Po czym można poznać gdzie i kim masz być?

Naczelne moje pytanie od początku myślącego życia.

Czy jak jestem osobą samotną od, powiedzmy, dwudziestu paru lat to oznacza, że mam iść do zakonu?
A może mam po prostu przetestować opcję solowego życia świeckiego?
Czy mam zostać jedną z nielicznych kobiet-magazynierów, czy może upierać się przy pracy z klientami?

Mieliście może jakieś podpowiedzi? Coś was natchnęło?

Życia zakonnego nie powinno się wybierać "z braku laku"
bo nic innego "się nie trafiło", nie bez powodu mówi się
o powołaniu do życia zakonnego :)

Z tym, w przypadku niektórych osobników, może być problem
(piszę na swoim przykładzie)...Bardzo długo nie wiedziałam co chcę
w życiu robić, a nawet obecnie miewam tak, że chętnie zmieniłabym
zawód na jakiś inny.

Jesteś osobą wierzącą, módl się o rozeznanie powołania w swoim życiu,
nie bagatelizuj tej Bożej pomocy.
Ja, akurat na starcie w dorosłe życie, porzuciłam wiarę w Boga,
na własne życzenie pozbawiłam się Jego natchnień, które mogą przyjść w czasie modlitwy,
dlatego życzę Tobie, abyś nie rezygnowała z uciekania się do Niego,
pomimo wątpliwości i zniechęcenia, które niektórych nachodzą częściej
niż innych

Niby oczywiste, ale powiedz to wielu księżom, którzy chodzą po kolędzie i jak spotkają kobietę-singielkę to jej się pytają, czy myślała może o wstąpieniu do klasztoru .

Z wieloma się nie spotkałam, ale goszcząc kiedyś
pod dachem księdza z dalszej rodziny wraz z jego zwierzchnikiem
stałam się tematem takiej mniej więcej rozmowy:
- Ile ty panienko masz lat?
- 25.
- Uuuu, to już najwyższy czas! Narzeczonego masz?
- Nie mam.
- A do zakonu nie myślałaś wstąpić?
Tu wtrącił się nieśmiało mój krewny, drugi z kapłanów:
- Ona za ładna na to, żeby iść do zakonu.
Na to ten inwigilujący aż podniósł się w krześle:
- Ładniejsze od niej do zakonu idą!

Dobre @MARIEL

Ja nie mówię o osobistym spotkaniu, ale o relacjach koleżanek. I to nie tylko tych samotnych, bo czasem się nie chcą przyznać, że mają kogoś, chcąc uniknąć pytań o ślub.

Widocznie jest kryzys demograficzny i to jest taka nowa forma marketingu duchownych, aby zwiększyć szeregi zakonów

No ja wiem co chcę w życiu robić. Wypełniać wolę Bożą. A jak to konkretnie będzie wyglądało nie mam najmniejszego pojęcia. Wierzę w Boże prowadzenie i jak na razie mniej więcej wiem czego Bóg ode mnie wymaga i co mam zrobić. A czy będę murarzem bankierem, bezżenny, czy żonaty, czy kimkolwiek innym jest drugorzędne. Jak już zrobię to co aktualnie Bóg ode mnie oczekuje, to pewnie wydarzenia potoczą się dalej, nie ma sensu wybiegać w przyszłość zbyt daleko.


W skrócie mówiąc nie troszcz się zbytnio kim to będziesz kiedyś, ale skup się na tym aby teraz wypełniać wolę Bożą, a On zatroszczy się o twoje jutro.

Takie wielkie parcie jest teraz na sukces. Każdy chce odnieść sukces, być szczęśliwym. Pewien mądry człowiek powiedział ( Derek Prince ), że jest 100% metoda na sukces. Jaka? Wypełniać wolę Bożą. Zgadzam się z nim w pełni.

