Co do pracy w parafiach to wiele zadan mozna oddac swieckim, nie trzema nawet diakonow do tego. Np. po co ksiadz ma siedziec w kancelarii, czy to jest funckja wyplywajaca ze swiecen? Czy zajmowac sie finansami parafii, czy np. religia.

http://www.wiara.pl/wiadomosc.php?idenart=1105504986

nic dodać nic ująć :D

post przeniesiono do innego tematu:
post posting.php?mode=reply&t=1864

Elka co ty to za link podałaś???????
popraw się

poprawiam, ddc

post znajduje sie pod tym linkiem: viewtopic.php?p=40810#40810

Przykład z życia wzięty: parafia na wsi, proboszcz i wikary. Proboszcz odprawia Msze, itd, ale prowadzi tylko 1 grupę. Resza roboty na wikarym - oazy, dzieci Maryi, Domowy Kościół ico tam jeszcze. Czasu na coś więcej już nie ma.

Inny przykład: parafia; proboszcz i 3 wikarych, kilkanaście tysięcy parafian. Z młodzieżą na wycieczkę np. dwudniową z młodziżą oazową nie ma kto pojechać, bo trzeba zostać na parafii - tyle pracy.

Nie demonizujmy diakonatu stałego, że odbierze pracę kapłanom. Nie wszystko tez mogą zrobić osoby świeckie, czasem potrzeba duchownego.

Aha - pisałem o Polsce, gdzie podobnao tak strasznie dużo kapłanów jest, że wystarczy.

no i mam świeżą informację podaną w portalu wiara, o uruchomieniu od Października Formacji dla Diakonów Stałych w Przysieku pod Toruniem, więcej podobno jest już kilku kandydatów z Katowic... i co wy na to ??

Skąd się dowiedziałeś?

Ja i tak muszę poczekać aż skończę 35 lat...

Nie wiem, czy to do was dociera ale diakonat stały jest policzkiem dla wielu kapłanów ( odbieraja to jak zamach na swoje kapłanstwo - co jest błędem), którzy chcą zacowac swoje pryncypia. Dla mnie to znak czasu dla Kościoła, i uważam, że jest taka potrzeba.[/list]

Wojtusiu odbieram to trochę inaczej, cieszę się że wraca to co istniało od pierwszych wieków Chrześciaństwa. Pisząc teraz w dziale Liturgia czykl o Ofierze mszy Świętej zwróciłem uwagę jak wiele pisało się o Funkcji i zadaniach Diakonów to niesamowite jak oni byli potrzebni. Oszywiście są dalej..

A więc cieszmy się z powrotu do korzeni, z Bogiem Wojtku

Jeśli tak jest, to chyba jest to problem tych kapłanów. Nikogo nie policzkuję.

D E K R E T

WPROWADZAJĄCY DIAKONAT STAŁY W DIECEZJI TORUŃSKIEJ
Diakonat stały, jako właściwy i trwały stopień hierarchiczny, stanowi istotne wzbogacenie misji Kościoła. W ślad za ustawodawstwem Kościoła powszechnego, zgodnie z sugestią II Synodu Plenarnego, Konferencja Episkopatu Polski powzięła decyzję wprowadzenia stałego diakonatu w Polsce. Kongregacja Wychowania Katolickiego, dekretem z dnia 22 stycznia 2004 r. (Prot. N. 125/2004/4), zatwierdziła dokument "Wytyczne dotyczące formacji, życia i posługi diakonów stałych w Polsce", przyjęty na 324. sesji plenarnej Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie, w dniach 21 - 22 października 2003 r.
Na podstawie tego dokumentu (Wytyczne, nr 33), po zasięgnięciu opinii Rady Kapłańskiej i Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej, wprowadzam niniejszym w Diecezji Toruńskiej diakonat stały i powołuję jednocześnie Ośrodek Formacji Diakonów Stałych z siedzibą w Przysieku k. Torunia. Działalność formacyjna "Ośrodka", prowadzona zgodnie z przepisami dokumentu "Wytyczne dotyczące formacji, życia i posługi diakonów stałych w Polsce", rozpocznie się z dniem 1 października 2005 r.
Toruń, dnia 6 stycznia 2005 r.
w uroczystość Objawienia Pańskiego

+ Andrzej Suski
Biskup Toruński

Zadania diakonów w ewangelizacji Europy wg adhortacji Jana Pawła II Ecclesia in Europa

W pkt. 36

„Nie możemy pominąć faktu, że dzisiaj pełnienie świętej posługi natrafia na liczne trudności, zarówno ze względu na rozpowszechnioną kulturę, jak i na zmniejszenie liczby samych prezbiterów, co pociąga za sobą nadmierne obarczenie obowiązkami duszpasterskimi i związane z tym przemęczenie. W konsekwencji jeszcze bardziej zasługują na szacunek, wdzięczność i serdeczność kapłani, którzy z podziwu godnym oddaniem i wiernością pełnią powierzoną im posługę.

