Czy jesteście w stanie udowodnić bez elementu zawierzenia,że świat jest racjonalny,że my ten świat adekwatnie poznajemy,że w naszym poznaniu nie ma istotnych elementów zafałszowywujących,albo ,że to wszystko nie jest iluzją bez elementu wiary,czystym rozumowaniem?

Rozumując w ten sposób (podważając racjonalność otaczającego nas świata) skończyli byśmy jako odcięte od świata roślinki. Bo w końcu w każdej chwili może się stać coś irracjonalnego i niezgodnego z naszym "ograniczonym ludzkim poznaniem". Na przykład:

Nie będę jeździł taksówką, bo każdy taksówkarz to potencjalny mutant żywiący się ludzkimi mózgami. Racjonalne rozumowanie odrzuca istnienie takich mutantów, ale przecież nie ufamy naszemu racjonalnemu poznaniu, prawda?

Nie wejdę na żadne piętro, bo przecież może się okazać, że prawa fizyki się zmienią i nagle będę mógł przelecieć przez podłogę, w efekcie czego spadnę na sam dół i się zabiję. To kompletnie irracjonalne i nieprawdopodobne, ale lepiej nie ryzykować, prawda?

Moje racjonalne poznanie podpowiada mi, że jeśli komuś wbiję nóż w szyję, to ten ktoś umrze. Ale przecież racjonalne poznanie nie musi być prawidłowe, więc czemu by nie spróbować?

Takich historyjek można by mnożyć nieskończenie wiele...

Pytalem sie czysto hipotetycznie nie podważając racjonalności świata ale niestety nie da sie odpowiedziec na to pytanie bez elementu zawierzenia.

Jeżeli wierzysz, że świat stworzył Bóg i jest to jego najlepsze dzieło a to dzieło okazuje się, że możemy badać i opisywać w racjonalny to wychodzi na to, że najwspanialszym dziełem jest świat racjonalny.

Wszakże grawitacja nie działa na odwrót i nie wyrzuca nas w przestrzeń

Tak Bóg stowrzył świat w sposób racjonalny ale także duchowy dając każdemu czlowiekowi duszę której nie można zmmierzyć żadną racjonalną miarą.

Więc masz swoją odpowiedź



A tego oprócz odwoływania się do świętych ksiąg nie możesz udowodnić.

Owszem, przeprowadziłem taki eksperyment. Tysiąc razy rzuciłem kamieniem - i za każdym razem kamień zachował się racjonalnie i spadł. Oczywiście, możesz łatwo obalić mój eksperyment - jeżeli rzucisz kamieniem, a on zamiast spaść na ziemię zrobi pętlę, dwie beczki i korkociąg, po czym odleci do Lichenia.

Jak doswiadczyles kiedys sumienia to wiesz co to dusza.

Skąd wiesz a może Ci się to wszystko śniło słyszałes kiedys o snie realnym jak rzeczywistosc nie potrafisz tego udowodnic

Ja to nazywam samoświadomością.

Problem w tym ze samoświadomość kontrolujesz bo jak nazwa wskazuje jest świadomoscią ale sumienia nie da się kontrolować.

Sumienie to umiejętność i wiedza rozróżniania dobra i zła. Nie potrzeba do jej wyjaśniania odwoływać się do zjawisk nadprzyrodzonych.

Wiedza nie wiedza tylko przede wszystkim wrazliwosc odczucie dane nam z góry ciemnogrodzie.

A dlaczego? Czemu istota duszy jest nieracjonalna? Albo istnienie? Dla mnie ten byt jest bardzo racjonalny - no ale może zacznijmy od definicji duszy...

Co nazywasz duszą?

Słyszałeś o czymś takim, jak przecinek, kropka?... Czasem trudno wyczaić bez tego, o co ci chodzi - nawet jeśli przypadkowo faktycznie ci o coś chodzi.

Jeżeli, tak jak wspominał już Witold, wiarą zaczniesz nazywać np: Idę sobie po łące i mam nadzieję, że się nie rozpuszczę, to ok... tyle że to naciągane "zawierzenie".

Dlatego tego typu rozważania wydają mi się bezsensowne. Sfera życia zwana niewiadomą jest tak szeroka, że nawet za kilka tysięcy lat będzie mogli powiedzieć: "Ale nie znamy jeszcze tej części kosmosu i może prawa fizyki są tam inne?".