Co sądzicie o rozpoczęciu kariery jurodiwego, szaleńca bożego.
Jest to droga ku Bogu, popularna w dawnych czasach, niestety w dzisiejszych, prawie całkowicie zapomniana. Nawet nie wiem, czy są teraz na świecie ludzie którzy nią podążają.
Wydaje mi się że jest to najtrudniejsza ścieżka życiowa, nawet bardziej zbożna od zostania księdzem, myślę że miejsce w niebie gwarantowane.
W dodatku nie trzeba się niczym przejmować, bo im większe szaleństwo czy głupotę się zrobi tym skuteczniej zrealizuje się swój cel.
Jak myślicie, czy taki jurodiwy odnalazł by się w dzisiejszych, czy może został by wyśmiany a następnie przywrócony do normalności w odpowiedniej placówce?

pozdrawiam

Po pierwsze, nie pisać o tym w internetach. Po drugie, to nie kariera, którą się planuje.

Jaki cel?

Owszem - jest to najtrudniejsza ścieżka życiowa. Więc podjąć ją mogą osoby, dla których takie drogi jak cenobityzm, czy anahoretyzm to pikuś. Jest to droga, która oznacza, że całkowicie wyrzekasz się jakiejkolwiek ludzkiej pochwały i akceptacji. Droga dla naprawdę świętych osób.

Temat tak ogólnie ciekawy, ale wywołujący ten temat post niedorzeczny.
Jurodiwym się człowiek staje z natchnienia Bożego (lub z powodu zaburzeń psychicznych - jak kto woli) a nie z tego powodu, że się chce "rozpocząć karierę jurodiwego".

Z katolickich świętych na pewno zachowania typowe dla jurodiwego przejawiał
św. Franciszek z Asyżu chociażby rozbierając się do naga przed biskupem.

Jak to jaki? Głoszenie chwały Bożej to chyba oczywiste.

pzdr

Głoszenie chwały Bożej przez robienie głupot? OK.

A po co głosić chwałę Bożą?

Niewiele ci brakuje.