Posługując się słowami Ojców synodalnych, ja również z ufnością i wdzięcznością pragnę skierować do nich moją zachętę: „nie traćcie ducha i nie poddawajcie się zmęczeniu! W pełnej jedności z nami, biskupami, w radosnym braterstwie z innymi kapłanami, w duchu serdecznej współodpowiedzialności z osobami konsekrowanymi i wszystkimi wiernymi świeckimi, prowadźcie dalej swoje cenne i niezastąpione dzieło”.

Oprócz prezbiterów pragnę też wspomnieć diakonów, którzy uczestniczą, choć w innym stopniu, w tym samym sakramencie Święceń. Posłani do służby kościelnej komunii, pełnią pod kierunkiem biskupa i wraz z jego prezbiterium „diakonię” liturgii, słowa i miłości. W ten właściwy sobie sposób pełnią służbę Ewangelii nadziei.

W pkt 49


„Europa potrzebuje wiarygodnych ewangelizatorów, w których życiu zjednoczonym z krzyżem i zmartwychwstaniem Chrystusa, zajaśnieje piękno Ewangelii. Takich ewangelizatorów trzeba odpowiednio uformować. Dziś bardziej niż kiedykolwiek konieczne jest, aby każdy chrześcijanin miał świadomość misyjną, począwszy od biskupów, prezbiterów, diakonów, osób konsekrowanych, katechetów i nauczycieli religii: „każdy ochrzczony, jako świadek Chrystusa, winien zdobyć formację odpowiednią do swego stanu, nie tylko dlatego, by uchronić wiarę przed oziębnięciem z braku troski w nieprzychylnym środowisku, jakim jest świat, ale również po to, by wesprzeć i pobudzić ewangelizacyjne świadectwo”.

Papież o współpracy Biskupa z diakonami w Pastores gregis



W bardzo dawnej tradycji biskup jest przedstawiany jako obraz Ojca, który, według tego, co pisał św. Ignacy z Antiochii, jest jakby niewidzialnym biskupem, biskupem wszystkich. W konsekwencji każdemu biskupowi powierzone jest miejsce Ojca Jezusa Chrystusa i w związku z tym, właśnie w odniesieniu do takiego jego przedstawienia, powinien być przez wszystkich traktowany z głębokim szacunkiem.18 W kontekście tej symbolicznej struktury katedra biskupia, która szczególnie w tradycji Kościoła Wschodniego przywołuje na pamięć ojcowską władzę Boga, może być zajmowana jedynie przez biskupa. Z tej samej struktury wynika dla każdego biskupa obowiązek darzenia świętego Ludu Bożego troską przepełnioną ojcowską miłością i prowadzenia go wraz z prezbiterami, współpracownikami biskupa w jego posłudze, jak również z diakonami, na drodze zbawienia.19 I odwrotnie, jak napomina starożytny tekst, wierni powinni miłować biskupów, którzy, po Bogu, są niczym ojciec i matka.20 Z tej przyczyny wedle zwyczaju rozpowszechnionego w wielu kulturach istnieje zwyczaj całowania ręki biskupa jako ręki kochającego Ojca, dawcy życia.

Przypisy:

18Por. Do Magnezjan 6, 1: PG 5, 764; Do Trallan 3, 1: PG 5, 780; Do Smyrneńczyków 8, 1: PG 5, 852.
19Por. Pontyfikał Rzymski, Obrzędy Święceń Biskupów, Prezbiterów i Diakonów: Obowiązki nominata.
20Por. Didascalia Apostolorum II, 33, 1, wyd. F. X. Funk, I, 115.

