Kreacjonizm, mikroewolucja i co z tego wynika

Rutus

Kreacjonizm (również pod postacią ID) ogranicza się wyłącznie do krytykowania dokonań i treści obecnych w teorii ewolucji pozostając tym samym na własne życzenie w separacji z treściami naukowymi (gdyż własnych nie tworzy).
Jednym z elementów krytyki kreacjonistycznej jest fakt nieostrości definicji pojęcia "gatunek". Rzeczywiście, w obrębie nauk biologicznych funkcjonuje wiele osobnych definicji. Ta wielość bierze się z tej przyczyny, że zjawiska ewolucyjne zachodzą płynnie i bardzo wolno, więc obiektywne wyznaczenie granic pomiędzy poszczególnymi gatunkami jest absolutnie niemożliwe, pozostaje podział czysto arbitralny, czyli subiektywny i umowny. Owa niemożliwość jest poniekąd dowodem na takie a nie inne zachodzenie zjawisk ewolucyjnych, czyli stanowi pełne potwierdzenie tez zaczerpniętych z biologii ewolucyjnej.
Kreacjoniści, w szale szukania "błędów i wypaczeń" nie zwrócili nigdy uwagi, że powołując się na systemową niemożność sformułowania precyzyjnej definicji gatunku tylko potwierdzają fakt zachodzenia zjawisk w skali makroewolucyjnej.

Wyjaśnienie mechanizmu takiego (niechcianego i "wrogiego") potwierdzenia poniżej:

Systematyka - Potrzeba usystematyzowania zaobserwowanej rzeczywistości w świetle nauki jest koniecznością ułatwiającą życie i działalność naukową. Teoretycznie można by się bez niej obyć, ale wtedy każdy opis dowolnego gatunku miałby objętość sporego podręcznika a nie dwóch linijek klasyfikacji systemowej. Uproszczenie takie jest oczywiście obarczone niejakim błędem, a ów błąd bierze się z tego powodu, że zjawiska ewolucyjne są ciągłe i niemożliwe jest dokonanie podziału jednoznacznego i opartego na skończonej i stałej liczbie cech.
Dowód uproszczony: spróbujmy ustalić jednoznaczne usystematyzowanie pojęć dotyczących konkretnego drzewa: "kiełek", "sadzonka dębu", "młody dąbek", "dojrzały dąb" oraz "sędziwy dąb". Zobaczmy, w jaki sposób możemy dokonać naszego usystematyzowania tych pojęć. Możemy analizować jedną lub kilka poniższych cech:
- wysokość,
- wiek,
- objętość korony liczona różnymi (ale ustalonymi i niezmiennymi) metodami,
- zasięg ukorzenienia,
- głębokość ukorzenienia.
Nawet przy tak prostym zadaniu jednoznaczne i uniwersalne (np. niezależne od różnic klimatycznych) ustalenie definicji tych określeń jest niemożliwe. Spójrzmy: czy dąb o wysokości 3 metrów to "młody dąbek" czy już "dojrzały dąb"? To zależy od klimatu, w którym rosło drzewo. W klimacie południowym (np. Grecja czy Hiszpania) będzie to jeszcze "młody dąbek", natomiast w przypadku północnej Norwegii z cała pewnością "dojrzały dąb". No to po wieku: czy drzewo mające 20 lat jest stare? Nie. A 200 lat - tak. No to ustalmy dokładną granicę - może 158 lat i 3 miesiące? Jak widać granica zaczyna się rozmywać i zaczyna raczej zależeć od kontekstu. Np. 300-letnie drzewo w porównaniu z "Bartkiem" to szczyl w pieluchach, ale w porównaniu z drzewem, które rośnie u mnie w ogrodzie (ok. 40 lat) to prawdziwy starzec.

