Tak.

Choć zastanawia mnie rola Godności w tym wszystkim. No i ja jednak wolę Nadzieję, więc... pewnie moja wiara jest fałszywa. Odrobinę. A little. Tyci-tyci.

Ale cóż począć, cóż począć z tym pasztetem, co się sam wysmażył...

(Ew. Marka 7:27, Biblia Tysiąclecia)
(14) A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże.

Tak brzmią słowa Jezusa w najstarszej synoptycznej Ewangelii Marka.

Zapłatą za grzech jest śmierć.
Jak małe dziecko może popełnić świadomie grzech w obecnym życiu?
W całym wszechświecie zaobserwować można zasadę przyczyny i skutku.
Odnosi się to do życia każdego człowieka.
Czy matka oblana przez 4 letnie dziecko np. sokiem z malin znienawidzi za ten czyn dziecko?
Rozzłości się co najwyżej ale dalej bardzo kocha swoją pociechę
Czy tam jest wtedy Pan Bóg? Kocha.

Im więcej chcę zrozumieć niż inni popadam w pychę bo chcę być mądrzejszy innych i od Stwórcy.
Równie dobrze mógłbym sie nie narodzić powtórnie. Pytanie czy chcę żyć?
Wystarczy kochać, Jezus pokazał jak.
Niech miłość Boża będzie z Nami.

Ależ Lurker - przecież Miłość zawiera w sobie i nadzieję.

Alenobowiesz: ilekroć zaczynasz budowac jakąś miłość, zaczynasz od nadziei właśnie: że zostanie odwzajemniona. Potem na tym fundamencie stawiasz wiarę i z tą wiarą działasz, aby miłość zawiązać. I dopiero wtedy - ewentualnie, bo wiara może okazać się fałszywa - ją masz. Ale kolejność jest zawsze zachowana.

Bez Nadziei ani rusz.

Jakoś nie odpowiada mi przedstawiona przez kolegę kolejność.
Ty najpierw masz nadzieję na odwzajemnienie miłości, potem wiare, że będzie odwzajemniona i dopiero potem decydujesz się kochać?

Cóż za głupole z tych ludzi (nie mówiac o Bogu), którzy kochają nie licząc na wzajemność!

Głupole w istocie. Ile fajnych dziewczyn mi przeszło koło nosa przez to tylko, że nie umiałem wykorzenić nieodwzajemnionej miłości!

Oczywiście że tak , tutaj masz rację biorąc pod uwagę miłość pojmowaną przez ludzkie spojrzenie.
Wg nas , budujemy miłość w oparciu o nadzieję i z nadzieją , że miłość się zawiąże.

Jeżeli jednak weźmiemy pod uwagę fakt , iż MIŁOŚĆ Jest - Istnieje , nie mamy potrzeby Jej budować, prawda?
Nadzieja wtedy jest drogą do odnalezienia tej Miłości.

A no bo widzisz, Ty zaczynasz od Wiary. Potem sprawdzasz, czy Miłość jest. I jeśli faktycznie jest, na wyjściu dostajesz Nadzieję jak smok.

Uważaj jednak, aby nie popaść w presumpcję, zuchwałą pewność. Tego teoretycznie się nie odpuszcza - choć podobno zawsze możesz się drugi raz nawrócić...

hmm ...jak można zacząć od wiary ?

Jak można sprawdzić czy Miłość Jest?

Myślałam, że zaczyna się od " poznawania"

A... może się mylę, w końcu w głowie Ci nie siedzę. Jeśli się mylę, to przepraszam za błędny opis Twojej osoby.

Chodzi mi o to, że życie duchowe zaczyna się od zera, albo prawie od zera, z jakąś bliżej niesprecyzowaną skłonnością do prowadzenia tegoż życia duchowego. Zatem, aby w ogóle je prowadzić, trzeba najpierw w coś uwierzyć. Choćby w potwora pod łóżkiem. A Miłość sprawdza się, oczywiście, sercem - albo się Ją czuje, albo nie. No i jeśli się Ją czuje, to inaczej się pod Jej wpływem żyje, inaczej mówi, inne rzeczy przyobleka w czyn. Tak, że można Miłość omalże zaobserwować mędrca szkiełkiem i okiem - poprzez Jej efekty.

Nie wiem za bardzo, co rozumiesz przez "poznawanie" (ujęłaś to słowo w cudzysłów, więc nie chodzi o takie sobie zwyczajne poznawanie). Mogłabyś rozwinąć...?

Postaram się rozwinąć jak wrócę z pracy.
Przepraszać nie masz za co - każdy człowiek postrzega wg swoich myśli i swojego rozeznania.
Swojego doświadczenia i swoich obserwacji.

Na resztę odpowiem Ci jak wrócę.

Życie duchowe zaczyna się nie tylko od zera , lecz również między innymi od przekroczenia ludzkiej granicy bezsilności i bezradności , granicy za którą wg człowieka nic więcej nie ma, jest koniec...Przekraczając taką granicę , człowiek nie istnieje , przestaje istnieć dla samego siebie . Miłość jak piszesz sprawdza się sercem , dodam jednak , ze odbiera się też i " czyta" duszą i innej opcji nie ma - i to co zostaje w człowieku po przekroczeniu takiej granicy jest właśnie Miłością .
Spoiwem łączącym człowieka z Bogiem i Boga z człowiekiem.
Wierzysz poprzez Miłość którą posiadasz już w sobie , wierzysz poprzez Miłość którą już znasz , pozostaje uświadomienie sobie i " poznanie " które po części zależne jest od człowieka.
Szukanie Boga, zadawanie pytań, bunt, krytyka, złość, sprzeciw, asekuracja swojej własnej niezależności, prawda o sobie samym i wiele innych są ścieżkami które wcześniej czy później złączą się z prawdziwą drogą uświadamiającą człowiekowi Wartość Najwyższą Istoty.
W drodze do "poznania " Bóg nie naruszy naszej wolnej woli - " poznanie " rozpoczyna się w chwili w której człowiek sam w zgodzie z prawdą wypowiada do Boga - " chcę"
Człowiek poprzez wewnętrzną istotę swojej duszy poznaje Boga a Bóg daje się poznać człowiekowi w zgodzie z prawdą.

To , że nie czujesz , nie oznacza że Miłość nie istnieje - powietrza nie widzisz a jednak nie możesz bez niego żyć.

...ciągle mam wrażenie, że rozmawiam z osobą oświeconą w sensie buddyjskim. Czyli że "poznanie" jest pokrewne rozwojowi?

Pojęcia nie mam o Buddyzmie Lurker - zielonego.
Poznawanie jest przecież jedną z cech człowieka dzięki której człowiek budzi swoją świadomość.

Ale budda oznacza właśnie - "przebudzony"...

Dobra, to tylko impresje. Skąd w ogóle wytrzasnęłaś tę Miłość? Dokopałem się właśnie do czegoś takiego:

Jesteś filozofką?