W związku z wątkiem "Zbawienie a relacja miłości" nasunęło mi sie takie pytanie:
Dlaczego miłosierny Bóg, mając do dyspozycji całą wieczność daje człowiekowi ograniczony czas na zapewnienie sobie zbawienia? Dlaczego jego cierpliwość kończy się w chwili śmierci grzesznika?

troche broniac katolikow

wydawalo mi sie, ze zycie jest najdluzszym okresem jaki przezywamy na ziemi - wiec to jak przezyjecie zycie na ziemi determinuje czy zostaniecie zbawieni po smierci, by dostapic zycia wiecznego

Dlatego, że jest to zupełnie wystarczający czas na zapewnienie sobie zbawienia/potępienia. W tym czasie człowiek dokonuje wyboru ostatecznego:
Bóg lub życie bez Niego. Jest to wybór w pełni świadomy i nieodwracalny. Nieodwracalny i ostateczny - tzn. taki, który już nie ulegnie zmianie.
Jeżeli Bóg dłużej nie czeka na tę duszę - tzn. że już nie ma po co. On najlepiej zna każdą duszę i wie, że nie przyjęła ona Bożego Miłosierdzia i już z daru Miłosierdzia nie skorzysta, że odrzuciła Boga na zawsze.

Człowiek nie żyje po to by zapewnić sobie zbawienie. Zbawienie jest mu domyślnie dane. Człowiek co najwyżej dupcy sprawę. Życie więc nie jest po to by mieć czas na zbawienie.
Oczywiście, o ile dobrze rozumiem doktrynę.

A po co człowiekowi szansa na spapranie sprawy?
Czemu Bóg zmusza człowieka do wzięcia udziału w grze w której nic nie może on zyskać? Może najwyżej stracić to co już ma na starcie a niczego więcej wygrać nie może.

Za darmo człowiekowi jest dane odkupienie. Zbawienie może on dopiero uzyskać.

Bogu nie kończy się cierpliwośc. Poprostu życie się kończy w pewnym momenie. Nie wątpie też że tyle ile mamy tyle wystarcza aby móc się nawrócić. Oczywiście nie mówie o tych którzy umarli jeszcze jakoi dzieci, natomiast tyle ile mamy ziemskiego życia tyle wystarczy.

Życie ziemskie jest czasem łaski danym od Boga, każdy otrzymuje wystarczającą ilość łaski do zbawienia tylko zależy jak je wykorzysta. Wraz ze śmiercią czas zasługiwania sobie na życie wieczne się skończył. Po śmierci stajemy przed Bogiem i następuje rozliczenie z otrzymanych w czasie ziemskiego życia darów, sąd z tego jak przeżyliśmy życie. I tak zadecyduje się nasz los w wieczności.

Świadomy? Ilu ludzi świadomie odrzuca Boga?Obawiam się, że jest ich ledwie garstka...

Po śmierci mamy dostąpić pełnego wglądu w nasze czyny, zyskamy też czyste spojrzenie na dobro i zło jakie były naszym udziałem. Wtedy człowiek dokona wyboru; albo zapragnie oczyścić się ze zła, jakie wyrządził (czyściec) i być z Bogiem (niebo), albo odrzuci Boga (będąc świadomym konsekwencji) i zechce uciec od niego jak najdalej (piekło).

W życiu doczesnym rzadko kiedy, jeśli w ogóle, mamy pełną świadomość konsekwencji naszych czynów.

wieczny_student po śmierci to już raczej za póżno na zmiane decyzji. Czyściec zdaje się nie jest miejscem gdzie trafiają wszyscy grzesznicy bo się na niego zdecydowali.

No z założenia świadome odrzucenie Boga polega na wpierw wiedzy o tym że Bóg jest, o tym kim był Jezus, a następnie odrzucenie tego wszystkiego. Jeśli ktoś nie słyszał wogóle o Bogu to jak może go odrzucić? To oczywiste, że chodzi o ludzi którym Chrstus był głoszony.

Nie twierdzę, że ostatecznie podjęta decyzja nie jest skutkiem naszego życia, ale kiedy jest ona podejmowana, jak nie po śmierci/w chwili śmierci? (Abstrahując od tego, że "po" śmierci pojęcie czasu wcale nie musi mieć sensu.)

A jeżeli odrzucenie Boga ma być w pełni świadome, to musi nastąpić wtedy, kiedy rozumiemy jakie będą tego skutki. Inaczej można by tłumaczyć sie "nie byłem świadomy, do czego to doprowadzi". Trzeba wiedzieć, co się odrzuca. Kiedy się tego (porządnie) dowiadujemy? Za życia można o tym słuchać, można mieć przekonanie, ale czy można to zrozumieć?

Szanse na nawrócenie mamy do ostatniej chwili śmierci, ale po śmierci nie ma już jak podjąć decyzji. Zawsze byłej przyzwyczajony że to od naszego życia tutaj na ziemi zależy to co będzie potem, a nie od tego co będzie po życiu.

Właśnie za życia odrzucamy bądz przyjmujemy wiare w Chrystusa. Chyba że uznamy że Chrystus się mylił gdy głosił Ewangelie i oczekiwał nawrócenie tu i teraz, nie po śmierci. To co piszesz jest dla mnie nowością i wydaje mi się zaprzeczać samej nauce Jezusa. Cóż znaczy porządnie dowiedzieć? Przecież mówimy o tym że wierzymy, o tym że przyjmujemy Chrystusa, wszystko to dzieje się teraz w tym życiu. Czyścic to nie jest stan na który się decydujemy, to jest szansa dla niektórych, którzy to nie umarli będąc odłączeni do Boga, ale coś jeszcze im w dostąpieniu zbawienia przeszkadza. Fajnie oczywiście było by móc i po śmierci się nawrócić, ale tak to nie funkcjonuje niestety. Nie chce ograniczać bożej łaski, natomiast szkodliwym było by stosowanie jako nauki, tego co proponujesz o nawróceniu po śmierci.

To zresztą już dyskusja nie na temat. Bóg jest i tak cierpliwy znosząc tyle grzechu w naszym ludzkim życiu i nie wątpie że zdaje sobie sprawe z tego ile żyjemy, oraz przedstawia nam moźliwość nawrócenia wedle tego czasu który sam nam dał.