Nie tak daleko bo za wschodnią granicą w pewnych środowiskach istnieje żelazna zasada, że przed modlitwą zasłania się wszystkie lustra. Po co ? Żeby przypadkiem nie ujrzeć odbicie siebie samego czyli naszego ego. Modlitwa jak pisałem to medytacja jednej myśli o Bogu. Jakiekolwiek inne - o tym świecie i samym sobie to niedopuszczalne rozproszenia. Niby łatwe ale niech ktoś spróbuje 60 sekund tak wytrwać gdzie godzina to Himalaje wytrwałości duchowej. Dlaczego ?
Bo ten świat sztuczności i „luster’ jest tego zaprzeczeniem. Wszędzie promujemy siebie jakbyśmy chcieliśmy wydostać się z nicości pod jupitery świata. Skąd ten szaleńczy pęd do zaistnienia medialnego. Z pustki, która nas … zabija. Jesteśmy tak zagubieni w tym świecie jak ja kiedyś. Pustkę więc zapełniamy czymkolwiek: jedni alkoholem, prochami inni zakrywają ją szatami tego świata. Promowaniem siebie, ubiorem, zachowaniem czy wręcz prowokowaniem. Niestety prędzej czy poźniej zaczniemy dostrzegać refleksje, że „tłum ma siłę ale nie ma mózgu” ale na wycofanie się już będzie za późno. Ugrzęźliśmy w tym świecie. Co wiec czynić ?
Doświadczeni pływacy wiedzą, że z żywiołem się nie wygra. Jeżeli są wciągani przez wir na rzece to nie walczą bo i tak by przegrali. Dają się mu wciągnąć na samo dno aby tam odbić się w bok i wypłynąć kilka metrów dalej. Może właśnie takie całkowite „przegranie życia”, upadek fizyczny, materialny i moralny jest jedynym ratunkiem, który otwiera drzwi gdzie ... spotkamy Boga - bo nie ma tam już muru naszego ego.

Próba skupienia się na jednej myśli nie jest medytacją, medytacja to wyłączenie umysłu, zanurzenie się w chwili obecnej. To, o czym piszesz to próba skupienia się na jednej myśli, to raczej kontrola umysłu. Poprawia koncentrację, zwiększa uwagę, uspokaja umysł, jak i odrzuca niechciane myśli. Jednak pozostawiając po wielu treningach z tą jedną myślą, myślą o Bogu, nadal tworzysz sztuczność. Twa myśl, tworzy bożka, Twojego bożka, gdy ja zacznę myśleć o Bogu, stworzę sobie swojego bożka itd. Ego pozostało. Co wspólnego mają ci, stworzeni przez nasze myśli bożkowie z Bogiem?

Przeprowadź pisemny eksperyment z bliskimi, zadając im pytanie: Do jakiego Boga się modlą, jak go sobie wyobrażają, gdzie jest, jakie znaki im daje. Przeczytaj odpowiedzi, a zauważysz co myśl, ta jedyna o Bogu u każdego z nich stworzyła.

Witaj George45. Uświadamiasz mi, że moje skróty myślowe mogą być niezrozumiałe dla innych więc albo się poprawie albo przestane pisać.
Pismo Święte jest o Bogu i ludzie w nim opisywani też są związani z Jego prawami lub Nim samym. Modlitwa różańcowa sprowadza się do rozważania zawartych tam fragmentów Pisma Świętego czyli czy chcemy czy nie o … Bogu.
To standartowe dla początkującego chrześcijanina. Z czasem gdy opisywane fragmenty PŚ staną się zrozumiałe umysłem i przeżyte sercem - pozostają albo same słowa wypowiadane niczym mantra lub … cisza - i sama obecność z czystym duchem, który nie zna ani psychiki, ani ciała a którym jest Bóg.
Prawdziwi mistycy chrześcijańscy zawsze zdecydowanie odradzali zwracania uwagi na zjawiska psychiczne, wewnętrzne głosy i tym podobne przeżycia bo jeśli wchodzimy w przeżywane obrazy i zjawiska … oddzielamy się od Boga. Droga mistyki chrześcijańskiej jest drogą do doświadczenia Boga i do zjednoczenia z Bogiem. Nie jest łatwa i można łatwo zabłądzić. Jak piszesz gdy „uspokaja umysł” nie wolno się zatrzymywać (!!!), jeżeli chce się osiągnąć stan pełnego spokoju w Bogu. Oba stany są podobne więc trudno jest rozpoznać, dlatego jedynym niezawodnym kryterium rozróżniania uchodzi sposób, w jaki spokój manifestuje się w dziełach miłości bliźniego. Jeżeli jej brakuje - spokój nigdy nie jest prawdziwy a tylko „uspokaja umysł”.
Mówił o tym też św. Jan od Krzyża. Napominał aby zapomnieć o wszystkich wrażeniach zmysłowych, żeby ich obraz nie odcisnął się w pamięci bo im bardziej pamięć zbliża się do zjednoczenia, tym bardziej wycofują się pojedyncze wglądy aż wreszcie całkowicie zanikają.
Dlatego modlitwa różańcowa powinna zaprowadzić każdego chrześcijanina do miejsca gdzie nie wolno pamięci wiązać z żadnymi ROZWAŻANIAMI ale ten etap jest niemożliwy do osiągnięcia własnym wysiłkiem. To Bóg musi podnieść duszę do tego ponadnaturalnego stanu. Nasza dusza musi tylko do tego przygotować się - na ile potrafi … Etapy drogi duchowej są więc różne i zależne od nas samych oraz Boga …
Pisząc więc swój post miałem na myśli początkową drogę duchową bo dalsza nie przebiega już na forum gdyż jest samotną pielgrzymką w głąb siebie … oby z pomocą dobrego przewodnika duchowego.