"Bo wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu, i pycha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata. I świat przemija wraz z pożądliwością swoją; ale kto pełni wolę Bożą, trwa na wieki." 1 list Jana 2:16

Wydaje mi się, że jako poczciwa kobiet we własnym domu będziesz lepszym sługa Bożym niż w klasztorze, w który dzieją się rzeczy nie zbyt przyjemnie mamy okazję dowiedzieć się również o tym nawet na tym forum. Także nikt nie wiem jaka droga jest ci pisana słuchaj dokładnie na pewno usłyszysz jaki jest cel twojego życia.

Dwóch z moich kolegów wybrało taką drogę, po czym po pół roku uciekło, jeden w nieco głupi sposób. Mieli oni podobną sytuację jak autorka tematu.

Ania30 być może w tym momencie jesteś zagubiona, jednak wierz mi wiele osób w tym wieku (w tym ja) nie ma jeszcze zielnego pojęcia co ma robić w życiu. Być może dalsza twoja wiara w Boga naprowadzi cię na to co będzie wreszcie sprawiało ci szczęście w życiu.

Na chwilę obecną dryfuję, mniej lub bardziej nieudolnie machając kończynami i próbując nadać sobie jakikolwiek bardziej konkretny kierunek. (Jak długo jeszcze!?)

Panowie chyba się mnie boją. Może mój błąd polega na tym, że najpierw dostrzegam człowieka, a potem mężczyznę.
Trudno.
Narazie doraźnie trenuję na Bratankach opiekę nad dziećmi.

Modlitwa, wiara i zaufanie Bogu są najważniejsze. Bez tego ani rusz. To podstawa, fundament.

Dodatkowym, aktywnym sposobem poszukiwania swojego celu i tego kim/gdzie mamy być/zostać może być wsłuchanie się w nasze najgłębsze pragnienia (nie mylić z ogólnie rozumianymi pożądliwościami). Myślę, że Bóg nie raz mówi do nas właśnie przez nasze pragnienia, poruszenia serca. Czasami te wewnętrzne stany są przez nas nieodkryte. Wtedy musimy szukać.

Możemy to robić np. poprzez dobrze zadane pytania oraz refleksję z nią związaną. Dobrze jest zacząć od samego zauważania swoich emocji, a nie tylko bezwiednego reagowania na nie. Z czego wynika dana dana emocja, myśl, odczucie? Do czego prowadzi? Co mi o mnie mówi? Po zdaniu sobie sprawę z nich można zadawać pytania fundamentalne, prowadzące do odkrycia tych pragnień, jak na przykład:

Co w moim życiu sprawia mi radość, szczęście?
Jaka czynność powoduje, że zapominam o całym świecie i mijającym czasie?
Co rodzi we mnie entuzjazm i ekscytację?
Gdybym nie miał(a) żadnych ograniczeń finansowych, czasowych ani żadnych innych, co chciałbym robić przez całe życie?
Gdybym miał wyjść przed dużą grupę ludzi otwartych i patrzących na mnie z miłością i opowiedzieć o tym co dla mnie najważniejsze oraz o tym co robię, to co by to było?
Co bym robił(a), gdyby to był ostatni rok mojego życia?
Itd. Itp.

To coś, co można nazwać "auto-coachingiem" (istnieje coaching chrześcijański) i służy do poznania woli bożej przez świat stworzony (w tym przypadku przez nas samych). Jest tak, ponieważ jego wolę możemy poznawać nie tylko w sposób bezpośredni - Pismo Św., głos Kościoła - ale też pośredni, przez jego dzieła (więc i przez nas).

Ja sam w podobnej analizie najpierw odkryłem swoje płytkie (w sensie głębokości, intymności, a nie w sensie negatywnym) pragnienia, m.in.: "O, jak super by było podróżować po świecie i zwiedzać egzotyczne miejsca - tak jak to robi X i Y.". Później doszedłem do tego, co mogę nazwać motywem mojego życia, misją przewodnią, którą teraz staram się konsekwentnie realizować. Daje to bardzo dużo radości i ekscytacji, szczególnie gdy zauważa się zgodność tego z wolą bożą. A jak to jest zgodne z jego wolą, to znaczy, że wszystko jest na swoim miejscu - tak jak być powinno.