Zostałem powołany do Życia duchownego, Moje powołanie opiera sie na tym, że Bóg zesłał na mnie ducha świętego, I chce oddać dusze ciało i serce Bogu..
chciałbym poznać wasze opinie.. Czy nie którzy z Was zostali powołani do zycia duchownego i jakie wasze były powołania i opinie.?

Ja przynajmniej tak myślę zostałąm powołana do życia zakonnego

A ja tam sobie myśle, że to tylko wasza chora imaginacja. Nikt nie został stworzony do zycia duchownego, zycie duchowne to ucieczka przed prawdziwym powołaniem, czyli posiadaniem domu, rodziny i dzieci. Tego przecież oczekuje od was wasz Bóg, czyz nie ?

Nie marnujcie sobie życia !
Zdroofko

qurczaczku dla Ciebie to marnowanie życia, a dla nas dar. Istnieje książka zmarłęgo Papieża zatytułowana "Dar i Tajemnica". Ten tytuł dokłądnie oddaje to, czym jest powołanie. Tą tajemnice zrozumie tylko człowiek głęboko wierzący.
Przecież jest napisane, że kto jest w staenie podjąc się życia w bezżenstwie niech się podejmuje, a CI, któzy nie są do tego zdolni, mają stworzyć rodzinę.


SKąd to wywniostkowałeś?

Albo taki, który ucieka przed rzeczywistością, której nie może podołac...


A ja sobie mysle, że kolejność powinna zostac odwrócona :]




A ciężko tego dokonać będąc w klasztorze

Twój przykłąd "Idzcie i rozmnażajcie się", to tylko jedno zdanie wyrwane z kontekstu.

Co masz na myśli pisząc, że powołanie odczuwa tylko osba, któa ucieka przed rzeczywistością. Ja nigdy przed niczym nie uciekałam i nie zamierzam, wprost przeciwnie nauczyłąm się patrzeć prosto, gdy wiatr w oczy wieje. Czemu nie mogę podołać?

Życiu, potrafiłabyś teraz znależć kogoś, kogo obdarzyłabyc miłością i kto by ją odwzajemnił. Z kim załozyłabyś rodzinę i miała dzieci ?


A więc jak to jest, Bóg nie chce, by jego owieczki sie rozmnażały Co z niego za pasterz ?

Czaczku, potrafiła bym teraz założyć rodzinę. Mam osobę, którą bardzo kocham i któa mnie kocha, ale ja czuje powołanie i bardziej kocham Boga, dlatego potrafię to poświęcić dla słusznej sprawy.

Owieczki muszą się rozmnażać, bo w przeciwnym razie wyginełby

Myśleć sobie możesz, ale to nieładnie tak pisać.

Witam


Z tego co wiem, czlowiek z natury swojej jest osobą duchową i cielesną.
Więc wszyscy jesteśmy powołani do rozwijania i przeżywania życia duchowego. Więc...


Z tego co wiem wszyscy otrzymaliśmy Ducha Św. podczas sakramentu chrztu. Sakrament bierzmowania był dopełnieniem. Więc...


"I w życiu i śmierci należymy do Niego." Więc...


Chętnie, odpowiedziałabym na Twoje zapytanie. Jednak Twój post jest dla mnie dalece niezrozumiały. Czy mógłbyś się dopowiedzieć...

pzdr

ps
"tłumaczyłem mu że czeka go
tylko jedno slowo które jest milczeniem"

Słowo "duchowNe" nie znaczy w naszym pięknym języku to samo, co "duchowe".

A skąd ten wniosek?
Z czego wnioskujesz że Bóg oczekuje od nas akurat tego i tylko tego i niczego innego...
Bo na pewno nie z Pisma Świętego

No więc wlasnie, jesli chodzi o moje powołanie, to zostałem powołany do duchowieństwa jak sie urodziłem.
jak byłem mały miałem cos ok 6-7 lat, robiłem ołtarzyki w domu , modliłem sie odprawiałem msze chodziłem po 3 razy do kosciola.. i od małego chciałem zostać ksiedzem.
nawet Śp.Ksiadz proboszcz ktory przychodził do nas na kolęde mowi on bedzie ksiedzem i tak tez sie stało.

Zdaje się, ze gdyby to nie był nadrzędny cel, to religia byłaby religią bez przyszłości. No wiesz - wierni by wyginęli :]


Logiczne - brak prokreacji = brak wiernych. Zresztą, nigdzie nie napisałem, że tylko tego. Zobrazuje Ci to przykładem, który przemówi do twojej wyobraźni. Bóg przecież po coś pokazywał Józefa, maryję i Jezusa. Mógł przecież zesłac syna na ziemię w towarzystwie fajnych niebieskich świateł i aniołów. Nie zrobił tak jednak, jak myślisz dlaczego ? Natomiast Bóg NIGDZIE (o ile znam PŚ ) nie mówił nic o klasztorach i o tym, by marnowac sobie tam życie.


Nieprawda, nie chodzi o to, że mocniej kochasz Boga, po prostu za słabo kochasz tego człowieka :] Zapewniam Cię, że gdybyś poznała tego jedynego, miałabyś życie duchowe w... głębokim poważanu

W ostateczności zostancie już lepiej pastorami W koncu tez się przysłużycie Bogu

zdroofko

Nie napisałam, ze kocham jak faceta,

Jedynie jak przyjaciela