Chyba nie posądzasz Boga o brak sprawiedliwości?
Sprawiedliwe jest to, że to nasze grzechy zostają osądzone na Krzyżu Golgoty a śmierć nie ma mocy nad sprawiedliwym, który trzeciego dnia zmartwychwstaje. Nam natomiast Bóg okazuje swoje miłosierdzie i chwała Mu za to!

Gdy mówisz "Bóg" - co masz na myśli?

Co ma oznaczać Twoje pytanie w kontekście tego co napisałem?

....

Wprawdzie moje pytanie nie jest ściśle związane z kontekstem Twojej wypowiedzi, jednak piszesz w niej o Bogu jako kimś dobrze Ci znanym. A mnie zawsze interesuje, gdy ktoś mówi o Bogu, kogo tak naprawdę ma na myśli. Jaki ten Bóg ma charakter, kim on właściwie jest?

Jest On kimś, kogo warto poznawać i kim można się zachwycać. Jest dobrym Ojcem, jest łaskawy i miłosierny, zaskakujący swymi rozwiązaniami i wierny, jest źródłem pokoju i radości, zachęcający ale nie narzucający się, znający nas lepiej niż my samych siebie, mający...poczucie humoru. Oczywiście to nie wszystko co mógłbym o Nim powiedzieć.

Wiem, że to pewne OT i zaangażowany moderator @bramin może niebawem zainterweniować

Ale zapytam: odczuwasz pokój i radość płynący od Ojca w Niebie? Jeśli tak, to czy jest to rzeczywista radość, jeśli jednocześnie musisz uważać, czy aby zgrzeszysz czy nie zgrzeszysz? Jeśli musisz zaspokajać jakieś oczekiwania tego Boga?

Czy można mówić w takiej sytuacji o wolności?

Czując się ukochanym dzieckiem Ojca, przywróconym do relacji z Nim dzięki drogocennej krwi Jezusa, w ogóle nie odczuwam żadnej presji oczekiwań z Jego strony. Wiem, że podobać się Jemu mogę jedynie poprzez ufanie Mu i przyjmowanie Jego zbawiennej łaski, a to jest bardziej fascynujące niż trudne.

To mam dwa pytania:

1) jak to możliwe, że nie odczuwasz presji oczekiwań ze strony Boga - skoro mówi się w chrześcijaństwie, że jedną z najważniejszych rzeczy jest pełnienie woli Boga?

2) na czym polega ufanie Bogu?

ad.1
Ponieważ wiem, że nie jestem w stanie o własnych siłach pełnić woli bożej, lecz potrzebuję do tego Jego łaski i to On sam sprawia we mnie chcenie i wykonanie, to nie ma powodu abym się czymkolwiek stresował. Ponadto nie muszę, ani też nie mam najmniejszego zamiaru polegać na własnej sprawiedliwości, gdyż Bóg obdarował mnie doskonałą sprawiedliwością swego Syna, który nigdy nie zgrzeszył.
ad.2
Ufanie Bogu polega na uznawaniu za wiarygodne wszelkich wskazówek dotyczących życia, relacji międzyludzkich, jak również przyjmowaniu za pewnik tego, że On jest w stanie zapanować nad każdą sytuacją i rozwiązać każdy problem którego doświadczymy, o czym poucza nas Słowo Boże.

Dziękuję Ci bardzo za odpowiedzi. Obie robią na mnie wrażenie jako coś, co otwiera przede mną nową przestrzeń, której nie doświadczyłem w swoim Kościele (Kościele katolickim).

Mam jednak jeszcze pytanie.

Piszesz: "...i to On sam sprawia we mnie chcenie i wykonanie, to nie ma powodu abym się czymkolwiek stresował."

Zastanawiam się, jaki sens ma sytuacja, gdy chcenie i wykonywanie woli Bożej następuje także z woli Bożej. Bo tak to brzmi. To co napisałeś wygląda tak, że to co robisz jest działaniem samego Boga, więc jakby sam Bóg "bawi się" ze sobą w nakazywanie a następnie w wypełnianie przez siebie samego Swojej Woli.

Gdzie jest tam miejsce na Ciebie samego? Czy Ty znikasz, i jest tylko Bóg?

Masz jakieś sensowne wyjaśnienie tego, że np. jedni chrześcijanie za święty dzień uznają niedzielę, a drudzy szabat/sobotę?
Bo to tak wygląda, w myśl tego, co piszesz, że w jednych swoich dzieciach Bóg sprawia chcenie i wykonanie odnośnie do zachowywania niedzieli, ale już w innych to samo ma miejsce, ale odnośnie do zachowywania szabatu; a są i tacy chrześcijanie, co mówią, że ich nie dotyczy żaden dzień...
Umiesz to ogarnąć?!

To, do czego powinniśmy dążyć, to przejawianie w jak największym stopniu charakteru Jezusa. Nie stanie się to dzięki naszym wysiłkom, lecz dzięki łasce, czyli mocy ku przemianie. Łaska działa poprzez wiarę w Tego, w którym została ona zdeponowana, czyli w Jezusie Chrystusie. Wiara zaś rodzi się z uważnego słuchania, rozważania i przyjmowania Słowa Bożego. Zatem Pan sprawia w nas chcenie i wykonanie na bazie tego, co już przyjęliśmy.

Czyli jednak jakiś wysiłek z naszej strony jest konieczny - piszesz bowiem: "Wiara zaś rodzi się z uważnego słuchania, rozważania i przyjmowania Słowa Bożego."

Myślę, że unikanie jakiegokolwiek wysiłku nie jest receptą na szczęście.

Zdecydowanie wolą Boga nie jest to, aby ktokolwiek potępiał drugiego brata z powodu zachowywania innego dnia, jak również usiłował narzucić dzień uznawany przez siebie samego.Każdy dzień jest dobry na oddawanie czci Stwórcy i dowolny dzień może być dniem odpoczynku dla człowieka.Najistotniejsze jest to, by znaleźć odpocznienie w naszym Panu.