Ostatnio zauważyłam, że mało wiem o motywach Waszej wiary. Kolejne pytanie: sens zbawienia. Co to jest zbawienie? Kto właściwie został zbawiony w momencie śmierci Jezusa i po co była ta cała krwawa kaźń? Komu była potrzebna? Co z ludźmi, którzy umarli przed narodzeniem Jezusa?

Miłość charakteryzuje się tym, że jest skierowana na dawanie, na udzielanie się drugiemu. Bóg stworzył człowieka z miłości, by ten mógł mieć udział w Jego chwale, by mógł cieszyć uczestnictwem w Jego boskim życiu, by chwała Boża okazała się w nas w taki sam sposób, w jaki okazała się w Chrystusie, byśmy osiągnęli pełnię życia i szczęścia. Akt stwórczy Boga składa się z dwóch faz. Pierwsze stworzenie – fizyczne (Adam i Ewa) oraz drugie stworzenie – nowe stworzenie - związane z Osobą Chrystusa, Jego Wcieleniem, Męką, Śmiercią i Zmartwychwstaniem, czyli Odkupienie. Przyjście Chrystusa było od początku w planach bożych, by dopełnić tego pierwszego stworzenia. Tych dwóch aktów Bożych, czy jak kto woli, wydarzeń nie można oddzielać. Pierwsze nie miałoby sensu bez drugiego, które z kolei zostanie dopełnione w czasach eschatologicznych. Wtedy całkowicie zostaniemy upodobnieni do Chrystusa, widzialnego Obrazu niewidzialnego Boga (Kol 1: 15), zostaniemy przemieni w Chrystusa. To przemienianie w Chrystusa już się zresztą zaczęło (Gal2: 20).
Jeśli chodzi o pytanie, kto został zbawiony w momencie śmierci Jezusa, to odpowiedź brzmi: wszyscy (1 Tm2: 4), a kto przyjmie dar zbawienia, to jest już całkiem inna sprawa, zależna od każdego indywidualnie, od jego decyzji, wyboru.
Bóg nie jest ograniczony czasem, dlatego owocami zbawczej męki Chrystusa i Jego chwalebnego Zmartwychwstania objęci są również ci, którzy żyli przed Chrystusem.

Czy Bóg mógłby zbawić ludzkość nie dopuszczając do śmierci Jezusa?

Tak. Mógłby to zrobić jednym "kiwnięciem palcem". Ale chciał pokazać nam swoją miłość- aż do końca, aż po śmierć. Przez to jest dla nas wzorem.

W ekonomii Bożej musiała to być krew Jego Jednorodzonego Syna. Zauważ, że Jezus sam dobrowolnie poddaje się woli Ojca, by wypełnić Jego odwieczny zamysł. W ewangelii św. Jana nieustannie czytamy, że Jezus przyszedł na ziemię właśnie dla „tej godziny.” W ewangelii św. Marka trzykrotnie czytamy o konieczności cierpienia i śmierci Jezusa: „I zaczął ich pouczać, że Syn Człowieczy musi wiele cierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że będzie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie”(Mk 8:31); “Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: “Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity po trzech dniach zmartwychwstanie” (Mk 9: 31); “Oto idziemy do Jerozolimy. Tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą poganom. I będą z Niego szydzić, oplują Go, ubiczują i zabiją, a po trzech dniach zmartwychwstanie” (Mk 10: 33 – 34).
Można by posądzić Boga o jakieś okrucieństwo, bądź co bądź chodzi tu o Jego własnego Umiłowanego Syna. Już św. Tomasz z Akwinu o tym pisał, że istotnie, moglibyśmy Boga postrzegać jako okrutnika, gdyby nie fakt że śmierć Jezusa była konsekwnecją Jego posłuszeństwa Ojcu i zgodności Jego własnej woli z wolą Ojca. Bóg kieruje się miłością do swego stworzenia i to właśnie dlatego oddaje Tego, który jest z Nim jedno.
Czy musiał to jednak być krzyż? Z naszego ludzkiego punktu widzenia Kalwaria jest ostatnim miejscem, gdzie moglibyśmy oczekiwać objawienia się wszechmocy Bożej. Ale tu z pomoca przychodzi nam św. Paweł, który mówi „o mocy w słabości” (2Kor 12:9). Wracamy tu do ekonomii Bożej, która jest całkowicie różna od naszej. Tam, gdzie my upatrujemy się tragedii, okrucieństwa Boga – wydanie Syna na śmierć i to śmierć na krzyżu (Flp 2: 8, dla Boga oznacza uleczenie naszych ludzkich ran. Jest to zgodne również z tym, co Jezus powiedział o obumierającym ziarnie: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity” (J 12: 24). Oznacza to, że musieliśmy być zbawieni przez słabość bólu Jezusa, przez Jego śmierć i to krzyżową, bo “On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie” (Iz 53: 5). W tym kontekście, co nie byłoby ukrzyżowane w Chrystusie, nie byłoby uleczone w nas. Przez krzyż Chrystus zyskuje dla nas także wolność od mocy zła oraz pojednanie z Bogiem, z drugim człowiekiem. Jesteśmy w stanie pojednać się sami z sobą.

