["]Po pierwsze, to było by fajnie, gdybyś się odniósł do wszystkiego, co napisałem w poprzednim postcie. [/
Na niektóre wymysły szkoda mi czasu.[/
Jeżeli źle coś napisałem, to pokaż co było złego. Jeżeli zaś dobrze, to daruj sobie teksty o "wymysłach".

Całe pismo jest natchnione przez Boga.[/
No właśnie: Natchnione, a nie, jak sądzą niektórzy, podyktowane.

Reszta to tylko twoje domniemania.[
To wynik badań biblistów nad tekstem. O tym zaś, że są sprzeczności pomiędzy opisami z 1 i 2 rozdziału, można się przekonać samemu. Wystarczy je przeczytać.

Weź aparat fotograficzny i wsiądź na rower, a potem jedź prosto, aż dojedziesz do końca ziemi. Potem wychyl się lekko i pstryknij zdjęcie, żeby pokazać co jest poza kantem Ziemi. Tylko nie wychyl się za bardzo bo spadniesz, ani nie upuść aparatu, bo nie dowieziesz zdjęcia z powrotem.

W takim razie co z tym budynkiem?
https://youtu.be/YdfNuwMhMg4?t=16m35s
Od 16.35-16.57
Myślę, że 22 s. wato poświęcić Ale szczerze polecam i całość.

Jak piszesz Biblii nie ma mowy o komputerach i samochodach.

A co znaczy natchnione?

A jakie to różnice?

A co powiesz na zdjęcia satelitarne ziemi od strony bieguna północnego:
https://tvnmeteo.tvn24.pl/informacje-po ... 2,1,0.html

[
A jakie to różnice?[/

Zapraszam do lektury Biblii, bo ja podstaw nie tłumaczę.

Myśle zo to przeróbka photoshop.
Zresztą nikt tego nie kryje ze wszystkie „zdjęcia” to komputerowe przeróbki. Nawet autorzy tych przeróbek.

Ach ten niezawodny photoshop

Statek by znikał na skutek przekroczenia możliwości ludzkiego oka, gdyby zmniejszał się do rozmiarów punktu (co miało by miejsce na płaskiej Ziemi). Tymczasem niczego takiego nie obserwujemy, natomiast widać (o czym może się każdy przekonać) stopniowe "zapadanie się" obiektów za horyzont. Co, pechowo dla płaskoziemców, jest zgodne z modelem kulistej Ziemi.

Ulubionym ‘dowodem’ zwolenników kuli ziemskiej jest doświadczanie obserwatora stojącego na brzegu morza, widoku zakrywania kadłubów statków przez wodę i znikania ich z pola widzenia gdy żeglując oddalają się w stronę horyzontu. Ich argument brzmi, że burty statków znikają wcześniej niż szczyty masztów ponieważ statek zaczyna zsuwać się w dół po wypukłym łuku kulistej Ziemi. Kolejny raz jednak okazuje się, że ich pośpieszny wniosek wynika z błędnych przesłanek, mianowicie, że tylko na kulistej Ziemi zjawisko takie może mieć miejsce. Faktycznym wyjaśnieniem jest to, że Prawo Perspektywy na powierzchniach płaskich, narzuca i wymusza dokładnie takie samo zjawisko.


Wbrew powszechnemu mniemaniu, widzenie na płaszczyźnie jest ograniczone ponieważ oko jest tak skonstruowane, że obraz podlega Prawu Perspektywy. Każdy oddalający się obiekt dochodzi w końcu do punktu zbieżności zwanego horyzontem – punkt zbieżności może być bliżej lub dalej w zależności od wysokości, na której znajduje się zarówno obiekt jak i obserwator. Oddalające się obiekty, gdy przekroczą punkt zbieżności/linię horyzontu, znikają z pola naszego widzenia. Horyzont to linia ograniczająca widzenie z powodu braku zdolności oka do obserwacji obiektu pod bardzo małym kątem. Oko nie rejestruje obrazu obiektu gdy ten jest oddalony na tyle, że kąt widzenia osiąga wartość mniejszą niż 1/60 stopnia czy też zaokrąglając 0,02 stopnia (patrz. rys. pod koniec rozdziału)



„Cóż może być bardziej zwyczajnego niż obserwacja gdy, stojąc na jednym końcu długiego rzędu lamp, lampy najbliżej nas wydają się najwyższe, a te najdalej odsunięte najniższe; gdy przesuniemy się wzdłuż w kierunku przeciwnego końca rzędu, te lampy do których się zbliżamy, zdają się rosnąć, a te które pozostają za nami zdają się stopniowo maleć. To zwyczajny efekt perspektywy, przez który obiekt od którego obserwator się coraz bardziej oddala staje się coraz niższy. Spróbujmy wykonać eksperyment z latarnią morską, wieżą kościoła, obeliskiem, lampą gazową lub z innym wysokim obiektem, polegający na przyglądaniu się im z odległości zaledwie kilku jardów (kilku metrów) i zwróćmy uwagę na kąt pod jakim obiekty są obserwowane. Oddalając się, kąt pod jakim oglądamy obiekt zmniejszy się, a sam obiekt będzie się wydawał coraz niższy wraz ze wzrostem dystansu od obserwatora, aż do określonego momentu, w którym linia wzroku na której znajduje się obiekt i jak się wydaje podnosząca się powierzchnia ziemi, na której obiekt stoi, zmieni się w kąt, który stanowi „znikający punkt” lub horyzont, poza nim obiekt będzie niewidoczny.” - Dr Samuel Rowbotham „Astronomia poszukująca, Ziemia nie jest globem!” (230-1) [oryg. Zetetic Astronomy, Earth Not a Globe]



