Księże Marianie - Maronie - a dlaczego, skoro osoba nie wie, co z sobą w życiu zrobić, od razu jej proponować coś, co miałoby wskazać drogę dokładnie do zakonu

Zdolonośc sa ponoc darem od Boga tak czy kazdy go dostał , jak tak to jak go odnaleś jak rozbudowac ze był celem zycie by na nim szło zarobić.

Witam! Jestem nową forumowiczką, praktycznie od dzisiaj. Kiedys jako dziecko marzylam aby zostać projektantką mody, wielokrotnie rysowalam kobiece postaci i ubieralam je na papierze, jednak nigdy nie wierzyłam, że to marzenie może się ziścić. Pochodzę z małozamożnego domu w malej wiejskiej miejscowości, a moi rodzice to prości ludzie, którzy nie rozumieli moich marzeń ale i je negowali (a gdzie ty potem znajdziesz tu pracę , a co to za zawód itd.) Potem marzyłam o psychologii, ostatecznie trafiłam na pedagogikę. W miedzy czasie moja przyjaciołka została owym projektantem mody...i odnosi na tym polu duże sukcesy. Ja jestem nauczycielką i choć to nie jest "ten" zawód moich marzeń to wykonuję go z zaangażowaniem i chyba się w nim sprawdzam. Jednakże ilekroć wspomnę moją przyjaciołkę, albo rozmawiam z nią na gg ogarnia mnie ogromny żal że to nie ja... po prostu jej zazdroszczę tego ze została tym kim ja nie mialam mozliwości i odwagi. Teraz jest już za późno. Mam męża, liczymy na powiekszenie naszej rodziny, zdobycie wlasnego lokum. I teraz nie ma już szans - taka szkola jest kosztowna i czsochłonna. Czasem myślę "przegralam, zmarnowalam swoje życie", a innym razem "a może wlaśnie tak mialo być tylko ja jeszcze tego nie rozumiem?"
myslę że coś utracilam, a ponadto że Bóg mnie kiedyś rozsądzi z niewykorzystania talentu. Niby nie mialam mozliwości ale może gdybym była odważniejsza i bardziej uoarta? Czy za cechy mojego charakteru: lękliwość, mała wiara w siebie tez ja odpowiadam? Teraz chcialabym po prostu odzyskać spokój ducha i wierzyć, że musi być jak jest. proszę pomozcie! Co o tym wszystkim w ogóle sądzicie? Czy wykonując inną pracę mogę być szczęsliwa?

Dziękuję że ktoś sie odezwał! W sumie masz dużo racji. W tym zawodzie liczy sie siła przebicia... a mój jak sobie właśnie powoli uświadamiam nie jest chyba taki zły. Wiem, że nie mogę ciągle mysleć "co by bylo gdyby ..." i tak ciągle gdybać bo od tego na prawdę można zwariować. Gdzieś tam na dnie serca pozostaje nutka niespełnienia ale mam nadzieje że będzie coraz bardziej blednąć i pozwoli mi żyć moim teraźniejszym życiem. Pozdrawiam

Nie rezygnuj z marzeń. To, że zostałaś nauczycielką nie oznacza, że odtąd masz się skupić tylko na nauczaniu.

Myślę, że jeśli naprawdę chcesz zajmować się modą, to jeszcze wciąż masz na to szansę. Być może nie w takiej formie, o jakiej marzyłaś, i co stało się udziałem Twojej koleżanki. Może na skromiejszą skalę...
Talent (zamiłowanie, pasję) możesz rozwijać na wiele sposobów. Możesz nauczyc się szyć i na własne potrzeby realizować swoje projekty. Możesz zająć się dziewiarstwem - gdy opanujesz techniki, możesz tworzyć niepowtarzalne kreacje. Może spróbujesz zrobić coś dla znajomych? Moja koleżanka robi biżuterię - cały czas ma zamówienia - i rozwija się, eksperymentuje, doskonali. Mało? Może nie stanie sie konkurencją dla Jablonexu, ale czy faktycznie o to chodzi?

Człowiek powinien coś robić z pasją. Jeśli masz w sobie pomysły, niezrealizowaną energię twórczą, to nie upychaj tego po kątach tylko dlatego, że Twój wymarzony scenariusz nie wypalił. Wykorzystaj takie możliwości, jakie masz tu i teraz. Nie pozwól swoim marzeniom powoli umierać...

I nie myśl, że w Twoim życiu wszystko już zostało ustalone raz na zawsze. Zmienność jest jedyną stałą cechą naszej egzystencji...