jakie 'moce magiczne' człowiek już posiada?

Książka R. Allegri opisuje między innymi fakty przeżyte przez znanego niemieckiego reżysera, Rolfa Olsena, który kilka lat temu chciał nakręcić film nt. zjawisk paranormalnych i magii. Szukając informacji do swego filmu poznał ojca jezuitę, Oscara Gonzalesa Quevedo z Latyno-amerykańskiego Centrum Parapsychologii, który wprowadził go w niektóre tajniki grup kultycznych występujących w Brazylii. Jedną z nich jest umbanda - sekta religijna, która w samej Brazylii liczy miliony członków.
Podstawą wierzeń jest religia katolicka, wymieszana jednakże z pogańskimi rytuałami.
 Wyznawcy umbanda wierzą w siły dobra i są przekonani, że duchy zmarłych uczestniczą w ich spotkaniach dokonując uzdrowień i przepowiadając przyszłość. Jak zauważa R. Olsen, nie potrzebują oni spowiednika, lekarza czy psychiatry: wszystkiego dokonują sami z pomocą duchów zmarłych.
 Również bardzo liczną grupę w Brazylii stanowi sekta voodoo, która jest w pewnym sensie przeciwieństwem umbandy. Zwolennicy tej sekty wierzą w siły zła i zbierają się na celebracjach diabelskich rytuałów wzywając złe duchy, by działały na czyjąś szkodę. Pierwotnie kult voodoo był mieszaniną chrześcijaństwa i religii animistycznych rozpowszechnionych zwłaszcza na Antylach. Brazylijska odmiana zachowała do dzisiaj bardzo mało ze swej pierwotnej natury i stała się kultem demonicznym.
 Tą właśnie grupą zainteresował się w pewnym momencie reżyser Olsen. Nie znajdując jednak pomocy ze strony o. Gonzalesa, który wyraźnie odciągał go od zbliżenia się do tego rodzaju sekty, sam udał się na poszukiwanie kontaktów z nią. W Rio de Janeiro, które uchodzi za centrum brazylijskiego voodoo, znalazł pewną kapłankę, która za wysoką opłatą zdecydowała się dopuścić niemieckiego reżysera na jedno ze spotkań, aby mógł je sfilmować. Na tym spotkaniu owa kapłanka miała dokonać diabelskiego rytuału wymierzonego przeciwko kobiecie, która mieszkała niedaleko San Paolo.
 Rytuał, który rozpoczął się o północy na peryferiach Rio, zebrał liczną grupę ludzi ubranych w kolorowe stroje przypominające brazylijski karnawał. Tańce rozpoczynające rytuał odbywały się w pomieszczeniu pełnym zjadliwego odoru wydobywającego się m.in. z palących się świec. Uczestnicy o uduchowionych twarzach zdawali się być pod wpływem narkotyków lub złych duchów. Była też kapłanka, która paliła papierosy, a dym, który wychodził z jej ust nie znikał w powietrzu, lecz zatrzymywał się nad jej głową tworząc jakby aureolę. Gdy w pewnym momencie wstała, ów dziwny obłok posuwał się za nią nie znikając, jakby był czymś masywnym.
 Po kilku godzinach kapłanka zaczęła rytuał wchodząc w tym celu z kilkoma osobami do tzw. "pomieszczenia zła", małej i ciemnej izby przeznaczonej do rytuałów satanistycznych. Kapłanka przywoływała demona za pomocą dziwnych formuł, a wziąwszy przyniesione jej serce cielaka otworzyła je i wsadziła do środka mieszaninę ziół i kartkę, na której wypisane było imię ofiary, pewnej kobiety, przeciwko której spełniany był ten rytuał. Wśród różnych innych gestów owego rytuału wprowadzono też czarne koźlę, któremu kapłanka poderżnęła gardło upuszczając powoli krew, cały czas wypowiadając dziwne formuły zaklęć. Na koniec tej dość długiej ceremonii przyniesiono szmacianą kukiełkę, którą kapłanka położyła obok serca cielaka. Potem wzięła szpilki i wymawiając zaklęcia wbijała je w ręce kukiełki. Było ich około 30. Po wyjściu z pomieszczenia, uczestnicy rytuału udali się na cmentarz, aby tam zakopać do świeżo wykopanego grobu kukiełkę związaną razem z sercem cielaka.
 Pomimo przygnębiającego rytuału i zmęczenia po długich godzinach spędzonych na filmowaniu zajścia, reżyser jeszcze bardziej zdziwił się na wieść od samego o. Gonzalesa, iż na przedmieściach San Paolo mieszka kobieta, która opowiedziała swemu proboszczowi jak owej nocy doznała silnych bólów w rękach, i że fakt ten uważa ona za skutek magicznego zamachu na jej życie. Chodziło faktycznie o tę kobietę, przeciwko której odbywał się demoniczny rytuał w Rio de Janeiro. Jej imię, jak również nazwę miasta, w której mieszkała, słyszał Olsen podczas filmowania rytuału.
 Kobieta została poddana operacji. Wyciągnięto z jej rąk ok. 30 szpilek. Niektóre z nich znajdowały się w centrum przedramienia, między kością promieniową a łokciową. Według lekarza, który dokonał operacji, nie jest możliwe wprowadzenie z zewnątrz szpilek w taki sposób. Zresztą nie było też widać żadnego najmniejszego znaku nakłuć. Całość zabiegu również została sfilmowana tworząc w ten sposób wraz ze scenami rytuału z Rio de Janeiro wstrząsające świadectwo, które wprawiło w zakłopotanie rozmaitych znawców w tej materii nie znajdując jednak wystarczającego wytłumaczenia w żadnej z dziedzin współczesnej nauki. Gdyby nie zbieżność między szpilkami w rękach kobiety z San Paolo a rytuałem magicznym przeprowadzonym w oddalonym o przeszło 700 kilometrów Rio de Janeiro, na którym wymawiano precyzyjnie imię kobiety oraz nazwę jej miejsca zamieszkania, można by uznać ten przypadek za zjawisko paranormalne, owoc jakiejś autosugestii lub histerii. Zdarzenie jednak było filmowane całkiem przypadkowo, a zbieżność została odkryta nawet bez szukania realnych efektów diabelskich zabiegów kapłanki voodoo.
 Dodatkowa wizyta Olsena u kapłanki w Rio de Janeiro wykazała, że przeciwko kobiecie z San Paolo był już trzeci raz sprawowany podobny rytuał. Był zlecony i opłacany przez bogatą kobietę z USA, która w ten sposób chciała pomścić samobójczą śmierć swego syna, który swego czasu zakochał się w owej kobiecie z San Paolo, lecz bez wzajemności. Niestety, kontynuacją tej historii jest również fakt, że owa nieszczęsna kobieta ponownie przeszła operację wyjęcia szpilek, gdyż po raz kolejny odprawiany był przeciwko niej rytuał zlecony przez wspomnianą kobietę z USA.