Trzeba jednak wziąć pod uwagę ważną rzecz jeśli chodzi o Prawo Perspektywy. Dr Samuel Rowbotham, naukowiec żyjący w XIX w. bardziej znany w swoich kręgach jako Parallax), w swojej książce „Zetetic Astronomy, Earth not a Globe” przedstawia w jak zniekształcony sposób jest to prawo nauczane w placówkach edukacyjnych: „Wykazano, (na str. 25-34) że prawo perspektywy, tak powszechnie nauczane w Szkołach Sztuk Pięknych, jest zwodnicze i odmienne od wszystkiego co widzimy w naturze. Jeśli obiekt usytuowany w powietrzu zacznie się stopniowo oddalać od obserwatora, który nie zmieni swojej pozycji, wtedy prawdą jest, że wszystkie jego części zbiegną się do jednego i tego samego punktu; lecz jeśli ten sam obiekt umieścić na gruncie i w podobny sposób oddalić od niezmieniającego swej pozycji obserwatora, to samo twierdzenie staje się fałszywe. W pierwszym przypadku to centralny punkt obiektu jest punktem odniesienia, do którego wszystkie punkty się zbiegają; jednakże w drugim przypadku to grunt/podłoże staje się punktem odniesienia, w którym i w kierunku którego, każda część obiektu sukcesywnie się zbiega, poczynając od najniższego czy też najbliżej niego.”



Na przykład dziewczyna ubrana w sukienkę gdy będzie odchodziła w stronę horyzontu, będzie widziana tak jakby zatapiała się w Ziemię im dalej będzie się oddalać. Najpierw znikną z pola widzenia jej stopy, a dystans pomiędzy gruntem a dołem jej sukienki będzie się stopniowo zmniejszał, aż wreszcie po około pół mili (800 metrach) wydawać się będzie, jak gdyby spódnica dotykała podłoża, po którym idzie, tak, jak gdyby szła na niewidocznych nogach. Tak samo dzieje się z samochodem odjeżdżającym w dal – osie stopniowo osiądą, koła znikną, aż w końcu wydawać się będzie, że samochód wykonuje ruch ślizgowy karoserią. Tak to się właśnie odbywa się na płaszczyznach, gdzie najniższe części obiektów, które oddalają się od danego punktu obserwacji, siłą rzeczy przestają być widoczne wcześniej niż części najwyższe.

Prawo Perspektywy nie tylko wyjaśnia znikanie kadłubów statków, lecz dostarcza dowodu za pomocą zastosowania dobrego teleskopu. Jeśli obserwujesz gołym okiem, okręt odpływający w kierunku horyzontu, aż do momentu gdy kadłub całkowicie zniknie z pola widzenia za rzekomym ‘zakrzywieniem Ziemi’, a potem spojrzysz na niego przez teleskop, zobaczysz, że cały okręt pojawi się z powrotem w obiektywie, jego kadłub oraz reszta, co dowodzi, że zniknięcie spowodowane było Prawem Perspektywy, a nie przez ścianę zakrzywionej wody!

Zwolennicy Ziemi-kuli często będą docinać, że ‘gdyby Ziemia byłaby płaska to wszystko byśmy widzieli na niej!’. Lecz jest to oczywiście ignoranckie i nieprawidłowe myślenie. Jeśli staniesz na plaży, równinie czy prerii zobaczysz, że horyzont rozciąga się od 3 do 6 mil (4,8 – 9,8 km) dookoła w zależności od jakości pogody i wzroku. Zakres ludzkiego oka, nasze pole widzenia wynosi od 110 do 1 stopnia, a najmniejszy kąt, pod którym obiekt może być nadal widoczny to 1/60 jednego stopnia, tak więc kiedy odległość obiektu od obserwatora wyniesie 3000 razy jego własna średnica [tego obiektu, przyp. tłum.], przestanie być on widoczny.

Nie widzimy więc obszaru, na który patrzymy pod kątem mniejszym niż 1/60 stopnia czyli 0,02 stopnia – obejmuje obiekty na ziemi i w powietrzu. Ten niewidoczny dla naszego oka obszar przedstawia nam się w postaci linii horyzontu. Oczywiście można ową graniczną linię naszego widzenia oddalić poprzez podwyższenie pozycji obserwacyjnej ponieważ wraz z podwyższeniem więcej punktów w oddali obserwowanych będzie pod katem większym niż 0,02 stopnia.