Jak pisałem, czasem dawał mojemu ojcu niepotrzebne rzeczy (zazwyczaj resztki z budowy, niepotrzebne palety) I właśnie wtedy znowu je dał, następnego dnia pytali się czy nie chce wrócić do pracy, a potem okazało się że ten człowiek nie żyje. Więcej?

Co więcej?
Popełnił samobójstwo bo dał wam palety? o czym ty opowiadasz?

Zrobił dobry uczynek przed śmiercią. Chciał mi pokazać, że jest dobrym człowiekiem o czym ja wiedziałem, ale to że nie chciałem wrócić do tej pracy to nie z jego powodu, tylko z tego kto tam sprawuje kierownictwo i jest nieszczery właśnie z pracodawcą, a on myślał że ja mam coś do niego więc popełnił samobójstwo. Kumasz?

Czy dalej mam Ci uświadamiać, że to przeze mnie ktoś dopuścił się samobójstwa.

Z tego powodu nikt nie popełnia smobójstwa.
Idź do psychiatry, bo coś jest u ciebie nie tak.

Dobra, dzięki za poświęcony czas.

Bo odszedłeś z pacy? Czyżby Twoje odejście spowodowało plajtę firmy?
Szef powiedział komukolwiek (napisał w liscie pożegnalnym), ze to przez Ciebie?
Mysle, a nawet jestem pewna, że przeceniasz swoja rolę w tej sprawie.

Współczesny człowiek czuje się zdradzony przez własny rozum, który ufając zbytnio sobie i odrzucając Boga, sam nie wystarcza w obliczu prawdziwych życiowych prób. Także dzisiaj wiele osób przeżywa lęk, boi się o swoją przyszłość, popada w zniechęcenie i depresję. Również dzisiaj wielu cierpi z powodu udręk sumienia, nie widząc dla siebie nadziei. Czyż życie współczesnego człowieka nie przypomina sytuacji więźniów ciemności z Mdr 17? Jedyną drogą powrotu do pokoju serca jest powrót do wiary w prawdziwego Boga, który objawia siebie i swoją wolę wobec świata poprzez „niezniszczalne światło Prawa”

Jeśli kiedykolwiek odrzuciłem Boga, to całkowicie nieświadomie. Ciężko mi się jedynie pogodzić z bólem, jaki zostawię na tym świecie swojej matce i ojcu. Ciężko mi też uzmysłowić sobię, że będę musiał się zabić, po prostu cholernie się tego boje, ale nie mam w takiej sytuacji wyjścia. Czy powinienem to zrobić jak najszybciej, by nie niszczyć psychicznie innych osób dookoła? Jednocześnie chce się nawrócić, modlić, poznawać Pismo Św, pomaga, gdy się ucze, ale finalnie nawet to nie jest mi w stanie pomóc normalnie funkcjonować. Bóg podobno potrafi wyciągnąć z najgorszego błota, ale tutaj, w Mt 18-6 jest wyraźnie napisane, co trzeba w takiej sytuacji zrobić, a mi nic nie pomaga, oprócz leków które fałszywie przykrywają to co faktycznie we mnie siedzi.

Jest wielu szczęśliwych ateistów, którzy sobie bezproblemowo żyją, więc tutaj widać że Bóg nie jest im do tego potrzebny.





Jedź choćby na te dożynki do Jasnej Góry, tam bedzie kilkugodzinna msza, i ogólnie sobie pochodzisz, pozwiedzasz, jakieś modlitwy bedą, i tak dalej.

Wydaje mi sie, ze jestem dusza ofiarna. Odmienil moje zycie, chodzenie do kosciola jest przyjemnoscia i jest szczere jak nigdy dotad pomimo mojego cierpienia.

Czy to jest możliwe?

Trzymaj się leków

Dlaczego ?

Dlatego, ze leki lecza.

Czlowiek chory bardzo czesto sobie tego nie uswiadamia, a im ciezej chory, tym trudniej mu dostrzec, ze to nie on tak mysli, tylko ta zatruta biochemia jego organizmu wplywa na jego myslenie.
Mam na to wiele przykladow: sasiadke z sepsa trzeba bylo sila zawiezc do lekarza, bo "zle sie czula", ale nie potrafila ani tego sprecyzowac, ani nie chciala do lekarza, "bo to "samo przejdzie".
Przez lata depresji, tez mi sie wydawalo, ze to moj problem i to ja cos robie zle. Definitywnie dotarlo do mnie, ze wystarcza chocby jakies zaklocenia hormonalne, zeby wywolac stany depresyjne, kiedy takie zaklocenia mialam i dopiero kiedy je wyleczylam, objawy deresji przeszly jak reka odjal. A juz mialam mysli, pod ktory pociag sie rzucic. Dopiero to mnie otrzezwilo, ze chyba cos jest jednak nie tak, bo racjonalnych powodow nie bylo.

Porozmawiajmy o religii. Czy to mozliwe ze jestem dusza ofiarna kogos z poza rodziny?