Co znaczy "całkiem upodobnić"? Może chodziło o "bardziej"?

Zbawienie w religii chrześcijańskiej jest to wejście do uczestnictwa w Bogu. Udział rozumnej istoty żywej - Człowiek - w niezmiennej, wiecznej istocie duchowej zwanej Duchem Świętym, która z transcendentnej, nieznanej, ukrytej, zasłoniętej przed jaźnią staje się po akcie paruzji jej immanentną, zrozumiałą częścią w procesie dojrzewania za pośrednictwem głównie osoby Zbawiciela, Mistrza Jezusa Chrystusa.



Teoretycznie cała ludzkość bo każdy może wejść na drogę zbawienia, której nieodłączną częścią jest ofiara przebłagalna oraz słowa zwątpienia skierowane do osoby świadka wydarzenia. Czytając i zastanawiając się nad ofiarą Jezusa stajesz się świadkiem opisywanych wydarzeń. Musisz pamiętać, że to dzieje się po to abyś Ty indywidualnie odniosła z tego korzyść tak jak każdy z nas może ją odnieść. Jednym z podstawowych warunków znalezienia korzyści jest jej szukanie w Piśmie aż do uczciwego skutku, którym byłaby Twoja pełna, niezachwiana odpowiedź na stawiane przez Ciebie pytania a w niej potwierdzenie Twojej osobistej zgody (woli) na to, że Jezus tak właśnie miał postąpić.



Jak wyżej. Osobie, która została zbawiona i potrafi docenić przelaną krew tego człowieka za to by mogła być dzisiaj TYM CZYM JEST JAKO ZBAWIONA. Osoby, które nie są zbawione nie mogą korzystać z daru, po który często nawet nie wyciągają ręki. Z reguły to oszustwa powodują, że nie wiedzą jak i z kim. Brakuje również wybranych chodź wielu jest powołanych do przewodnictwa duchowego.



Mieliby szczęście jeśli w swoim krótkim, ludzkim żywocie mogliby uczestniczyć w Bogu Żywym. Można dalej zapytać a co z tymi, którzy umarli (fizycznie) wczoraj, tydzień temu a za całe swoje życie nie dane im było dostąpić uczestnictwa w Bogu. Nie wyszli na spotkanie z Synem chodź wielu z nich szerokimi drogami pielgrzymowało po całym świecie w przepełnieniu wiarą, że tak to się robi, że tak właśnie trzeba, że Bóg wynagrodzi i wyleczy, zapłaci zaległe rachunki, nakarmi, wyżywi i żeby dzieciom też się wiodło. Smutna to wiara, że Bóg raczyłby nie gardzić takimi ich potrzebami.


Nigdy nie jest za późno, żeby znaleźć to co w Ewangelii nazywane jest perłą czego Ci serdecznie życzę.

Zbawienie to etap stwarzania człowieka. A śmierć na krzyżu to odkupienie, które to znów jest etapem zbawienia. Jak chłopu na miedzy: zbawienie to dokończenie dzieła stworzenia.

nieźle se to pambuk umyślił!

Jeszcze lepiej niż "nieźle".

fakt
hamibal lecter by tego lepiej nie zaaranżował.

Gdy myślę o micie odkupienia to nasuwa mi się taka analogia (a może tylko wydaje mi się że to analogia, będę wdzięczny za opinie wierzących).

W pewnym kraju był władca który bardzo kochał swoich poddanych, kochał ich tak bardzo że bardziej nie można. Jednak oni sprzeciwili mu się kiedyś co wywołało jego wielki gniew. Uśmierzyć ten gniew mogła tylko specjalna krwawa ofiara. Władca wysłał pomiędzy wiarołomnych poddanych swojego jedynego, ukochanego syna (za jego zgodą) i w taki sposób pokierował wydarzeniami że go okrutnie pobili. W ten sposób odkupili swoje przewiny i zadowolony władca mógł już im wybaczyć.

Odkupienie nie jest mitem. Pamiętaj, w jakim dziale jest ta dyskusja...

O.K. postaram się pamiętać

Wybacz im Klebestifcie bo nie wiedzą co czynią. Wybaczysz ?