kefas_piotr
Dołączył(a): Śr lut 18, 2004 15:45 Posty: 1883
|
Cele i zadania oraz sposób Formowania Diakonów to trudna i problematyczna sprawa, tym bardziej że im bliżej do realizacji i finalizacji Formacji Diakonatu, tym więcej przeciwników, w jednym z postów w innym temacie , dotyczącym ruchu Ewangelicznego zastanawiają się uczestnicy tego forum co się stanie jeśli nie będzie miał kto Ewangelizować i tutaj właśnie jest odpowiedź to Diakonat i Diakoni w dużej mierze są odpowiedzialni za Ewangelizację i są pomostem prowadzącym do ołtarza i słów Chrystusa.
został wydany specjalny:
DIRECTORIUM PRO MINISTERIO ET VITA DIACONORUM PERMANENTIUM DYREKTORIUM O POSŁUDZE I ŻYCIU DIAKONÓW STAŁYCH
To spis powinności Diakona i nie tylko, o jego zadaniach celach i powinnościach , ale również sposobu inkarnowania - święcena na Diakona.
to obszerne pisma ale ja chciałbym zwrócić uwagę na kilka zdań:
Diakon powołany jest do głoszenia wiernym Słowa Boże zawartego w Piśmie Świętym oraz do nauczania i napominania Ludu Bożego . Posługę tę wyraża powierzenie Księgi Ewangelii przewidziane w samym obrzędzie święceń.
Z tożsamości teologicznej diakonatu wypływają jasno główne rysy jego specjalnej duchowości, która jawi się w istocie jako duchowość służby.
Doskonałym wzorem duchowości służby jest Chrystus - Sługa, oddany całkowicie służbie Bogu i ludziom.
Dał się, On poznać jako zapowiedziany Sługa z Pierwszej Pieśni Księgi Izajasza (por. Łk 4, 18-19), który traktował swoją działalność jako diakonię (por. Mt 20, 28; Łk 22, 27; ] 13, 1-17; Flp 2, 7-8, I P 2, '.1-25) i zachęcał uczniów do czynienia podobnie por. ] 13, 34-35; Łk 12, 37 ) .
Duchowość służby jest duchowością całego Kościoła, ponieważ cały Kościół, na podobieństwo Maryi, jest służebnicą Pana w służbie zbawienia świata. Dlatego też, aby ułatwić Kościołowi przerywanie służby, Pan daje żywy i osobowy znak swego bycia sługą. Duchowość służby jest zatem, w szczególny sposób, duchowością diakona. Staje się on, istotne, po przyjęciu święceń żywym obrazem Chrystusa - Sługi w Kościele. Motywem przewodnim jego życia duchowego będzie więc służba; dążenie do świętości będzie zaś polegać na szlachetnej i wiernej służbie Bogu i ludziom, zwłaszcza najbiedniejszym i najbardziej cierpiącym; jego praca duchowa nad sobą będzie zwrócona na zdobycie cnót wymaganych do godnego wypełnienia posługi diakońskiej.
Nakreślona wyżej duchowość musi być oczywiście raz po raz harmonijnie integrowana z duchowością związaną ze stanem życia diakona. Dlatego ta sama duchowość diakońska będzie różniła się w zależności od tego, czy będzie ona realizowana przez żonatego, wdowca, celibatariusza, zakonnika, czy osobę konsekrowaną w świecie. W opracowaniu programu formacyjnego należy więc uwzględnić wszystkie okoliczności i wyjść naprzeciw ze zróżnicowanymi drogami duchowości w zależności od typów kandydatów.
