Dusze nieochrzczonych dzieci z całą pewnością nie idą do piekła ("limbus puerorum"), lecz do nieba.
Przeczytajcie dokument zatytułowany "Nadzieja zbawienia dla dzieci, które umierają bez chrztu".

Limbus to nie piekło, tylko Otchłań - stan/miejsce pomiędzy niebem a piekłem, do którego miały wędrować dusze zmarłych a nie ochrzczonych dzieci. Dzieci miały wieść tam beztroski żywot, ale bez towarzystwa Jahwe, Jezusa i całej reszty. Wymyślił to sobie Tomasz z Akwinu. A Benedyk 16 z grupą mędrców stwierdzili, że jednak Akwinata się mylił i pewności że nieochrzczone a zmarłe dziatki zbawienia nie dostąpią nie ma...

Ciekawe skąd oni w ogóle mają pewność czegokolwiek????

W takim razie moralnym obowiązkiem każdego wierzącego w to powinno być zabijanie dzieci, zanim przestaną być dziećmi, bo, jak wiadomo, dusze nieochrzczonych dorosłych nie z całą pewnością idą do nieba. Zakładając optymistycznie, że na 1000 polskich dzieci ze 100 dorośnie jako niepoprawni grzesznicy, zabijając tysiąc uratowałbym sto dusz, gubiąc tylko jedną. To dobry zysk. To chyba dobrze, że w to nie wierzę

Na szczęście fanatycy religijni nie są zwykle umysłami ścisłymi (a więc nie policzą sobie "opłacalności" takiego postępowania) i tak nie robią...

Ręce opadają... na taki sposób rozumowania...

Ze ściśle logicznego punktu widzenia takie rozumowanie jest słuszne, ale fanatycy najczęściej nie myślą ściśle logicznie. Na szczeście.

Ale całkowicie sprzeczne z chrzescijaństwem, czemu zatem akurat chrześcijanie mieliby coś takiego robić?

Ale dlaczego właściwie ratowanie kogoś przed piekłem jest sprzeczne z chrześcijaństwem?

Z tego samego powodu, dla którego zapobieganie przestępstwom przez strzelanie w tył glowy przypadkowym przechodniom jest sprzeczne z sensem pracy policjanta.

Przecież już tak robiono. W czasach Świętego Oficjum uważano, że kara spalenia na stosie zgładzi winę heretyka, więc nie trafi on do piekła. Toteż w trosce o nieśmiertelne dusze, palono heretyków dla większej chwały Bożej.

Aborterów zaś, należy nazwać orędownikami łaski Bożej, jako że dzięki swoim działaniom, mają na rozkładzie największą liczbę zbawionych.

Takim mniej więcej rozumowaniem kierowały się szwadrony śmierci, przeprowadzając czystki w slumsach, jako wylęgarni przestępstwa.

Przepraszam Cię, ale to nie tak było.
Kara śmierci (przez spalenie na stosie) nie miała wartości oczyszczającej i była stosowana, co do zasady, wtedy gdy osoba, ktorej udowodniono herezję wyrzekła się jej, odpokutowała i wróciła na łono społeczeństwa, po czym ponownie zaczęła głosić herezję. Kara śmierci byla, co do zasady po prostu karą śmierci w przypadku ponownego głoszenia herezji. Troska o nieśmiertelność duszy wyrażała się natomiast w umożliwieniu spowiedzi i pokuty przed jej wykonaniem.

Chyba że piszesz o Inkwizycji Hiszpańskiej.

Czyli, jak rozumiem, palono ich dla zasady, a nie z troski o zbawienie? Trudno ocenić, co gorsze.

Palono ich, bo na tym polegało wykonywanie kary śmierci.

Rozumiem, że kara śmierci Cię w tym wszystkim najbardziej obrusza?