Moje powołanie jest takie, żeby "podjąć się nieduchownego życia w bezżeństwie" ale nie dlatego, że jestem do tego "zdolna" ani też "niezdolna" do stworzenia rodziny.
Taki mój wybór.
O ile wiem taka możliwość także jest na tym świecie dozwolona i nie wszyscy chcą
i muszą się rozmnażać.
I bardzo dobrze

Do tego to ja spewnością bez żadnych słubów zdolna nie jestem I bardzo mi wstyd

Calkowicie zgadzam sie z qrczak7.
Jednak szanuje wolny wybor, w koncu jak sobie poscielisz tak sie wyspisz. Tylko, ze czasami wybieramy kierujac sie emocjami. Dalej - to nie chodzi o bezzenstwo, tylko o poswiecenie swojego zycia w sprawie religii. Mamy wielu samotnych, czy to z wyboru, czy to z niemoznosci dopasowania sie. Ale oddanie swojego zycia Bogu, to juz insza inszosc. Zaszczepiona w nas nieomylnosc kosciola wzbrania nam nawet myslec, ze moze byc inaczej, ze np. Boga nie ma, albo nie jest on taki jak nam religia katolicka go opisuje. Zeby wyjsc poza ten krag, spojrzec z zewnatrz i uwolnic sie od takiego myslenia, potrzeba czasem lat.
A jesli chodzi o powolanie? Powolanie mozna miec do czegokolwiek. Jeden chce byc lotnikiem, inny swietnie nadaje sie na dziennikarza, a ktos czuje ze bylby dobrym ksiedzem. Ja lubie rysowac.

Tak jak każdy otrzymałam powołanie do świętości i życia w przyjaźni z Jezusem. Realizację tego powołania odczytuję w dziewictwie poświęconym Bogu i jakieś formie życia konsekrowanego, ktorej jeszcze poszukuję.

Co znaczy powolanie do swietosci? Zycie w przyjazni z Jezusem? Czy Jezus bylby napewno zadowolony, gdyby uslyszal o takich "poswieceniach"? A moze on zyczylby sobie czegos zupelnie innego.
Prawdziwe poswiecenie to zalozenie rodziny, wychowanie dzieci, pokonywanie codziennych trudnosci zyciowych, a jest tego ogrom. To jest dopiero meka! Wyimaginowanie sobie jakiegos wyzszego celu, ktorego sie nawet w polowie nie rozumie, to ucieczka przed tym. Nieprawdaz?

"Chciałbym, żebyście byli wolni od utrapień. Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by się przypodobać Panu. Ten zaś, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie. I doznaje rozterki. Podobnie i kobieta: niezamężna i dziewica troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem, i duchem. Ta zaś, która wyszła za mąż, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać mężowi". 1 Kor 7, 32-34

Ja to interpretuje mniej wiecej tak: Nie zen sie, bo to wrozy same klopoty. Teraz juz znam Twoje motywy.

Św. Pawłowi chodziło o to, że w stanie bezżennym łatwiej jest niepodzielnym sercem poświęcić się wyłącznie Bogu.

Aha rozumiem. To wg Sw. Pawla. Wedlug mnie blizej Boga jest sie dzialac zycie z druga osoba, zakladajac rodzine, pracujac i wychowujac dzieci. To jedno. Drugie jakby kazdy chcial tak w stanie bezzennym i bezdzietnym wielbic Boga, to nasz gatunek by sie kiedys skonczyl. A Bog pewnie tego nie chce. Zgadza sie?

no nie tylko wg. św. Pawła , np. Mt 19; 10 -12 , innych przykładów mówiących o całkowitym poświęceniu się Panu Ewangelie są pełne , wystarczy poszukać

A co to zmienia? Czy to znaczy ze ci panowie sa nieomylni? Jakos mnie nie przekonuja.

A poza tym powiem tak. Odcinajac sie od tego obowiazku, mialbym wyrzuty sumienia, ze nawalilem. Nie po to zostalem wychowany w wierze, zebym uciekal w celibat, ktory zreszta jest mi mocno podejrzany. Slowem, nie rozumiem tego. Najwyzsza wartosc jaka mozna sobie wyobrazic to potomstwo. Bez tego gatunek, ze tak sie powtorze, ginie. Pozdrawiam i mam nadzieje, ze dalem duzo do myslenia.

Mówię tutaj o rozeznawaniu osobistego powołania, którą jedna osoba odczytuje na życie w małżeństwie, a inna osoba na życie w celibacie. Powołanie, które odczytane zostało w więzi z Bogiem na modlitwie, że dla konkretnej osoby (nie dla ogółu ludzi ale dla danej osoby), dana forma życia jest najlepszą formą wyrażania miłości Boga i bliźniego.

No a w jaki sposób spłynęło [nie wiem jak to nazwać] na Was to 'powołanie'? Objawił Wam się anioł i to oznajmił, Bóg napisał na niebie ognistymi literami, czy może to taka Wasza zachciewajka? Tak, jak jedno dziecko chce być policjantem a inne kosmonautą, bo obejrzało program o lotach w kosmos w TV i mu się spodobało.
Może mi ktoś wyjaśnić jak to się odbywa, że dowiaduje się o swoim 'powołaniu'?

Ja mysle, ze to jest jakis dluzszy proces, dojrzewanie do pewnej decyzji. Wydaje tez mi sie, ze jest to nic innnego jak powolanie do konkretnego zajecia (choc w tym wypadku chodzi o wielbienie Boga). Jeden chce byc policjanetem, bo czuje w sobie powolanie do bronienia ludzi przed bandziorami, inny lekarzem, bo sadzi, ze poprzez leczenie, uratuje wiele istnien, itd. itp. Czy dobrze kombinuje? Przynajmniej ja to tak rozumiem. Dlaczego bowiem powolanie ma sie ograniczac do wyboru miedzy zyciem w celibacie, a zyciem w malzenstwie? Rozumiem, ze obie drogi sa rownie dobre. Jednak nie daje mi to spokoju, jakie sa motywy kogos, kto decyduje sie na rezygnacje z zycia w spoleczenstwie, w malzenstwie. Moze to lek, obawa, ucieczka, brak wiary w siebie? Nie wiem. Moze swiadomosc bycia kims lepszym, bo blizej Boga. Mam nadzieje, ze nie urazilem nikogo. Chce tylko zrozumiec motywy.