W moim przypadku powołanie do kapłanstwa nie jest powołaniem w samym sobie do bycia księdzem.
Moje powołanie jest szukaniem drogi, dzięki której będe blisko z Chrystusem i z tymi, których on mi powierzy. Dlatego tak waznym wydaje się wspólnota,wspólnota, w której czuje się Bożą obecność. Nie sposób (a bynajmniej niezwykle trudno) prowadzić innych do Boga, kiedy samemu brakuje ludzkiego oparcia, trzeba być herosem, Bożym Herosem...
Wspólnota może być oparciem, może być kotwicą, z której czerpie się siły do pracy. Wspólnota tak jak rodzina, może być polem realizacji Bożej miłości, którą można nieść dalej. Jednak życie w wspólnocie, tak jak w rodzinie, nie musi być łatwe.
Pisze te mądre słowa powyżej, bo w to wierze. Choć zycie nastręcza problemów, to mam nadzieje że taką wspólnotę z Bożą pomocą odnajde, o ile jest taka Jego wola.

Nie rozumiem jak można mieć powołanie kapłańskie do nie bycia księdzem...

Ameryki tym nie odkryłeś

Masz na myśli zakon czy jakąś inną wspólnotę? Bo w ogólnym znaczeniu to nawet wspólnota mieszkaniowa ma służyć wszystkim jej członkom.

A mi coś ktoś kiedyś powiedział, że nie wolno być sędzią we własnej sprawie

A myślisz, że jak znajdziesz już ową wspólnotę, to się wyzbędziesz trosk życiowych? Zaręczam Ci, że jedyną wspólnotą wolną od takich trosk jest wspólnota Świętych - ale niestety aby się do nich dostać trzeba spełnić 2 warunki:
-trzeba sobie zasłużyć całym swoim życiem
-trzeba umrzeć.

Może moje słowa nie zachęcą Cię do optymizmu, ale pisze je człowiek, któremu się kiedyś wydawało, że ma powołanie kapłańskie - życie brutalnie to zweryfikowało.

Pozdrówcie każdego świętego w Chrystusie Jezusie! Pozdrawiają was bracia, którzy są ze mną.
Pozdrawiają was wszyscy święci, zwłaszcza ci z domu Cezara.
(Filipian 4:21-22)

"Pierwsi wyznawcy Jezusa praktykowali wspólnotę dóbr i nazywali siebie "świętymi"."
http://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_c ... %C5%84stwa
w temacie "pierwsze wspólnoty".

Nomines, przyjmuje pokornie ciete komentarze.
W duzej mierze masz racje.
Zastanawia mnie tylko skąd taki pesymizm, przecież jesteś młodym człowiekiem, byc moze nawet młodszym od mnie.

Co do deklaracji, ze nie masz powołania i tylko Ci się wydawało ze masz, pozostałbym bardziej ostrożny...
Gdyby się nawet okazało, że faktycznie jest tak jak napisałes, to musisz mieć powołanie do czegoś innego.

Każde powołanie, którego celem ma być Bóg, a drogą Prawda - jest dobre.

Uwierz mi, że jak coś komentuję w cięty sposób to nigdy nie mam złych zamiarów - po prostu próbuję przez nie zmusić do refleksji

Pesymistą też nie jestem ja tylko przedstawiam suchą prawdę, o którą każdy prędzej czy później się potknie w Twoim przypadku jest to szukanie szczęścia w jakiejś wspólnocie (sam napisałeś, że życie jest pełne trosk) a ja Ci na to powiedziałem, że pełnego szczęścia nigdy nie osiągniesz (przynajmniej na tym świecie) a i trosk się nie wyzbędziesz.

Nadal jednak nie rozumiem owego stwierdzenia o "powołaniu kapłańskim bez powołania do kapłaństwa"

P.S. Mam 20 lat nie jest to żadna tajemnica

Powołanie do kapłanstwa, a nie traktownie kapłaństwa jako zawodu.

Ideału nie ma, wiem o tym. Trudno jest to przyjąć.

Dlaczego napisałem o wspólnocie?

Ksiądz diecezjalny jest indywidualistą, o ile w seminariach więzi są głebsze (nigdy nie byłem, więc jesli się myle, można mnie poprawić), o tyle kiedy ksiądz trafia na parafie czesto jest sam, nie licząc proboszcza.
Natomiast formacja zakonna jest nakierowana bardziej na wspólnotę z którą się wiąże i w niej trwa zazwyczaj aż do śmierci. W zakonach moim zdaniem wieź jest głębsza.