Dlaczego maja nie czuc Dawniej byla jeszcze gorsza bieda i bezrobocie i ci, ktorzy kochali Boga uciekali od zgielku ludzi.


Takie powolanie jest bardziej powszechne niz powolanie do samotnosci.


Dobry ksiadz to biedny ksiadz.Nie zyje dla dogadzania swojemu cialu lecz dla dusz, ktore winien wyrywac z diablu.

Pozdr.

Powołani do samotności , mogą mieć rodziny, być księżmi i mieć wiernych, a mimo to bedą samotni ...samotność nie wynika z kierunku obranej drogi , lecz od postrzegania ich i ich działań przez innych , a samotność może być ich droga ku Bogu, z którym samotni nie będą samotni.
Samotność istnieje tylko w postrzeganiu Ludzi którzy obchodzą wielkim kołem innych, będących zapatrzonymi w jeden cel, cel który dla otoczenia wydaje się tak nie realny ze wolą pozostawić taką osobę osamotnioną .
a Więc samotność czy "powołanie" do samotności to tylko domena ludzka i ludzi a nie dar, czy powołanie Ducha Świetego . samotność wśród ludzi to kwestia wyboru ........

kefaise - poczytaj:
http://www.wiara.pl/tematcaly.php?idenart=1070407307
viewtopic.php?t=156&postdays=0&postorder=asc&start=0

sadze,ze wiele osob nie ma nic przeciwko malzenstwu,a decyzje o zawarciu zwiazku malzenskiego nie sa w pelni uzaleznione od zlych warunkow w kraju. Czesto to kwestia braku osoby,z ktora mozna byloby takowe powolanie realizowac,stad koniecznoscia (niekiedy przykra) staje sie bycie w pojedynke

Zastanawialiscie sie nad swietymi osobami wiodacymi zycie w pustelni

Oni doladnie rozumieli dar samotnosci.

Tess, w kontekscie poprzedniego postu chodzilo mi samotnosc,ktora nie jest dobrowolna w odniesieniu do niemoznosci zawarcia malzenstwa (wydaje mi sie,ze wystepuje to dosc czesto )
Nie kwestionuje wartosci samotnosci u tych,ktorzy wybrali ja sami i posiwecili Bogu oraz innym.Wrecz przeciwnie, uwazam ze jest to ogromna wartosc. wlasnie ze wzgledu na zrozumienie tego daru -niewiele osob umie go docenic.

Dokładnie. Musimy rozróżnić sytuację, gdy ktoś odkrywa w sobie powołanie do samotności i świadomie decyduje się na takie życie, od sytuacji, gdy jest do niego zmuszony przez "los" (czyli cały czas czeka na drugą połówkę, uważając, że jego powołaniem jest małżeństwo).

I owo niespełnione powołanie do małżeństwa jest chyba niezwykle trudną drogą. Człowiek ma wrażenie, ze to nie on ułożył sobie życie (bo przecież nie podjął żadnej decyzji - ani o zostaniu księdzem, ani o wstąpieniu do zakonu, ani o wyjściu za mąż, ani o pozostaniu samotnym), tylko życie zdecydowało samo, a on się przecież wcale na to nie zgadzał, on przecież nie tego chce, on przecież miał zupełnie inne plany...

Z drugiej strony - odkrycie powołania do samotności raczej nie jest nagłym oświeceniem i całkowitą pewnością, że druga osoba nie jest do niczego potrzebna, że się nie potrzebuje miłości tego potencjalnego jedynego człowieka. To zawsze jest rezygnacja z czegoś, co mogłoby się wydarzyć; niełatwa decyzja. Oczywiście - jest to również wybranie miłości do ludzi, chęć oddania się służbie, a jak wiadomo - lepiej dawać niż brać... Co nie zmienia faktu, że trudno mi osobiście jest sobie wyobrazić, ze komuś przychodzi to bez trudu...

Witam
Nie wczytywałam się w poprzednie posty, dlatego wybaczcie jeśli będę powtarzać to co już było.

Wg mnie, nie ma czegoś takiego jak powołanie "do samotności".
Bóg jest wspólnotą Trzech Osób, nie jest samotny... Człowiek został stworzony na obraz Boga, myślę, że dotyczy to również tej płaszczyzny. Człowiek jest powołany do relacji. Człowiek żyje w relacji. Relacja go rozwija.
Pismo św mówi... "Bo są niezdatni do małżeństwa, ktorzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili; a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni." (Mt. 19, 11-12)
Czy jest tu mowa o powołaniu do bezżenności? Oczywiście można się zastanawiać co to znaczy "wyjść z łona matki niezdolnym do małżeństwa".

Pzdr

ps
"nie bój się czekania na nikogo"