Bzdura. Metadane Twoje postu podają, że pisany był wczoraj po 14. Więc nie jest pisany w teraźniejszości, w której go widzę.
Rzeczywiście w języku polskim stwierdzenie „przeszłość istnieje” brzmi dziwnie. Przeszłość istniała. Z drugiej strony – konieczność oznaczania czasowników czasem wynika li tylko z reguł naszego języka. Nie wszystkie języki taki wymóg stawiają. Zatem tak Ex(przeszłość) jest zdaniem prawdziwym.

A co z przyszłością, też istnieje?

[quote="HenrykK"] Na początku należy ustalić jaki jest stan faktyczny. Bez logicznego dowodu potwierdzającego, iż światło przyjmuje prędkość źródła, które je emituje nie ma o czym dyskutować.
Niektóre źródła poruszają się z prędkością wielokrotnie przekraczającą c , lecz wynika to z obowiązujących teorii. Nie ma żadnej pewności, iż tak jest na prawdę.
Równie dobrze czas w tych przestrzeniach może płynąć wolniej niż na Ziemi.
Ruch względny zaproponowany w STW jest sprzeczny z postulatami, które Albert E. zaproponował.
Sprawdza się w tym przypadku powiedzenie, iż drogowskaz nie chodzi drogą, którą wskazuje. [/quote="HenrykK"]

Hmm... myślę, że najpierw należałoby stwierdzić stan faktyczny czyli to, czy światło (foton) w ogóle się „porusza”. Posłużę się taką analogią. Jeśli wrzucisz kamień do wody (kamień to źródło) to co się porusza? Przecież nie cząsteczki wody, one drgają jedynie wokół swojego ośrodka, to czoło fali się porusza a więc jest to ruch pozorny. Podobnie jest ze światłem. Jeśli źródło np. gwiazda wyemituje energię postaci fotonów, to nie one się poruszają, one jedynie przekazują swoją energię następnym fotonom (a więc bardziej przypomina to sztafetę niż ruch liniowy). Tylko, że przy takim założeniu próżnia (kosmos) nie jest idealną próżnią, lecz wypełniona „czymś” jakimś nośnikiem (w analogii woda) który by mógł przenieść energię ze źródła światła. Bez tego czegoś żadne światło nie miało by prawa być widoczne. Mówiąc inaczej foton wyemitowany przez gwiazdę nie jest tym samym fotonem który uderzył w moją siatkówkę oka. Teraz należało by zastanowić się czym jest ten nośnik. To czy będzie to ten wyśmiany eter, czy ciemna materia – energia, czy coś innego to już kwestia samego nazewnictwa (jak zwał tak zwał). A tak nawiasem mówiąc w realnym świecie nie ma czegoś takiego jak próżnia, idealna pustka, wszystko jest czymś. Dzięki temu, że kosmos nie jest idealny, nie symetryczny w ogóle istnieje.
W sumie prędkość światła zależy od nośnika i właśnie dla tego nie może przekroczyć wartości C, ponieważ nośnik (ciemna materia) nie może drgać z większą częstotliwością niż 1/C (światło ma postać falową, zresztą wszystko jest falą. Materia, czyli coś dotykalnego nie istnieje, ale to tylko moja teoria )
A jeśli chodzi o te prędkości nad-świetlne to myślę, że one mogą istnieć ale nie w świecie materii barionowej w 3D. Większych prędkości należy się spodziewać w wyższych wymiarach 4D i większych tam czas może zwalniać asymptotycznie do zera . Taką przesłanką może być chociażby doświadczenie z lustrami, czy dwoma szczelinami. Można by zadać pytanie, skąd foton wie, że jest „obserwowany”, czy ma interferować, być falą, czy cząstką. Można przypuszczać, że foton otrzymał tą wiadomość wielokrotnie szybciej niż sam się poruszał, itd....

Tak przyszłość także istnieje, no bo skąd jasnowidz miałby wiedzieć co ma zdarzyć się w teraźniejszości skoro przyszłość była by absolutną niewiadomą, ale to oczywiście temat na dłuższą dyskusję

Bzdura. Mierzymy go tak samo bezpośrednio - lub tak samo pośrednio - jak inne wielkości fizyczne.
I co z tego? Jakie znowu "inne zjawiska fizyczne"? Czas nie jest zjawiskiem.
Tak samo przecież mierzymy czas pewnego zjawiska: zliczając ustalone, wzorcowe jednostki podawane przyrządu służącego za wzorzec (np. "tyknięcia" zegara) - jak mierzymy np. długość pewnego obiektu: zliczając ustalone, wzorcowe jednostki przyrządu służącego za wzorzec (np. kreski na podziałce linijki). Czas mierzymy zliczając jednostki pomiędzy dwoma zdarzeniami określającymi początek i koniec zjawiska, a długość zliczając jednostki pomiędzy dwoma przestrzennymi krańcowymi punktami obiektu. Robimy to jednakowo bezpośrednio czy też pośrednio. Nie ma żadnej różnicy pomiędzy tymi dwoma sposobami pomiaru.

Mów za siebie.
Czas w ogóle nie jest zjawiskiem. Wielkości fizyczne nie są zjawiskami. Nie rozróżniasz podstawowych pojęć.

To nie jest mierzenie czasu, tylko zliczanie innych częściej występujących zdarzeń pomiędzy dwoma rzadziej występującymi. Obserwujemy tylko zdarzenia, a nie czas.