Książka R. Allegri opisuje między innymi fakty przeżyte przez znanego niemieckiego reżysera, Rolfa Olsena, który kilka lat temu chciał nakręcić film nt. zjawisk paranormalnych i magii. Szukając informacji do swego filmu poznał ojca jezuitę, Oscara Gonzalesa Quevedo z Latyno-amerykańskiego Centrum Parapsychologii, który wprowadził go w niektóre tajniki grup kultycznych występujących w Brazylii. Jedną z nich jest umbanda - sekta religijna, która w samej Brazylii liczy miliony członków.
Podstawą wierzeń jest religia katolicka, wymieszana jednakże z pogańskimi rytuałami.
Wyznawcy umbanda wierzą w siły dobra i są przekonani, że duchy zmarłych uczestniczą w ich spotkaniach dokonując uzdrowień i przepowiadając przyszłość. Jak zauważa R. Olsen, nie potrzebują oni spowiednika, lekarza czy psychiatry: wszystkiego dokonują sami z pomocą duchów zmarłych.
Również bardzo liczną grupę w Brazylii stanowi sekta voodoo, która jest w pewnym sensie przeciwieństwem umbandy. Zwolennicy tej sekty wierzą w siły zła i zbierają się na celebracjach diabelskich rytuałów wzywając złe duchy, by działały na czyjąś szkodę. Pierwotnie kult voodoo był mieszaniną chrześcijaństwa i religii animistycznych rozpowszechnionych zwłaszcza na Antylach. Brazylijska odmiana zachowała do dzisiaj bardzo mało ze swej pierwotnej natury i stała się kultem demonicznym.
Tą właśnie grupą zainteresował się w pewnym momencie reżyser Olsen. Nie znajdując jednak pomocy ze strony o. Gonzalesa, który wyraźnie odciągał go od zbliżenia się do tego rodzaju sekty, sam udał się na poszukiwanie kontaktów z nią. W Rio de Janeiro, które uchodzi za centrum brazylijskiego voodoo, znalazł pewną kapłankę, która za wysoką opłatą zdecydowała się dopuścić niemieckiego reżysera na jedno ze spotkań, aby mógł je sfilmować. Na tym spotkaniu owa kapłanka miała dokonać diabelskiego rytuału wymierzonego przeciwko kobiecie, która mieszkała niedaleko San Paolo.
Rytuał, który rozpoczął się o północy na peryferiach Rio, zebrał liczną grupę ludzi ubranych w kolorowe stroje przypominające brazylijski karnawał. Tańce rozpoczynające rytuał odbywały się w pomieszczeniu pełnym zjadliwego odoru wydobywającego się m.in. z palących się świec. Uczestnicy o uduchowionych twarzach zdawali się być pod wpływem narkotyków lub złych duchów. Była też kapłanka, która paliła papierosy, a dym, który wychodził z jej ust nie znikał w powietrzu, lecz zatrzymywał się nad jej głową tworząc jakby aureolę. Gdy w pewnym momencie wstała, ów dziwny obłok posuwał się za nią nie znikając, jakby był czymś masywnym.
Po kilku godzinach kapłanka zaczęła rytuał wchodząc w tym celu z kilkoma osobami do tzw. "pomieszczenia zła", małej i ciemnej izby przeznaczonej do rytuałów satanistycznych. Kapłanka przywoływała demona za pomocą dziwnych formuł, a wziąwszy przyniesione jej serce cielaka otworzyła je i wsadziła do środka mieszaninę ziół i kartkę, na której wypisane było imię ofiary, pewnej kobiety, przeciwko której spełniany był ten rytuał. Wśród różnych innych gestów owego rytuału wprowadzono też czarne koźlę, któremu kapłanka poderżnęła gardło upuszczając powoli krew, cały czas wypowiadając dziwne formuły zaklęć. Na koniec tej dość długiej ceremonii przyniesiono szmacianą kukiełkę, którą kapłanka położyła obok serca cielaka. Potem wzięła szpilki i wymawiając zaklęcia wbijała je w ręce kukiełki. Było ich około 30. Po wyjściu z pomieszczenia, uczestnicy rytuału udali się na cmentarz, aby tam zakopać do świeżo wykopanego grobu kukiełkę związaną razem z sercem cielaka.
Pomimo przygnębiającego rytuału i zmęczenia po długich godzinach spędzonych na filmowaniu zajścia, reżyser jeszcze bardziej zdziwił się na wieść od samego o. Gonzalesa, iż na przedmieściach San Paolo mieszka kobieta, która opowiedziała swemu proboszczowi jak owej nocy doznała silnych bólów w rękach, i że fakt ten uważa ona za skutek magicznego zamachu na jej życie. Chodziło faktycznie o tę kobietę, przeciwko której odbywał się demoniczny rytuał w Rio de Janeiro. Jej imię, jak również nazwę miasta, w której mieszkała, słyszał Olsen podczas filmowania rytuału.
Kobieta została poddana operacji. Wyciągnięto z jej rąk ok. 30 szpilek. Niektóre z nich znajdowały się w centrum przedramienia, między kością promieniową a łokciową. Według lekarza, który dokonał operacji, nie jest możliwe wprowadzenie z zewnątrz szpilek w taki sposób. Zresztą nie było też widać żadnego najmniejszego znaku nakłuć. Całość zabiegu również została sfilmowana tworząc w ten sposób wraz ze scenami rytuału z Rio de Janeiro wstrząsające świadectwo, które wprawiło w zakłopotanie rozmaitych znawców w tej materii nie znajdując jednak wystarczającego wytłumaczenia w żadnej z dziedzin współczesnej nauki. Gdyby nie zbieżność między szpilkami w rękach kobiety z San Paolo a rytuałem magicznym przeprowadzonym w oddalonym o przeszło 700 kilometrów Rio de Janeiro, na którym wymawiano precyzyjnie imię kobiety oraz nazwę jej miejsca zamieszkania, można by uznać ten przypadek za zjawisko paranormalne, owoc jakiejś autosugestii lub histerii. Zdarzenie jednak było filmowane całkiem przypadkowo, a zbieżność została odkryta nawet bez szukania realnych efektów diabelskich zabiegów kapłanki voodoo.
Dodatkowa wizyta Olsena u kapłanki w Rio de Janeiro wykazała, że przeciwko kobiecie z San Paolo był już trzeci raz sprawowany podobny rytuał. Był zlecony i opłacany przez bogatą kobietę z USA, która w ten sposób chciała pomścić samobójczą śmierć swego syna, który swego czasu zakochał się w owej kobiecie z San Paolo, lecz bez wzajemności. Niestety, kontynuacją tej historii jest również fakt, że owa nieszczęsna kobieta ponownie przeszła operację wyjęcia szpilek, gdyż po raz kolejny odprawiany był przeciwko niej rytuał zlecony przez wspomnianą kobietę z USA.