Przymioty wymienione przez Pawła są w większości przymiotami ludzkimi kandydatów, co oznacza, diakoni będą mogli wypełnić swą posługę, jedynie wtedy, gdy będą, po ludzku, godnymi szacunku. Do zachęty św. Pawła znajdujemy nawiązania w tekstach Ojców Apostolskich, zwłaszcza w Didache i u św. Polikarpa. Didache zachęca tymi słowami: „Wybierając więc biskupów i diakonów godnych Pana, mężów spokojnych, nie przywiązanych do pieniędzy, prawdomównych, godnych zaufania”; a św. Polikarp radzi:
„Diakoni powinni być nieskazitelni w swej sprawiedliwości, jako słudzy Boga i Chrystusa, a nie ludzi; nie mogą być ludźmi zniesławiającymi innych, dwoistego języka, chciwymi pieniędzy; mają być wyrozumiali w każdej sprawie, miłosierni, aktywni; postępujący w prawdzie Pana, który stał się sługą wszystkich"
Innym elementem charakteryzującym duchowość diakońska jest Słowo Boże. Diakon jest powołany aby być jego wiarygodnym głosicielem, wierzącym w to, co głosi, nauczającym tego, w co wierzy, żyjącym tym czego naucza . Kandydat powinien więc nauczyć się poznawać coraz głębiej Słowo Boże i szukać w nim stałego pokarmu dla swojego życia duchowego poprzez sumienne i pełne miłości studium, oraz poprzez codzienne czytanie Słowa Bożego połączone z rozmyślaniem i modlitwą (lectio divina), aby posiadł zdolność oceny sytuacji i odpowiedniej inkulturacji Ewangelii; aby poznał techniki przekazywania wiadomości i animacji spotkań, jak również posiadł umiejętność publicznego przemawiania, przewodniczenia oraz udzielania rad.
Wprowadzenie do Pisma Świętego i do jego właściwej interpretacji; Teologia Starego i Nowego Testamentu; związek między Pismem Świętym i Tradycją; stosowanie Pisma Świętego w głoszeniu Słowa Bożego, w katechezie i ogólnie w działalności duszpasterskiej, przedstawienie zagadnień dotyczących Objawienia i relacji między wiarą a rozumem, w celu uzdolnienia przyszłych diakonów do ukazywania racjonalności wiary, Teologia Dogmatyczna z jej różnymi traktatami: trynitarnym, o stworzeniu, chrystologicznym, eklezjologicznym i ekumenicznym, mariologicznym, antropologia chrześcijańska i sakramentologią (szczególnie teologią posługi ministerialnej), eschatologii; moralność chrześcijańska w jej wymiarach osobowym
i społecznym, a w szczególności nauka społeczna Kościoła, teologia duchowości, Liturgika.
Prawo kanoniczne.
Teologia pastoralna przewidziana dla diakonów powinna zwrócić szczególnie uwagę na dziedziny właściwe dla diakonatu, a więc:
a) praktykę liturgiczna: sprawowanie sakramentów i sakramentaliów, oraz posługę przy ołtarzu;
b) głoszenie Słowa Bożego w różnych kontekstach posługi: ketygmat, katecheza, przygotowanie do przyjęcia sakramentów, homilia;
c) zaangażowanie Kościoła w realizację sprawiedliwości społecznej i dzieł miłosierdzia;
d) życie wspólnoty, szczególnie animacja wspólnot rodzinnych, innych wspólnot, grup
i ruchów, itp. Pożyteczne mogą ponadto okazać się pewne dziedziny praktyczne, które przygotowałyby kandydatów do specyficznych działań związanych z posługą, jak na przykład: psychologia, pedagogika katechetyczna, homiletyka, śpiew kościelny, administracja kościelna, informatyka, itd
A więc z tego dobitnie można wywnioskować że to nie zastępstwo ale Pełna ewngelizacja w myśl słów Chrystusa: "Idzcie i nauczajcie wszystkie narody".
Diakon jest bardziej niż kapłan obecny i włączony w środowiska i struktury świeckie, powinien zatem dostrzegać swoja rolę w zacieśnianiu więzi pomiędzy posługą sprawowaną na mory święceń, a działalnością świecka we wspólnej służbie Królestwu Bożemu
(JAN PAWEŁ II, Katecheza podczas Audiencji generalnej [13 października 1993])
Papież Jan Paweł II, zatwierdził niniejsze Dyrektorium i polecił jego publikację. Rzym, Pałac Kongregacji, 22 lutego 1998 roku, w święto Katedry Św. Piotra.
_________________
"Przejmij mnie dreszczem Twojego Istnienia, dreszczem wiatru w dojrzałych kłosach..."
JP II
|