Oczywiście, że to jest mierzenie czasu. Czas w fizyce to jest odstęp pomiędzy zdarzeniami zachodzącymi w tym samym miejscu, tak jak długość to odstęp pomiędzy punktami przestrzennymi, więc tak samo wykonujesz pomiar "tylko" zliczając "inne zdarzenia", jak w przypadku długości wykonujesz pomiar "tylko" zliczając kreski na innym przedmiocie, na przyrządzie. A nie że jakimś magicznym sposobem mierzysz samą długość tego przedmiotu -- nie używając do tego miary. Bo zgodnie z twoją logiką "nie mierzysz odległości w przestrzeni, tylko obserwujesz kreski na linijce".

I OCZYWIŚCIE, że mierzymy czas przez zliczanie zdarzeń częściej występujących niż między dwoma zdarzeniami określającymi początek i koniec zjawiska. Przecież identycznie do pomiaru długości np. ołówka używamy linijki, która ma kreski podziałki gęściej niż odległość między punktami początku i końca ołówka!

Niestety, ale zliczanie zdarzeń, to tylko zliczanie zdarzeń. Żadnego czasu nie jesteśmy w stanie zaobserwować.

Jeśli mogę wtrącić się do waszej dyskusji na temat czasu. Stuck’u masz jedynie na myśli pomiar czasu (czyli tykanie zegara, w pojęciu Newtonowskim, czas liniowy) a nie o samej naturze czasu. A co ze względnością czasu, czy w tym wypadku będziesz przykładał różne zegary (linijki) aby zmierzyć czas? Czas nie jest tym samym co jego pomiar, bo wyjdzie ci z tego takie masło maślane. Czas nie jest dodatkowym wymiarem a jedynie własnością samej przestrzeni i jest z nią ściśle związany. Czas bierze się ze skończonej szybkości światła w przestrzeni, właśnie dla tego doznajemy iluzji, że czas płynie. W wyższym wymiarze wszystkie zdarzenia dzieją się równocześnie. Ludzie którzy przeżyli śmierć kliniczną twierdzą, że nie odczuwali upływu czasu, mogli obserwować całe swoje życie w ułamku sekundy. Czas zależy właśnie od szybkości z jaką może poruszać się cząstka (energia) w konkretnej przestrzeni, im większa szybkość tym czas ulega skróceniu, inny czas będzie w naszym wymiarze 3D a inny będzie w wyższych wymiarach 4D i wyżej, czyli tam gdzie mamy do czynienia z szybkościami nad-świetlnymi, można powiedzieć, że w zależności od wymiaru czas dąży asymptotycznie do zera.

Można tu jeszcze użyć analogii do filmu kinowego. Wszystkie zdarzenia z całego naszego życia to poszczególne klatki na filmie. Teraz im szybciej puścimy taśmę w projektorze tym szybciej nastąpią zdarzenia, czyli ulegną skróceniu. Gdyby puścić film o wiele szybciej to wszystkie zdarzenia będziemy obserwować w tym samym czasie, no może prawie

Tiaaa... "tylko"... Identycznie nie jesteś w stanie zaobserwować przestrzeni. Mimo że mierzymy zarówno czas, jak i przestrzeń.

Po prostu uroiłeś sobie, że czas to jakieś nadzwyczajne dziwo, a np. odległość już wcale nie. W fizyce to po prostu wymiary, jedno i drugie. I mierzy się je tak samo bezpośrednio (lub tak samo pośrednio), bez różnicy. Choćbyś nie wiem ile zaprzeczał, miny robił i tupał.

Nie zajmuję się mętnymi pseudo-głębokimi określeniami w rodzaju "natura czasu", które w istocie, jak wszystkie tego rodzaju pseudogłębokie określenia, nic nie oznaczają.
A co ma być?
Proponuję się douczyć, zanim się zacznie zadawać tego rodzaju pytania, świadczące o tym, że dyskutant co prawda liznął słownictwa i używa naukowego terminu ("względność czasu"), ale zupełnie nie ma pojęcia, co mówi. Krótka piłka: a co z relatywistycznym skróceniem długości (kontrakcją przestrzeni)? czy w tym przypadku będziesz przykładał różne linijki, żeby zmierzyć odległość?

A tutaj mamy podręcznikowy przykład chamskiej sztuczki erystycznej znanej pod nazwą "chochoła" (po angielsku "strawman"): bezczelnie udawanie, że oponent przedstawił pewien pogląd, mimo że niczego podobnego nie twierdził - tylko po to, żeby potem ze zwycięską miną obalać taką - przez siebie samego sprokurowaną -- tezę.

NIGDY nie twierdziłem, że czas to jest to samo, co jego pomiar. Jeszcze raz posuniesz się do podobnego rodzaju insynuacji, a bez wahania nazwę cię tak, jak na to zasługujesz.

Jawnie sprzeczna z nauką brednia. Czas nie jest żadną "własnością przestrzeni", tylko właśnie jednym z wymiarów, z wymiarów czasoprzestrzeni.

Bełkot.

Jak zmierzysz coś, czego nawet nie jesteś w stanie zaobserwować?

A jesteś w stanie zaobserwować przestrzeń? Nie? To jak mierzysz odległość?

(Czy to jest forum dyskusyjne, czy szkółka niedzielna z korepetycjami dla niekumatych, co spali na lekcjach? Bo po wypowiedziach zdaje mi się, że to drugie, a mnie za udzielanie korepetycji tutaj nie płacą).

O nie, tym razem nie nabierzesz mnie na te swoje sztuczki. Nie rozmawiam o przestrzeni, tylko o czasie. Pytanie brzmi: jak zmierzysz coś, czego nie jesteś w stanie zaobserwować?