Chodziło faktycznie o tę kobietę, przeciwko której odbywał się demoniczny rytuał w Rio de Janeiro. Jej imię, jak również nazwę miasta, w której mieszkała, słyszał Olsen podczas filmowania rytuału.
Kobieta została poddana operacji. Wyciągnięto z jej rąk ok. 30 szpilek. Niektóre z nich znajdowały się w centrum przedramienia, między kością promieniową a łokciową. Według lekarza, który dokonał operacji, nie jest możliwe wprowadzenie z zewnątrz szpilek w taki sposób. Zresztą nie było też widać żadnego najmniejszego znaku nakłuć. Całość zabiegu również została sfilmowana tworząc w ten sposób wraz ze scenami rytuału z Rio de Janeiro wstrząsające świadectwo, które wprawiło w zakłopotanie rozmaitych znawców w tej materii nie znajdując jednak wystarczającego wytłumaczenia w żadnej z dziedzin współczesnej nauki. Gdyby nie zbieżność między szpilkami w rękach kobiety z San Paolo a rytuałem magicznym przeprowadzonym w oddalonym o przeszło 700 kilometrów Rio de Janeiro, na którym wymawiano precyzyjnie imię kobiety oraz nazwę jej miejsca zamieszkania, można by uznać ten przypadek za zjawisko paranormalne, owoc jakiejś autosugestii lub histerii. Zdarzenie jednak było filmowane całkiem przypadkowo, a zbieżność została odkryta nawet bez szukania realnych efektów diabelskich zabiegów kapłanki voodoo.