Jednakże, jak podkreślali wielokrotnie Ojcowie synodalni, specyficzna duchowość biskupa zostaje ubogacona jeszcze bardziej dzięki łasce związanej z pełnią kapłaństwa, jaką otrzymał w chwili święceń. Będąc pasterzem owczarni i sługą Ewangelii Jezusa Chrystusa w nadziei, biskup powinien zastanowić się, jak ma przeświecać przez niego osoba samego Chrystusa, Najwyższego Pasterza i podjąć właściwe działania. …..

…W tej perspektywie, droga duchowa biskupa zbieżna jest z tą samą miłością pasterską, która ma słuszne prawo być uważana za duszę jego apostolatu, jak również kapłana i diakona. Chodzi tu nie tylko o existentia, ale także o pro-existentia, a więc o życie, które czerpie natchnienie z najwyższego wzoru przekazanego nam przez Chrystusa Pana i zatraca się całkowicie w adoracji Ojca i w służbie braciom. Słusznie zatem Sobór Watykański II stwierdza, że pasterze powinni, na podobieństwo Chrystusa, ze świętością i zapałem, z pokorą i mocą czynić swoją posługę, « która, tak wypełniona, będzie także dla nich wzniosłym środkiem uświęcenia ».63

Przypisy:
63Konst. dogm. o Kościele Lumen gentium, 41..

Zasadnicze punkty tego krzewienia duchowości komunii wskazałem w sposób syntetyczny w tym samym Liście apostolskim. Wystarczy tu dodać, że biskup powinien w szczególności zachęcać do niej swoich prezbiterów, jak również diakonów i osoby konsekrowane. Będzie to czynił przez dialog i osobiste spotkania, ale również za pośrednictwem spotkań wspólnotowych, dla których będzie szukał w swoim Kościele szczególnych chwil, w których stajemy się bardziej zdolni do wsłuchiwania się w głos Ducha, « który mówi do Kościołów » (por. Ap 2, 7. 11 i inne). Takimi chwilami są skupienia i ćwiczenia duchowne oraz dni duchowości, a także roztropne korzystanie z nowych środków komunikacji społecznej, jeśli przyczynia się to do zwiększenia skuteczności przekazu.

Świadom również swojej odpowiedzialności w sferze przekazywania i kształtowania wiary, każdy biskup musi czynić wysiłki, aby podobna troska była udziałem tych, którzy z uwagi na swoje powołanie i misję są wezwani do przekazywania wiary. Chodzi tu o kapłanów i diakonów, o osoby konsekrowane, ojców i matki rodzin, o osoby zaangażowane w duszpasterstwie, a zwłaszcza o katechetów, jak też o wykładowców teologii i nauk kościelnych, oraz nauczycieli religii katolickiej.118 Biskup ma zatem troszczyć się o ich początkową i stałą formację.

118 Por. Propositio 15.

Biskup i diakoni stali

49. Będąc szafarzami święceń, biskupi są bezpośrednio odpowiedzialni również za diakonów stałych, których Zgromadzenie synodalne uznaje za prawdziwy dar Boży w odniesieniu do głoszenia Ewangelii, nauczania wspólnot chrześcijańskich i promowania służby miłości w Rodzinie Bożej.194

Każdy biskup powinien zatem podchodzić z wielką troską do tych powołań jako ten, na którym spoczywa ostateczna odpowiedzialność za ich rozpoznawanie i formację. Mimo więc, iż normalnie będzie musiał realizować tę odpowiedzialność poprzez swoich ściśle zaufanych współpracowników, którzy ze swojej strony mają działać w sposób zgodny z dyspozycjami Stolicy Apostolskiej,

195

Biskup będzie się starał, w miarę możliwości, poznać osobiście przygotowujących się do diakonatu. Kiedy zostaną wyświęceni, powinien pozostać dla nich prawdziwym ojcem, umacniając ich w umiłowaniu Ciała i Krwi Chrystusa, których są szafarzami oraz Kościoła Świętego, któremu zgodzili się służyć, zaś tych, którzy żyją w małżeństwie, będzie zachęcał do prowadzenia przykładnego życia rodzinnego.

194Por. Propositio 42.
195Por. Kongr. ds. Wychowania Katolickiego, Ratio fundamentalis institutionis Diaconorum permanentium (22 lutego 1998): AAS 90 (1998), 843-879; Kongr. ds. Duchowieństwa, Directorium pro ministerio et vita Diaconorum permanentium (22 lutego 1998): AAS 90 (1998), 879-926.