Wierzysz, że świat powstał sam z niczego lub z czegoś co powstało z niczego. Jest to wiara, że świat powstał z nieistnienia. To spełnia Twoją definicję absurdu.

Seweryn ale co to ma do tematu? Dałeś jedynie przykład wiary, który wspaniale obrazuje moją definicję, ale do cytowanego fragmentu ma się to i tak nijak.


PS: co to za insynuowanie mi przekonan?

Nawiązując do Twojego przekonania

"Przyjemność jest początkiem i celem życia szczęśliwego"

Pedofil czerpie przyjemność z wykorzystywania dzieci , czy według Ciebie prowadzi szczęśliwe życie?

Sewerynku zmieniasz temat bo jak zwykle głupotki popisałeś


zadajesz mi takie pytanie, bo najzwyczajniej w świecie nie wiesz nic na temat etyki prezentowanej przez Epikura, ale wystarczy poczytać.

Rozumiem według Ciebie pedofile nie istnieją .
To weźmy takiego narkomana, który dla przyjemności zaczął ćpać , a teraz leży w wymiocinach, obok płaczących dzieci . Czy według Twoich przekonań jego przyjemność jest początkiem i celem życia szczęśliwego?

Seweryn przyjemność według Epikura to brak potrzeb i zaspokajanie tych, których zniwelować się nie da (głód, pragnienie). Załóż temat o etyce epikurejczyków to porozmawiamy, a nie rozpierniczaj tego wątku debilnymi insynuacjami o przekonaniu o nieistnieniu pedofilów ok?

Ok

-> Epikuros

Zgodnie z życzeniem - krytyka , w postaci pytań:

Jaki jest status przekonania, że jednorożce nie istnieją (potrzebnego, aby uznać, że doznanie jednorożca jest omamem - brak przekonania o istnieniu jednorożców jest tu niewystarczający)?

Co rozumiemy przez uzasadnienie? Czy jedynie rozumowanie oparte na wnioskowaniu prowadzące do danego twierdzenia jako wniosku? Jakie mogą być podstawy do tego rozumowania: jedynie doznania i zrozumiane informacje, czy także przeświadczenia zyskane w inny sposób (np. poprzez objawienie, jeżeli uznamy jego istnienie)?

Czy istnieje obiektywna hierarchia środków, pozwalająca określić, jakie środki są najlepsze (do danego zagadnienia)?

No właśnie, ja też mam problem z tymi " najlepszymi środkami ". Niewątpliwie najlepszym dla mnie środkiem do sprawdzenia, czy istnieje Dublin, jest tam pojechać. Czy zatem wiedzę o istnieniu Dublina nabyłem dopiero z momentem, gdy skorzystałem z najlepszego dostępnego mi środka, a wcześniej tylko wierzyłem w jego istnienie ? To z całą pewnością nie jest zgodne z potocznym rozumieniem wiedzy.