Nie wiem,w jakich czasach żyjemy,ale oświeć mnie,czy w średniowieczu(wiekach ciemnych),czy w XXI w?Pamiętaj,że na takie bajki dzisiaj juz niewielu sie nabiera.

No, tak ponieważ w średniowieczu sfilmowanie tej operacji i tego rytuału było by niemożliwe. Dziś jednak kiedy kamery są, to wszystko jest możliwe udokumentować.

Jedynym więc twoim, jakże naiwnym argumentem jest to że czegoś takiego nigdy nie było. Cóż, nic nie poradzę na to jak ktoś wypiera się faktów. Ale to już nie mój problem, ja wiem swoje. Nikogo do wiary przymuszać nie będę, ale warto chociaż trochę zapoznać się z tematem, bo zjawiska takie są. Mów że ich nie ma, a ja będę się upierał że są. I co zrobisz dalej?
Może wyklucz to, że R. Olsen nakręcił taki film.

A poza tym, twierdzisz że to mistyfikacja, to powiedz mi, jakim cudem może szpilka wejść pod skórę, bez żadnego nakłuwania z zewnątrz?

No jeśli materiał filmowy jest dla ciebie "bajką" to powiedz może jakiego dowodu oczekujesz?

:hahaha: Czyli najpierw śmiech...,potem żal i wspolczucie ,potem zazenowanie,potem bez komentarza,do jakich absurdow w zyciu dojdą teisci starając sie za wszelką cenę udowodnic istnienie Boga,nawet przez szpileczki w skorze,hahaha...

Ogolnie mozna mowic,ze istnienie powiedzmy,np.plamy po kawie na moim biurku jest dowodem istnienia Boga,albo niektore argumenty teistow w stylu np.analogii bytowej,ze jak istnieje cos malego,wiekszego i jeszcze w wiekszego to musi byc cos najwyzszego,czytalem o tym np. w Monologionie Anzelma,tyle ze zapomnial o tym ze jak istnieje np.male bagno,wieksze tzn,ze istnieje najwieksze bagno,ktore jest Bogiem,nie mam tu zamiaru nikogo obrazac,po prostu przeprowadzilem taką metaforyczną analogię,bynajmniej

Sebastian88, a co powiesz o materiale filmowym "Roswell Alien Autopsy"?

... czy i jakie 'moce magiczne' człowiek już posiada?