Ja prosiłem o eksperyment który udowodni ciągłość przyczynowo skutkową a nie o przykłady ludzi, co zmienili swoje zachowanie w wyniku wypadku

No i w jaki sposób on ma niby dowodzić ciągłości przyczynowo skutkowej? Chodzi mi o wyjaśnienie w jaki niby sposób wyładowania elektryczne miałby generować dane zachowanie

Btw, neuronauka to obrzydliwa nauka. Zresztą, tak samo jak wszystkie które obdzierają człowieka z nadnaturalnej rzeczywistości

To mi napisał Bard na pytanie "czy neuronauka ograbia nas z duchowości?"

Pytasz, jak przykład działania i skutków ma dowodzić istnienia związku tego działania ze skutkami.

Neurobiologia to zwyczajna nauka, z którą żadne z największych na świecie Kościołów chrześcijańskich nie mają problemu. Zacytowałem Ci nawet naukę KK, która to wyjaśnia.

Nie, pytam o to jak trzeciosobowa obserwacja ma wpływać na subiektywne odczucia człowieka

"Neurobiologia to zwyczajna nauka"

Nie. Nawet S.I. To sugeruje ze stanowi zagrożenie dla religii

Jaka obserwacja ma wpływać na odczucia? O czym Ty piszesz? Chodzi o zmiany zachowania. Nie można zauważyć zmian w zachowaniu?

AI bierze informacje z tego, co przeczyta. I oczywiście dla niektórych nawet ewolucja i kulistość Ziemi jest problemem, ale dla mnie ani KK nie jest. Tak samo z neurobiologią.

Nauka jest tylko częścią dostępnego człowiekowi poznania. Pełne poznanie - na chwilę obecną, na czas ziemskiego podróżowania - mamy poprzez wiarę, nauka jest uzupełnieniem. Pan Bóg Sam jeden zna wszystkie okoliczności, wszystko przenika i wie, w jakim stopniu dusza mogła "operować" uszkodzonym mózgiem. Jeśli ten mózg miał zdolności Atari, nie będzie od niego wymagał operacji na poziomie dzisiejszych komputerów. Tu niewątpliwie czai się jakiś błąd malteizmu.
Dusza nie musi podejmować działań widocznych, czy w inny sposób mierzalnych przez otoczenie. Może działać ekspiacyjnie, biorąc na siebie cierpienia za tych, którzy są zbyt słabi by je unieść.
Widać, że z jakiegoś powodu zbyt wielkie oczekiwania wiążesz z nauką, nie doceniając tego drugiego skrzydła. A co to byłby za Bóg i co za transcendencja, których dałoby się objać aktywnością trochę ponadkilogramowej galaretki.

No bo można (rzekomo) pobudzając pewne płaty mózgowe można wywołać w człowieku doświadczenie mistyczne (lub poczucie obecności istoty wyzeszej), co w połączeniu z faktem że człowiek jest z natury religijny może świadczyć iż doświadczenie Boga to nic innego jak złudzenie

Poza tym, jeśli nasza świadomość wynika z mózgu to znika po śmierci (to mój największy lęk)

@Kanao,

co do tego, jak wyładowania elektryczne mogą tworzyć świadomość. Wyładowania w neuronach mają cechę "wszystko albo nic". Dzięki temu wyładowania te mogą przekazywać informacje w systemie zero-jedynkowym. Potem taka informacja jest przetwarzana, czyli przekształcana na nowe wyładowania, które mogą tworzyć - istniejąc w bardzo dużej ilości - wrażenia. Wyobraź sobie, że jedno wyładowanie w neuronie to takie minimalne, mikrouczucie. Gdy takich wyładowań zbierze się wystarczająco wiele, powstaje rzeczywiste uczucie, wyraźnie doświadczane.

Co do Twego lęku przed śmiercią jako nicością.

Wydaje mi się, że bać można się tylko czucia, a nie nieczucia. Tylko z czuciem związany jest ból, cierpienie, krzywda, nieprzyjemność. Jeżeli śmierć miałaby być nieczuciem, to trudno tego się bać.

Strach to tylko myśl.
Bogowie, dają poczucie bezpieczeństwa, podobnie jak cnoty, wiedza, związki. Tracisz całe życie na zbieranie kolejnych, ograniczających cię zabezpieczeń. Twoje cnoty, wyrzeczenia to sposoby na bycie bezpiecznym nawet po śmierci. Tu na ziemi zakładasz sobie konto bankowe, z którego zamierzasz korzystać w innym świecie (na oszczędnościach zarabiają banki, a nie oszczędzający). Te zabezpieczenia, to tylko myśli, inne w umysłach chrześcijańskich, inne w muzułmańskich. Jesteś na tej ziemi tylko chwilę, nie marnuj jej na strach.

Ściśle rzecz biorąc, strach nie jest myślą, a uczuciem. Myśl jest bazą, na podstawie której może powstawać strach.

