Jednym słowem trzeba realizować swoje chcenie a nie chcenie innych - w tym przypadku rodziców.

trzeba realizować wolę Bożą, po pierwsze.
Ludzie robią to co chcą, a potem narzekają i płaczą, a potem po życiu doczesnym...
właśnie, Pan Bóg nas kocha bezgranicznie, ale też chce być kochanym, wszak jest
Źródłem Miłości.

Tylko skąd wiadomo że powyższym przypadku wola rodziców była tożsama z wolą Bożą?
Dodatkowo trzeba wziąć pod uwagę wolną wolę człowieka. Skoro ktoś nie chce być kimś to po co go na siłę ,,uszczęśliwiać" i jeszcze zastawiać się wolą Bożą?
Ja mam do Ciebie dominkbartlomiej takie pytanie - co to jest wola Boża i jak poznać ,że to jest wola Boża? I jak rozpoznać ,że wypełnia się wolę Bożą? I czy Ty jesteś pewny,że wypełniasz wolę Bożą?

To wielka sztuka rozpoznawać Wolę Bożą.
Dominikbartlomiej nie odpowiedział, bo to się nie da właściwie komuś wytłumaczyć.
Trzeba wsłuchiwać się w głos Boga, prosić Go o głos, o sygnały o podpowiedzi.
I słuchać, nadsłuchiwać głosu Pana.

Jeśli Pan tak zdecyduje to poznasz Jego wolę.
Najbardziej będzie to widać, gdy twoja wola będzie sprzeczna z Wolą Bożą. Wtedy poczujesz to, że idziesz w niedobrym kierunku. Jeśli to będzie potrzebne, możesz nawet dostać po łapach.
Jeśli twoja wola i działanie będzie się mieścić w nurcie Woli Bożej, będziesz czuć radość przy realizacji swej woli i mimo nadsłuchiwania głosu Boga, nie odczujesz wyrzutów sumienia.

Być zakonnicą - to uzgodniona wspólna wola kobiety i Boga z akceptacją Matki Przełożonej.
Wola rodziców nie jest tu potrzebna.

a to było aż tak trudne

______________spam usunięty użytkownik też m_m_______

Ja myślę, że Wola Boża nie ogranicza naszej wolności i jeśli nasze wybory są zgodne z Przykazaniami i Prawdami Wiary, czemu jedne decyzje życiowe miałyby być lepsze, a inne gorsze?

Muszę się przyznać, że jako kapłan czytam te wątki z pewnym zdziwieniem. Jednak te wszystkie życiowe doświadczenia pokazują mi, że tak naprawdę ważne jest, abyśmy potrafili mimo wszystko skupiać swoją uwagę na Chrystusie! To jemu chciejmy służyć gdziekolwiek jesteśmy i cokolwiek się w naszym życiu wydarzy. Zbawić możemy siebie, a nie moich współbraci czy współsiostry! Oczywiście ich negatywne podejście do rzeczywistości, do ludzi, jest godne /jeśli takie jest/ potępienia. Życzę wam wszystkim odwagi w codziennym naśladowaniu Chrystusa cokolwiek teraz robicie i gdziekolwiek jesteście!+

Pare lat minęło od rozpoczęcia wątku. Zastanawiam sie czy warto pisać...czy ktos to przeczyta.
Jestem zakonnicą. Tak jeszcze jestem. Mam 32 lata, w zgromadzeniu 12....mysle o odejściu. Jestem przerażona. Boje sie zaczynania wszystkiego od nowa. Czy poradzę sobie czy podołam... Do domu rodzinnego nie wrócę... Poradzcie mi coś...dajcie znac ze jestescie tutaj, że wiele z nas odeszlo i Kościół sie niw rozpadł i....ze Wy żyjecie. .....

Jesteś w zgromadzeniu od 12 lat więc pewnie po ślubach wieczystych.
To zawsze trudna sprawa.

Szkoda, że w realu ciężko jest z kimś o tym na poważnie porozmawiać.
Mam przykład kolegi, który był około 10 lat w zakonie, został kapłanem, ale w pewnym momencie postanowił odejść. Nie wnikam w powody.
Potraktował to wszystko bardzo poważnie i udało mu się uzyskać zwolnienie (dyspensę) od ślubów.
Ożenił się. Jest szczęśliwy. Poradził sobie z pracą, z nowym życiem.

Masz tylko 32 lata.
Musisz sama ocenić czy potrafisz poradzić sobie w życiu poza zgromadzeniem.
Dobrze byłoby na początku znaleźć jakieś wsparcie w konkretnych ludziach, którzy pomogliby ci w pierwszych krokach.
I przede wszystkim zobaczyć, czy motywacja odejścia jest dojrzała. Czy to ucieczka przed trudnościami, czy rzetelne (choć opóźnione) odczytanie drogi.
Potrzebujesz z pewnością dużo modlitwy.
Damy ci tyle ile możemy.

Co cie przeraza ?

Co mnie przeraza? Że nie ogarnę życia. Musze znaleźć miejsce na świecie, pracę mieszkanie... Łatwiej bylo podjac decyzje o wstąpieniu. ....zdecydowanie


Tak...jestem po wieczystych 4 lata. Dzięki za modlitwę....mysle o tym kilka lat...

Jesli masz zawod, to juz byloby cos.
Moja znajoma wystapila z zakonu klauzurowego po slubach wieczystych po dziewieciu latach. Od znajomych wynajela mieszkanie, najpierw, za posrednictwem proboszcza, zarabiala jako opiekunka dziecka, potem skonczyla studia, zalozyla rodzine.
Musisz rozeznac swoja droge. W koncu do zakonu poszlas po przemysleniach a sluby wieczyste sa tez raczej po rozeznaniu i przygotowaniu. Faktem jest, ze klasztor to nie raj, ale cos ciebie tam ciagnelo i z jakiegos powodu chcialas z tym zgromadzeniem spedzic zycie.

Moze jestem w bledzie, ale to moglo byc przygotowaniem do zycia w Malzenstwie bez grzechu.
Nie wiem tylko czy rozumiesz co oznacza zycie Malzenskie bez grzechu.
Pewnie zaraz dziesiatki sepow mylnie ja rozumiejacych rzuca sie na moja wypowiedz, ale moge ja wyjasnic jedynie na PW.

Kra, kra (czy jak tam sępy robią). Mało, że komuszek, to jeszcze sektą trąci. Prawdę od Boga głosi się publicznie, a nie pokątnie, bo prawda, jeśli faktycznie prawdą jest, to wszelką krytykę wytrzyma, zwycięsko na dodatek.

W ogóle nie dawajcie się nabierać na żadne takie małżeństwa fiu-bździu, bo zryjecie życia i berety sobie i swoim dzieciom, jeśli już je macie. Małżeństwo to jest sprawa dwojga ludzi i nikt obcy nie śmie się tu wtrącac na trzeciego.

Wszystko jest dla ludzi.
Ja, emigrujac do Kanady 30 lat temu stalem przed podobnym wyzwaniem, z kiepska znajomoscia jezyka, bez zadnego uznawanego tam zawodu, z kilkoma tylko znajomymi.
I bylem starszy od ciebie o kilka lat.
Dasz rade .