, co chce tworzyć, świat jest wiecznie w jego duchu, czyli, czyli jest taki sens, w którym świat jest odwieczny jak Bóg. Są wedle Ekharta dwa rodzaje czasu, ale trudno nam to pojąć."
Widzę wyraźnie, że Bóg Ekharta w jakiejś cząstce jest podobny do Boga Panteistów np. Spinozy.
Augustyn zresztą twierdzi, że Bóg jest blizszy duszy ludzkiej niż ona sobie sama. Ekhart idzie o krok dalej bo jedno z jego potępionych zdań mówi "że w człowieku jest coś niestwarzalnego, boskiego"

Dla mnie też istotne jest paradoksalne zdanie Ekharta::„Ja twierdzę, że poznanie czegoś w Bogu i nadanie Mu odpowiedniego do tego imienia równa się zapoznaniu Go. On jest ponad imionami i ponad naturą, (...) nauczmy się wyzbywać złudzenia, że możemy nadać Bogu jakieś imię, którym byśmy Go wystarczająco wysłowili i wywyższyli. On jest ponad imionami i niewysłowiony"

Problem w tym, że nie mozna u Ekharta odróznić filozofii od rzeczywistych przeżyć mistycznych, a chciałbym zeby to się dało.

Świetnie, jutro napiszę moje przemyślenia na temat Eckharta i św. Augustyna.

Dziś napisze tylko, że według mnie największym błędem chrześcijaństwa jest wyrażanie się na temat Boga za pomocją określeń pozytywnych. O Bogu według mnie powinno mówić się jedynie negacjami - nie jest ani taki, ani taki.

Ekhart ponadto twierdzi jak można przypuszczać, że powiedzenie Bóg jest dobry to jest to raczej błąd, bo opisujemy go w odniesieniu do stworzeń. Według Ekharta właściwa jest kontemplacja Boga w odniesieniu do Niego samego a nie do wszelkich innych rzeczy. BArdzo mi to przypomina buddyjskie nauki o Oświeceniu, wychodzące poza świat niejako, chociaż one negują niejako wszystko takze Boga Ekhart zaś tego nie robił i ja wierzę że rzeczywiscie miał kontakt z tym "niewysłowionym", który nie da się wyrzeźbić w słowie bo jego wiara nie przypomina mi abstraktu filozoficznego ale jest doświadczeniem o którym Ekhart mówi

No to jeszcze mała dygresja:

niektórzy uważali, że Bóg nie jest dobry dlatego, że postępuje dobrze, lecz dany czyn jest dobry z samego faktu, że wykonuje go Bóg

Wchodzisz chyba już w spór jansenistyczny gdzie wszystko dobro pochodzi od Boga i jest jego łaską, a bez jego łaski nie mozemy nic wykonywać - dobra. Negowałoby to wolną wolę śmiem twierdzić - temat rzeka. Ja jednak uważam, że wolną wolę ma człowiek, że człowiek jest jednak niezależny. Uważam jednak, że my jesteśmy takimi Bogami bo posiadamy właśnie wolność coś najcenniejszego. Tylko ta wolność powinna mieć granice powiedzmy to miłości. Tu jednak powstaje problem czy miłosć, która stawia granice, niweluje wolność. i czy człowiek powinien być w rzeczywistości wolny. Augustyn twierdzi: Kochaj i rób co chcesz" rozróżnia jakoś "swawolę" od wolności jaką powinien mieć człowiek

Tutaj przytoczę pewną wypowiedź o Bogu którą kiedyś czytałem na forum. Przyznam, że jest interesująca:
Co jest rzeczywiste? Wedle, jakich reguł mówią jedni, że Bóg jest rzeczywisty, a inni temu przeczą? Czy świat doświadczenia naszego jest rzeczywisty? Pytanie , do widzów , prof. Leszka Kołakowskiego.
realność rzeczy i zdarzeń
"Pierwszym krokiem odpowiedzi na postawione przez Parmenidesa pytanie powinno byc zastanowienie nad definicja realności i \"rzeczywistego\" istnienia rzeczy. Realność jest pojęciem nierozerwalnie związanym z podmiotem lub układem odniesienia, który uznaje cos za rzeczywiste lub nie. Wiemy, ze różne podmioty/obserwatorzy postrzegają inaczej poszczególne zdarzenia i rzeczy w czasie i przestrzeni. To, co według jednych układów odniesienia już się zdarzyło może być przyszłością lub teraźniejszością innych. Podobnie jest z opisem fizycznym zdarzeń i rzeczy. Dochodzimy do oczywistego wniosku ze realność jest subiektywna. Zastanówmy się, zatem jaki jest warunek, aby dane zdarzenie lub rzecz była realna obiektywnie i niezależnie i czy cos takiego jest w ogóle możliwe. Otóż musiałby istnieć obserwator lub układ odniesienia, wobec którego zdarzenie/rzecz/byt(?) istnieje \"realnie\", niezmiennie i bezdyskusyjnie a zatem warunkiem jest istnienie (bycie) takiego układu odniesienia/obserwatora lub bytu \"podtrzymującego realność\". Jeśli nie ma czegokolwiek, względem czego mielibyśmy odnieść i zweryfikować realność - nie możemy jej stwierdzić czy w ogóle jej rozważać. I tu dochodzimy do koncepcji Boga jako Bytu absolutnego \"podtrzymującego realność\". Twierdzenie jakoby cos było realne samoistnie i nie-relacyjnie, automatycznie zakłada istnienie tak opisanego Boga."A. Pawłowski

Zauważ jednak, że w moich pytaniach już kryje się pewna koncepcja Absolutu filozoficznego i o tej koncepcji mówię, że może być prawdziwa lub fałszywa. Ale dzięki za uwagę bo rzeczywiście nie złapałem tego, że pytania nie posiadają wartości orzekającej. I myślę, że dobrze bo pytania nie są w stanie zafałszować rzeczywistości, a więc pytając nie fałszuje koncepcji Boga. Problem w tym w jakiej mierze ją (rzeczywistość) osiągam. Boję się odpowiadać na moje pytania, bo tym sposobem mogę zafałszować rzeczywistość. Rzeczywistość zamknięta w słowie zawsze będzie niekompletna

Polecam także twórczość Thomasa Mertona ,Anselma Gruna i oczywiście wspaniałego polskiego filozofa już nieżyjącego:Mieczysław Albert Krąpiec. Apropo jeszcze kontemplacji polscy kameduli codziennie doświadczają prawdziwej kontemplacji.

Ja polecam dla twardogłowych: Bo Yin Ra, "Misterium Golgoty" czy nieco mniej obszerne "Sztuka Księgi Królewskiej".

Dlaczego dla twardogłowych? Już wyjaśniam: Bo Yin Ra (właściwie to Joseph Antoni Schneiderfranken) opisywał swoje przeżycia związane z wiarą, dla czego uwierzył, w jaki sposób czuł Boga, aniołów itp. Był mistykiem.
Czego sam przewidzieć nie mógł: na podstawie jego filozofii powstały różne sekty wyznaniowe. On sam tego nie pochwalał i był zbulwersowany.

Przeczytajcie, ale podchodźcie tych książek z pewną rezerwą

A to mnie dziwi, że Ty Jakubie Mietka Krąpca polecasz, bo z mojej przygody z dziełami tego myśliciela mógłbym co najwyżej wysnuć wniosek, że nie są to pozycje "dla zielonych".

Oczywiscie ze nie są dla zielonych ale kto tu jest zielony na pewno nie ja.