Np. kiedyś doświadczyłeś bolesnego opuszczenia przez partnerkę albo przez przyjaciela. Teraz poznajesz nową kobietę i na myśl o dawnej historii, pojawia się strach.

Naoglądałeś się netfliksa. Cały czas zakładasz z jakiejś przyczyny, że "świadomość = dusza", ignorując fakt, że dziecko do któregoś momentu życia pozostaje nieświadome, czyli wg. Twojego założenia byłoby pozbawione duszy. Trzeba wierzyć Kościołowi, który naucza, że Pan Bóg obdarowuje duszą w momencie poczęcia.



Nie wątpię, że jakaś "istota wyższa" może chcieć wykorzystać takie działania i tę sferę dla swojego przekazu, podobnie jak w tzw. zjawiskach świadomego śnienia, czy nawet zwyczajnego snu. Pytanie, czy jest to Bóg.
Są to stany, kiedy wolna wola człowieka jest wyłączona, albo poważnie ograniczona i z tego powodu należy zawsze być bardzo ostrożnym. Na pewno takie "doznania" muszą być poddane ocenie, kiedy wolna wola człowieka ma z powrotem głos.




Człowiek nie jest (tylko) aktywnością swojego mózgu, został stworzony na obraz Boga, który jest Duchem. Trzeba z całych swoich sił i możliwości, jakie nam dano, starać się upodabniać do Niego, poprzez uduchowienie, w granicach strzeżonych przez Kościół. Przestańmy się zamartwiać o ciało, kręcić jak bąki wokół jego potrzeb.
Kiedyś siedzieliśmy z rodziną w pokoju chorej na SM, uszkodzenia mózgu są już u niej bardzo rozległe, powtarza bezrefleksyjnie za ludźmi pojedyncze słowa, krótkie zwroty. Poruszaliśmy temat zbliżony do tego tutaj i mówiłam do jej męża mniej więcej to samo, co Tobie, tzn., że jej dusza na pewno jest "świadoma", pomimo braku pełnej świadomości wypływającej wprost z aktywności mózgu i w tym momencie ta chora utkwiła we mnie spojrzenie i powiedziała: "Tak, ja wszystko wiem".
Powiem Ci, że biorąc pod uwagę jej stan, wrażenie było dla mnie piorunujące.
Trudno, nie ma dla Ciebie dowodów na istnienie duszy, ale nauka na jej nieistnienie także nie ma dowodów i miała nie będzie. To nie jest w jej zasięgu.

Argument nie do przebicia, szczególnie na chrześcijańskim forum.
Wierzyć w to, że w momencie poczęcia to dusza jest obdarowywana ciałem nie powinniśmy, bo…?
Oceny dokonujesz sama, czy ocenia to jakieś gremium, które przypisało sobie prawo do oceny, na podstawie oceny dokonanej, przez kogo? Zdrowy rozsądek w sprawach duchowych?

W moim pojeciu dusza jest czyms w rodzaju pola energetycznego...miejsca, w ktorym dotykaja sie ze soba niebo i ziemia (duch i materia) aby mogla zaistniec nowa forma zycia.
Dusza jest nieodlaczna "towarzyszka" ludzkiej (a takze zwierzecej) formy zycia od momentu jej zaistnienia (poczecia) az do smierci.
Dusza jest tez oczywiscie miejscem, w ktorym pojawia sie swiadomosc istnienia, czyli obecnosci Boga.
Mozg jest instrumentem umozliwiajacym doswiadczanie zycia we wszystkich jego aspektach dualnosci, a duch(owosc) czlowieka (tylko czlowieka) umozliwia swiadoma interpretacje procesu zycia.
Aktywnosc elektryczna neuronow laczy sie scisle z istnieniem duszy(pola energetycznego wokol ciala czlowieka lub zwierzecia).

Kanao - pozwól, że odnośnie do Twego (ale nie jesteś wyjątkiem!) lęku/strachu przed śmiercią... zacytuję Ci coś, a Ty może się wypowiesz: co o tym myślisz? (nie chcę moim komentowaniem czegoś narzucać; spróbuj się sam wczytać w ten tekst z Listu do Hebrajczyków - a może on będzie Ci pomocny w tym, co Cię tak martwi... Podam tylko znaczenie pewnego słowa).
Mam na myśli tę wypowiedź o Panu Jezusie Chrystusie:

Hbr 2,14-16 PAU
(14) Skoro więc dzieci otrzymały udział we krwi i ciele, to również On sam chciał mieć w nich udział, aby przez śmierć mógł pokonać diabła, dzierżącego władzę nad śmiercią,
(15) i aby uwolnić tych, którzy bojąc się śmierci, całe życie podlegali niewoli.
(16) Przychodzi On bowiem z pomocą nie aniołom, lecz potomstwu Abrahama!

W wersie 15 jest greckie słowo: φοβω - fobō, od którego na pewno się wywodzi słowo: fobia; ten rzeczownik ma takie słownikowe znaczenie: strach, bojaźń, lęk.