Cele i zadania oraz sposób Formowania Diakonów to trudna i problematyczna sprawa, tym bardziej że im bliżej do realizacji i finalizacji Formacji Diakonatu, tym więcej przeciwników, w jednym z postów w innym temacie , dotyczącym ruchu Ewangelicznego zastanawiają się uczestnicy tego forum co się stanie jeśli nie będzie miał kto Ewangelizować i tutaj właśnie jest odpowiedź to Diakonat i Diakoni w dużej mierze są odpowiedzialni za Ewangelizację i są pomostem prowadzącym do ołtarza i słów Chrystusa.

został wydany specjalny:
DIRECTORIUM PRO MINISTERIO ET VITA
DIACONORUM PERMANENTIUM
DYREKTORIUM O POSŁUDZE I ŻYCIU
DIAKONÓW STAŁYCH

To spis powinności Diakona i nie tylko, o jego zadaniach celach i powinnościach , ale również sposobu inkarnowania - święcena na Diakona.

to obszerne pisma ale ja chciałbym zwrócić uwagę na kilka zdań:

Diakon powołany jest do głoszenia wiernym Słowa Boże zawartego w Piśmie Świętym oraz do nauczania i napominania Ludu Bożego . Posługę tę wyraża powierzenie Księgi Ewangelii przewidziane w samym obrzędzie święceń.

Z tożsamości teologicznej diakonatu wypływają jasno główne rysy jego specjalnej duchowości, która jawi się w istocie jako duchowość służby.
Doskonałym wzorem duchowości służby jest Chrystus - Sługa, oddany całkowicie służbie Bogu i ludziom.
Dał się, On poznać jako zapowiedziany Sługa z Pierwszej Pieśni Księgi Izajasza (por. Łk 4, 18-19), który traktował swoją działalność jako diakonię (por. Mt 20, 28; Łk 22, 27; ] 13, 1-17; Flp 2, 7-8, I P 2, '.1-25) i zachęcał uczniów do czynienia podobnie por. ] 13, 34-35; Łk 12, 37 ) .

Duchowość służby jest duchowością całego Kościoła, ponieważ cały Kościół, na podobieństwo Maryi, jest służebnicą Pana w służbie zbawienia świata. Dlatego też, aby ułatwić Kościołowi przerywanie służby, Pan daje żywy i osobowy znak swego bycia sługą. Duchowość służby jest zatem, w szczególny sposób, duchowością diakona. Staje się on, istotne, po przyjęciu święceń żywym obrazem Chrystusa - Sługi w Kościele. Motywem przewodnim jego życia duchowego będzie więc służba; dążenie do świętości będzie zaś polegać na szlachetnej i wiernej służbie Bogu i ludziom, zwłaszcza najbiedniejszym i najbardziej cierpiącym; jego praca duchowa nad sobą będzie zwrócona na zdobycie cnót wymaganych do godnego wypełnienia posługi diakońskiej.

Nakreślona wyżej duchowość musi być oczywiście raz po raz harmonijnie integrowana z duchowością związaną ze stanem życia diakona. Dlatego ta sama duchowość diakońska będzie różniła się w zależności od tego, czy będzie ona realizowana przez żonatego, wdowca, celibatariusza, zakonnika, czy osobę konsekrowaną w świecie. W opracowaniu programu formacyjnego należy więc uwzględnić wszystkie okoliczności i wyjść naprzeciw ze zróżnicowanymi drogami duchowości w zależności od typów kandydatów.
Przymioty wymienione przez Pawła są w większości przymiotami ludzkimi kandydatów, co oznacza, diakoni będą mogli wypełnić swą posługę, jedynie wtedy, gdy będą, po ludzku, godnymi szacunku. Do zachęty św. Pawła znajdujemy nawiązania w tekstach Ojców Apostolskich, zwłaszcza w Didache i u św. Polikarpa. Didache zachęca tymi słowami: „Wybierając więc biskupów i diakonów godnych Pana, mężów spokojnych, nie przywiązanych do pieniędzy, prawdomównych, godnych zaufania”; a św. Polikarp radzi:

„Diakoni powinni być nieskazitelni w swej sprawiedliwości, jako słudzy Boga i Chrystusa, a nie ludzi; nie mogą być ludźmi zniesławiającymi innych, dwoistego języka, chciwymi pieniędzy; mają być wyrozumiali w każdej sprawie, miłosierni, aktywni; postępujący w prawdzie Pana, który stał się sługą wszystkich"

Innym elementem charakteryzującym duchowość diakońska jest Słowo Boże. Diakon jest powołany aby być jego wiarygodnym głosicielem, wierzącym w to, co głosi, nauczającym tego, w co wierzy, żyjącym tym czego naucza . Kandydat powinien więc nauczyć się poznawać coraz głębiej Słowo Boże i szukać w nim stałego pokarmu dla swojego życia duchowego poprzez sumienne i pełne miłości studium, oraz poprzez codzienne czytanie Słowa Bożego połączone z rozmyślaniem i modlitwą (lectio divina), aby posiadł zdolność oceny sytuacji i odpowiedniej inkulturacji Ewangelii; aby poznał techniki przekazywania wiadomości i animacji spotkań, jak również posiadł umiejętność publicznego przemawiania, przewodniczenia oraz udzielania rad.

