Od kilku miesięcy czuję, że Bog powołuje mnie do zakonu abym jemu słuzyła. mam jednak dylemat bo z jednej strony czuje, ze powinnam o tym porozmawiać z przyjaciółmi a z drugiej boję się ich reakcji bo jeszcze do niedawna bylam anty nastawiona do powołania zakonnego. Jak mam postąpić

Najpierw porozmawiaj z bliskimi, potem z przyjaciółką, a najlepiej to zabierz ze sobą przyjaciółke, będzie Wam raźniej.

Czy mówić przyjaciółce... Ja bym powiedział bo przecież i tak by się dowiedziała. Osobiście czułbym ogromny żal gdyby np. mój najlepszy przyjaciel któregoś pięknego dnia zniknął i poszedł do zakonu nie mówiąc mi o tym. Przyjaźń ma swoje prawa. Jeśli boisz się reakcji otoczenia to lepiej troszkę odwlecz informowanie go o Twoich zamiarach a wcześniej zbadaj co myśli (np. w żartach powiedz "ale mi by było do twarzy w habicie" i z uśmiechem na twarzy czekaj na odpowiedź).

Życie czasem wymaga od nas pewnej dwulicowości - najczęściej wymaga jej, gdy chodzi o jakąś ważną decyzję dotyczącą nas samych. Zawsze jednak należy rozgraniczyć perfidne kłamstwo od ukrytej między wierszami prawdy.

Pozdrawiam

Myśle że powinnaś jednak porozmawiać z przyjaciółmi jeżeli masz do nich pełne zaufanie i wiesz że cię zrozumieją a co do rodziców to wiem (bo znam paru kleryków) ze im najtrudniej jest powiedzieć !

Oczywiście, że powiedz o swoim powołaniu. Jest to wielka łaska od Pana Boga, że widzi Cię w zgromadzeniu zakonnym i chce abyś mu służyła.
Jeżeli jesteście przyjaciółkami to powinna zrozumieć twój wybór. Ale nawet jeżeli przyjaciółka nie zrozumie twego wyboru, to przecież nie porzucisz swoich przekonań? Nikt nie mówił, że życie zakonne to dogra usłana różami i łatwa do przejścia. To normalne, że niektórzy ludzie będą mówić, że robisz "nie tak". Przez całe swoje życie będziesz słyszała podobne komentarze. "Początek powołania następuje w świetle, ale ciężar powołania trzeba dźwigać po ciemku". Twoim pierwszym ciężarem jest właśnie przyznanie się do swojego powołania, utożsamienie sie z Chrystusem. Życzę powodzenie i obfitych łask Bożych

myśle że rodzicom jest trudniej przyjąć taką wiadomość, bo przyjaciółka nadal będzie (może być) twoją przyjaciółką, habit nie przeszkadza, a rodzice w pewnym sensie tracą dziecko, bo pewnie każdy by chciał aby jego córka wyszła za mąż, miała dziecko, a dziadziuś opiekował by sie wnusiem, można by się nim pochwalić itd.
no ale każdy jest do czegoś powołany, jeśli nie do życia zakonnego to do życia w rodzinie

Święta racja- przyjaciółka to pół biedy. Gorzej będzie zaakceptować Twoją decyzję Twoim rodzicom (a Tobie ciężko przejdzie przez gardło powiedzenie im o niej).

Ale nie bój się niejeden/dna przez to przeszła i nadal będzie przechodzić

Zdecydowałam się i powiedziałam przyjaciółce mimo tego iż mój kierownik duchowy powiedział, że powinna z mówieniem się wstrzymać.

może ona prócz wysłuchać przewodnika chciała usłyszeć więcej komentarzy

Jak ktoś nie chce słuchać jednego Boga, może trafić do piekła, gdzie jest wielu diabłów.

Nie rozumiem co ma jedno do drugiego. Chyba że chodzi Ci o to, że zamiast słuchać głosu Bożego autorka się waha i szuka rady u ludzi. Zauważ jednak, że wątpliwości są normalne nawet u ludzi, którzy mają się pobrać. Prawdę powiedziawszy każda droga życia jest jedną wielką niewiadomą.

U byle kogo.

Szukac w internecie, to jak szukac na wysypisku smieci.

Dokładnie

Też tak mawiam, ale wysypisko przyznacie jest imponujące. Prawie wszystko da się wygrzebać