Jak widać, problemy z jednoznacznym i dalekim od sztucznej arbitralności określeniem znaczenia takich określeń, jak powyższe powodują, że takie działanie już jest niemożliwe (a przynajmniej niezwykle kłopotliwe), pomimo, że mamy do czynienia z obiektami bardzo dobrze znanymi a liczba cech branych pod uwagę przy analizie problemu jest do policzenia na palcach jednej ręki (i to dosłownie).
A jak komplikuje się sprawa jednoznaczności i braku sztucznej arbitralności w przypadku, gdy cech, które można przyjąć do analizy jest przynajmniej kilkadziesiąt tysięcy? I na dodatek cechy te nie są obecne u wszystkich analizowanych obiektów. W takim przypadku absolutnie obiektywnego podziału klasyfikacyjnego nie można stworzyć, pozostaje mniejsza lub większa, ale wyłącznie umowna arbitralność, stąd problemy ze sztucznością klasyfikacji kladystycznej.
Ciekawostka: Można bez żadnego problemu i zawsze dokonać pełnej i całkowicie obiektywnej klasyfikacji obiektów zaprojektowanych. Np. bardzo łatwe jest zbudowanie klasyfikacji samochodów czy budynków. To pośrednio, ale precyzyjnie dowodzi, że formy żywe nie są zaprojektowane - właśnie dlatego, że dokładna, precyzyjna i obiektywna ich klasyfikacja jest zupełnie niemożliwa.
Najfajniejsze jest właśnie to, że kreacjoniści wskazują ową niemożliwość, jako dowód na niesprawność treści naukowych a nie widzą, że jest to po prostu skutek istnienia zjawiska ciągłego w czasie, którego obiektywnie (nie arbitralnie) "pociąć" definicjami po prostu się nie da.

Systematyka świata stworzonego - Dla równowagi zaprezentuję hipotetyczną konstrukcję systematyki opartej na klasyfikowaniu świata istot żywych będących efektem inteligentnego stworzenia oraz rządzących się zasadą absolutnej niemożności zachodzenia makroewolucji, czyli samoistnego powstawania wyższych kladów (to podstawowe żądanie kreacjonizmu):
1. Systematyka na poziomie gatunków jest ułatwiona, choć nie jednoznaczna - wedle zasad kreacjonistycznych rządzących tą ideologią jeszcze 50 lat temu, systematyka gatunków byłaby niezwykle prosta, obecnie nawet kreacjoniści przyznają, że gatunki mogą powstawać (vide postulat "pozwalający" istnieć i ewoluować gatunkom pierścieniowym), ale w żadnym wypadku nie mogą drogą ewolucji powstawać nowe rodzaje.
2. W przypadku kladu "rodzaj" wszystkie ustalenia w systematyce byłyby już jednoznaczne i bezsporne, dodatkowo poszczególne rodzaje nie łączyłyby się w żadne wyższe klady z tego względu, że żaden rodzaj (kreacjoniści nazywają rodzaj stworzony baraminem) nie ma żadnych powiązań genetycznych czy ewolucyjnych (gdyż w tym hipotetycznym świecie ewolucja nie sięga tak daleko) z tego powodu, że każdy rodzaj powstał (został zaprojektowany i stworzony) osobno i jest samodzielną grupą tematyczną.
3. Kompletny spis baraminów nie powinien stwarzać żadnych logicznych powiązań miedzy sobą oprócz przypadkowych podobieństw. Natomiast podziały pomiędzy poszczególnymi baraminami powinny być absolutnie bezdyskusyjne, jednoznaczne, niezwykle łatwe do opisania i wyodrębnienia oraz pozbawione jakichkolwiek niejasności czy niedomówień. Jakakolwiek arbitralność i umowność byłaby absolutnie wykluczona - wszystko byłoby jasne i jednoznaczne.

Czy tak jest?
A dlaczego w takim razie kreacjoniści uważają, że skoro kladystyka jest tak rozmyta i niejasna, jak sami wskazują (i słusznie), to ma niby potwierdzać ów drugi, hipotetyczny model, skoro jest z tym modelem absolutnie sprzeczna?

Na koniec:
Co ciekawe - kreacjoniści posługują się formą "baramin" od 1941 roku i prze ten czas (70 lat!) nie udało się nie tylko uporządkować opis świata żywego, ale nawet ustalić, jaki zakres mają baraminy w kontekście poszczególnych grup zwierząt. Tak więc sama definicja i precyzja baraminów podlega identycznym ograniczeniom, jak definicja gatunku, co potwierdza, że niemożliwe jest precyzyjne i obiektywne rozróżnienie i wydzielenie grup taksonomicznych, a to dowodzi ich płynnych zmian ewolucyjnych a nie ostrych zróżnicowań "stwórczych".