Wprowadzenie do Pisma Świętego i do jego właściwej interpretacji; Teologia Starego i Nowego Testamentu; związek między Pismem Świętym i Tradycją; stosowanie Pisma Świętego w głoszeniu Słowa Bożego, w katechezie i ogólnie w działalności duszpasterskiej, przedstawienie zagadnień dotyczących Objawienia i relacji między wiarą a rozumem, w celu uzdolnienia przyszłych diakonów do ukazywania racjonalności wiary, Teologia Dogmatyczna z jej różnymi traktatami: trynitarnym, o stworzeniu, chrystologicznym, eklezjologicznym i ekumenicznym, mariologicznym, antropologia chrześcijańska i sakramentologią (szczególnie teologią posługi ministerialnej), eschatologii; moralność chrześcijańska w jej wymiarach osobowym
i społecznym, a w szczególności nauka społeczna Kościoła, teologia duchowości, Liturgika.

Prawo kanoniczne.

Teologia pastoralna przewidziana dla diakonów powinna zwrócić szczególnie uwagę na dziedziny właściwe dla diakonatu, a więc:
a) praktykę liturgiczna: sprawowanie sakramentów i sakramentaliów, oraz posługę przy ołtarzu;
b) głoszenie Słowa Bożego w różnych kontekstach posługi: ketygmat, katecheza, przygotowanie do przyjęcia sakramentów, homilia;
c) zaangażowanie Kościoła w realizację sprawiedliwości społecznej i dzieł miłosierdzia;
d) życie wspólnoty, szczególnie animacja wspólnot rodzinnych, innych wspólnot, grup
i ruchów, itp. Pożyteczne mogą ponadto okazać się pewne dziedziny praktyczne, które przygotowałyby kandydatów do specyficznych działań związanych z posługą, jak na przykład: psychologia, pedagogika katechetyczna, homiletyka, śpiew kościelny, administracja kościelna, informatyka, itd

A więc z tego dobitnie można wywnioskować że to nie zastępstwo ale Pełna ewngelizacja w myśl słów Chrystusa: "Idzcie i nauczajcie wszystkie narody".

Diakon jest bardziej niż kapłan obecny i włączony w środowiska i struktury świeckie, powinien zatem dostrzegać swoja rolę w zacieśnianiu więzi pomiędzy posługą sprawowaną na mory święceń, a działalnością świecka we wspólnej służbie Królestwu Bożemu
(JAN PAWEŁ II, Katecheza podczas Audiencji generalnej [13 października 1993])

Papież Jan Paweł II, zatwierdził niniejsze Dyrektorium i polecił jego publikację.
Rzym, Pałac Kongregacji, 22 lutego 1998 roku, w święto Katedry Św. Piotra.

diakonat stały jest dobrą rzeczą, dlaczego? W końcu sam Chrystus był pierwszym diakonem, powołał pierwszych diakonów, Papież ostatnio (tzn w 19 wieku) przywrócił tę posługę, czego trzeba więcej? to normalne tylko nasze myślenie jest ukierunkowane przez różne za i przeciw. A czy nie lepiej przyjąc po prostu, że tak było to po prostu ma prawo bytu? Gratuluję wszystkim mężczyznom, żonatym i tym nieżonatym, którzy podjęli i podejmą diakonat stały, to nie jest co prawda to samo co kapłaństwo, ale jest na pewno piękną służbą i zbliża nie tylko diakona, ale i ludzi, którym posługuje do Boga.

Trudno Ppawlikowi nie przyznać racji. Diakonat stały istniał w historii Kościoła, więc powrót jest zrozumiały. Tym bardziej, że diakonat jest porzecież jednym z trzech stopni święceń - a więc powinien istnieć odrębnie, nie tylko jako etap formacji na drodze do kapłaństwa.

Gdybyż to było takie proste i jasne dla wszystkich, a szczególnie decydentów, jak jest dla Was Pawlik i tomu, to już od kilku lat byliby i działali Diakoni Stali. Niestety, tak nie jest, w chwili obecnej w Przysieku szkoli się "aż" 10 kandydatów na całą Polskę . Problem polega na złym rozumieniu posługi Diakonatu, widzi się w nim zagrożenie dla księży, co jest nieuzasadnione, gdyż Diakoni to pomocnicy, podlegający Biskupom, działający na niwie Parafii, miłosierdzia, jako Administratorzy, a więc w żaden sposób nie odbierający "pracy" księżom, wręcz odwrotnie, jako osoby duchowne mogą prowadzić różne nabożeństwa, a księża w tym czasie mogą poświęcić się spowiedzi, itp. Ale cóż z tego co mi wiadomo kandydaci (a jest ich dużo) czekają na

1. ustanowienie Diakonatu w diecezji
2. powołanie ośrodków formacyjnych
3. zmianę mentalności wsród ludzi i księży

To naprawdę "Ręce gotowe do roboty" tylko trzeba im dać szansę, a póki co oczekują na decyzje i przychylność.

Daj Boże, że ulegnie to zmianie, jeśli będzie więcej takich głosów poparcia jak Wasze to może to popchne sprawę Stałego Diakonatu do przodu.