Czy do wiary potrzebna jest znajomość języka tj. mowy. Gdybym wychował się w lesie wśród wilków to czy mógłbym wierzyć? Jak bym wyrażał swoją swoją wiarę? Czy nie znając tego pojęcia można wierzyć? Bo skąd miałbym znać jak siedziałbym w lesie i tylko łuuuu i łuuuu bym wył. Jakoś jak słyszę wyznanie wiary w kościele to mam wątpliwości. Czy wiara to taka umiejętność powtarzania jakiś historii wpajanych od dziecka, pochodzących z bliskiego wschodu ? Cóż już bardziej przemawia do mnie jakieś dotknięcie nieznanego, którego ktoś jakoś doświadczył. Zresztą ja też.

Kot w stadzie wilków?

Może wtedy wiara była by czymś zbędnym, niepotrzebnym, bo np. wychowując się wśród zwierząt mógłbyś poznać prawdę? Tym którzy znają prawdę, wiara jest niepotrzebna, stanowi zbędny balast. Czy Bóg w coś wierzy? Moim zdaniem nie, ponieważ On zna prawdę.

Dla moich potrzeb stworzyłem własną definicję wiary. Prawdziwej wiary. Wiara to niczym nie uzasadniona pewność. Co ciekawe coś podobnego znalazłem w biblii a nie pamiętam gdzie.

[quote= "KotSyberyjski"](...)Co ciekawe coś podobnego znalazłem w biblii a nie pamiętam gdzie.[/quote]


@"KotSyberyjski"

Hebr. 11:1

Chyba to nie było Hebr. 11:1. Nie, to zupełnie nie to. Tam te przykłady wiary są dla mnie jakieś wypaczone. Jahwe sprawdza wiarę Abrahama każąc mu zabić syna. To postępowanie godne członka jakiegoś gangu a nie Boga. Okropieństwa

Biblia Tysiąclecia
Księga: List do Hebrajczyków 11:1
11:1
Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy.


Ta biblijna definicja wiary pokrywa sie z twoja definicja: Wiara to niczym nie uzasadniona pewność.

Gdyby istotnie do zabicia Izaaka doszło z woli Boga, to być mógł się tak oburzać... Nie masz ku temu teraz prawa! (bo po prostu nie rozumiesz tematu)

Ależ mam. Relacja Izraelitów i Jahwe to relacja oparta na strachu. Po co wszechmogący testuje czyjąś miłość, wiarę w ten sposób. To narcyz psychopata.

Chyba nie. Wydaje mi się, że pewność nie jest wiarą, tylko wiedzą.

Dlatego to moja definicja czegoś co nazywam prawdziwą wiarą. Ale wiedza (przynajmniej ta konwencjonalna) wymaga dowodów, jakiegoś rozumowania prowadzącego do określonych wniosków. Moja definicja mówi o pewności niczym nie uzasadnionej, może to taka wiedza bezpojęciowa, transcendentalna. Ha ha tak naprawdę to nie wiem o co mi chodzi bo to coś co nie da się opisać słowami.

Wiara nie wymaga dowodów. Wymaga też rozumowania, myślenia. I zaufania.
Jest uzasadniona zaufaniem.
Ale rozumiem, sceptyk, który nigdy nikomu w nic nie uwierzył, nie widzi żadnego uzasadnienie w to, aby wierzyć w cokolwiek. Np. w istnienie punktu, albo, że 1 dotyczy czegoś pojedynczego. Wierzący wierzy nauczycielowi, rodzicom, ludziom, którzy przekazują mu znaczenie takich pojęć. Bo im ufa.
Ja też jestem sceptykiem, ale nie totalnym. Dlatego wybieram rozumowo to, w co wierzę. A właściwie, komu wierzę.

Nie jestem sceptykiem. Raczej idealistą. Dlatego raczej patrzę na te sprawy wiary jako coś wielkiego, poza wszelkim zrozumieniem, tzn konwencjonalnym zrozumieniem. A z drugiej strony rozumiem, że teraz jestem w tym matrixie i tu panują jakieś prawa i zasady i wypadało by odnajdywać wiarę w małych codziennych rzeczach.

Uważam, że najlepszą definicją wiary są Jezusowe przykazania miłości.

No ale przykazanie jak sama nazwa mówi to raczej rodzaj instrukcji co robić lub nie.