Koran też jest o Bogu i ludzie w nim opisywani, podobnie jak wiele, wiele innych pism. Jeśli coś jest o czymś/kimś, to nie jest tym czymś/kimś.

Zwróć uwagę, czy pisząc prawdziwi i chrześcijańscy mistycy, nie stworzyłeś sobie i nie wchodzisz we własne obrazy i zjawiska, a tym samym nie oddzielasz się od Boga?
Czy wybór tego "dobrego przewodnika", nie jest dokonywany na podstawie stworzonego przez wybierającego obrazu?

Trochę mnie zmartwiłeś tymi kruczkami słownymi bo nie wiem - czy kwestionujesz, że Pismo Święte jest Słowem Bożym ?

Co do mistyków to dla mnie są tylko punktami orientacyjnymi w pielgrzymce i nie kwestionuje ich prawdziwości ? To tylko uproszczona mapa pielgrzymowania a nie „obraz” - tym bardziej, że każdy będzie miał inną.
Niestety, największym błędem popełnianym na forum jest mieszanie etapów drogi duchowej gdy doświadczenia z jej początku wciska się w jej końcowe etapy lub odwrotnie. Są to skrajnie różne doświadczenia. Pisząc o „obrazach” i ich wpływie masz racje dla końcowej drogi duchowej ale dla początkującego są często zbawienne. Nie rób tego bo ani Ty ani ja - nie jesteśmy mistykami. Gdyby tak było - nie było by nas tu na forum.

Co do przewodnika duchowego jest taka święta zasada, że na pewnym etapie rozwoju duchowego szczególnie przy objawieniach, zjawiskach nadprzyrodzonych, doświadczeniach duchowych wykraczających poza ramy naszej wiedzy, logiki, fizyki itp. by zapoznał się z nimi wyznaczony np. przez proboszcza ksiądz, który od tego momentu zwie się przewodnikiem duchowym. Na tym etapie musi on określić czy są to zwidy naszej pokręconej psychiki czy są faktycznie nadprzyrodzone. Inaczej, jeżeli w tematach duchowych będziesz sam sobie sędzią - to współczuje Twoim „wyrokom”. Mogą doprowadzić Cię tam gdzie odwrót będzie bardzo bolesny a często niemożliwy. Można też zacząć od psychologa aby uzyskać odpowiedź czy nie jesteś rozchwiany psychicznie a dopiero poźniej do kapłana. Tu również przewodnik duchowy nie jest żadnym „obrazem” ale weryfikatorem, prowadzącym, wspierającym. Osobiście mam wielki szacun dla swojego, który na pewnym etapie „poddał się” i skierował mnie do bardziej doświadczonego - czego i Wam życzę.

Kwestionując, tworzyłbym obraz oraz nie kwestionując też bym go tworzył. Pierwszy byłby niezgodny z obrazem, który Ty sobie, a właściwie ktoś tobie stworzył. Jaki zatem chciałbyś zobaczyć obraz?
Piszesz „Prawdziwi mistycy chrześcijańscy”, a następnie twierdzisz, że mogą być oni nieprawdziwi? Widzę tu jakąś sprzeczność.

Masz przed oczyma obraz Jezusa na krzyżu. Malowali go Tobie prawdopodobnie od dziecka najbliżsi. Gdyby dziś, naukowcy na podstawie niepodważalnych dowodów stwierdzili, że Jezus został powieszony, a nie ukrzyżowany, jak obraz miałbyś przed oczyma, Jezus na szubienicy czy na krzyżu? Tak to jest z tymi „obrazami”, które w początkowej fazie ktoś nam rysuje.
Jeśli znasz Prawdę, w jakim celu masz wydawać wyroki i ich prawidłowość konsultować? Robią to ci, którzy Prawdy nie znają, im są potrzebne opinie, dowody, aprobata ....., od tych którzy uważają, że ją znają.

Z przykrością muszę Cię pozostawić z Twoimi poglądami i sposobem rozumowania. Są zbyt dalekie od moich, więc nie męczmy siebie i innych. Pozdrawiam.

Koan, co Tobie sprawia przykrość, moje inne spojrzenie, odmienne zdanie, sposób rozumowania? Niemiałbyś tej przykrości, gdybym wbrew sobie przytakiwał, dopytywał o Twoich przewodników duchowych czy też aprobował Twój obraz Boga?
Piszemy na forum dyskusyjnym, a nie na forum wzajemnej adoracji. Wyrażamy swe poglądy, ale również, chcąc nie chcąc, zapoznajemy się z przedstawianymi przez adwersarza. To poszerza nasze spojrzenie, umacnia je bądź zmienia.
Każda jedna nawet próba zmiany, spotyka się z oporem. Opór ten jest spowodowany tym, że te zmiany nie dotyczą tylko nas, ale zmieniają również nasze postrzeganie tych, którzy wkładali w nas to, co obecnie musielibyśmy uznać za błędne. To powoduje, że jest nam przykro.