O tych rodzicach na starość ...no to kto jest ważniejszy BÓG czy rodzice...wiem , żę cytat który zacytuje nie ma z tym za dużo wspólnego ale przemawia, kto jest w zyciu najważniejszy:
'' Kto kocha swego ojca lub matkę bardziej, niż kocha mnie, nie jest mnie godzien; kto kocha swego syna lub córkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien.''

...Kto się nie wyprze matki ojca, syna, brata nie jest mnie wart...

Akurat w tej kwestii nie tyle ma znaczenie to co sobie rodzice myślą, ale to co Ty myślisz. Konkretnie na ile masz świadomość długu wdzięczności jaki masz wobec rodziców. Po pierwsze - masz ciało. Bóg nie wyczarowuje ludzi z kapusty. Nawet Jezus się narodził z ciała matki, a nie został w jakiś magiczny sposób stworzony. Po drugie, rodzice przez wiele lat utrzymywali Cię przy życiu - nawet 10-letnie dziecko nie jest w stanie samo się utrzymać i przeżyć, a jako niemowlak, bez rodziców, prędko umarłbyś i to we własnych odchodach. Po trzecie, rodzice nauczyli Cię mowy, ludzkich zwyczajów, nauczyli czytać i pisać, tudzież zapewnili warunki do nauki w szkole. Gdyby nie to, nigdy byś nawet nie dowiedział się, że coś takiego jak Biblia istnieje, ani nie usłyszałbyś imienia "Jezus". Po czwarte, zapewnili Ci dobre warunki materialne, dzięki czemu nie spędziłeś życia na roztrząsaniu "czym się dzisiaj ogrzeję?","skąd dzisiaj wezmę jedzenie?", "gdzie ja dzisiaj będę spał?", za to mogłeś zwrócić się ku sprawom duchowym. Po piąte, rodzice wpoili Ci dobre zasady etyczne, dzięki którym jesteś osobą która szanuje innych i pragnie ich dobra, a nie np. kibolem faszystom szukającym okazji do skopania imigranta z Azji, albo jakimś narkomanem. Po szóste, rodzice zapewniali Ci opiekę, dzięki ich pracy i płaconym przez nich składkom zdrowotnym oraz kupowanym przez nich lekarstwom, mogłeś wyzdrowieć kiedy byłeś chory. Znalazłoby się jeszcze wiele innych rzeczy, które każdy człowiek zawdzięcza rodzicom, ale nie czuje za nie żadnej wdzięczności, bo albo się nad tym nie zastanawia, albo wychodzi z założenia że mu się należy.
Masz na swoim koncie ogromny dług wdzięczności wobec swoich rodziców - konkretnie siedemnaście lat długu. Będziesz miał okazję spłacić go gdy Twoi rodzice będą starzy i będą potrzebować pomocy aby opłacić mieszkanie, aby im dać pieniądze na leki, aby opiekować się nimi bo może będą obłożnie chorzy, albo nie będą w stanie wyjść z domu żeby sobie zrobić zakupy. Co Ty wtedy zrobisz? Powiesz im "sorry mamo i tato, ale ja chcę ludziom pomagać"? Wobec wszystkich innych ludzi na świecie razem wziętych nie masz takiego długu wdzięczności jak wobec rodziców! Jeśli nie masz rodzeństwa, które mogłoby się zająć rodzicami, gdy będą potrzebować opieki i pomocy, to nie powinieneś się decydować na taki tryb życia w którym nie będziesz w stanie im tego zapewnić.

idź za głosem serca - a na pewno nie pożałujesz

(...) raz tak na serio powiedziałem o moich zamiarach rodzicom i bardzo ich to zabolało (...)

Przed moim narodzeniem (które też było chyba cudem, gdyż płód przede mną został poroniony we wczesnych miesiącach ciąży) Mama pojechała na Kalwarię i obiecała Matce Bożej, że jeśli narodzi się zdrowe dziecko, to nie będzie blokować decyzji jeśli mnie Matka Boska powoła do służby kościołowi.(...)