Chcę zostać księdzem wiem to i czuję to! Ale problem tkwi w tym, że rodzice patrzą sie na mnie jak na glupiego i wogóle ich to nie interesuje! Mówią, że przejdzie mi. Jedyną osobą co mnie rozumie jest chyba babcia! Co mam robić? Myślicie później docenią moje powołanie?

Może Ci jednak przejdzie...

wiesz, jeśli czujesz że tak naprawde chcesz, to powinieneś pójść do seminarium. Spróbować porozmawiać tez z rodzicami. Nie muszą tego popierać, ale powinni zaakceptować. W żadnym razie nie powinieneś zrezygnować ze względu na nich. Ja Ci życze jak najlepiej

1. Rozmowa z księdzem
2. Modlitwa - o rozeznanie powołania
3. Poszukiwanie głosu Boga w tym, co Ci się wydaje, że czujesz
4. Możesz skorzystać z kontaktów w necie - polecam zakony, przede wszystkim dominikanów i pijarów

Myślę, że powinieneś odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego pragniesz zostać księdzem? Jeżeli odpowiedź brzmi, że poprostu tak czujesz, to decyzja twoja jest niedojrzała. Służyć ludziom i nauczać ewangelii można też nie będąc księdzem i nie wiążąc się na całe życie celibatem, zamykając sobie drogę na założenie szczęśliwej rodziny, znalezienie osoby, którą będziesz kochał...
To poważne ograniczenie. Jesteś pewnie młody i uważasz, że wiesz czego chcesz i nic nie zmieni twojej decyzji, ale czasem naprawdę warto poczekać, przemyśleć.
Z twojego wpisu odniosłam wrażenie, że rodzice nie tyle nie chcą abyś poszedł drogą kapłaństwa, co nie bardzo ich to interesuje. Jeśli tak jest to chyba przydałaby się Wam bardzo poważna rozmowa. Rozmowy nigdy za dużo
Rodzice chcą napewno dla Ciebie jak najlepiej, więc spróbuj ich zrozumieć i postawić się w ich sytuacji.
Pozdrawiam

Myślę, że jeśli jest to prawdziwe, to nic i nikt nie jest w stanie Ci przeszkodzić. Znam osoby, które wbrew woli rodziców wybrały powołanie do życia z Bogiem. Nasuwa się pytanie ile masz lat , bo to też jest ważne. Jednak nic nie zastąpi rozmowy "face to face" z księdzem. On w tym "siedzi" więc będzie najlepszym pomocnikiem, a z rodzicami Pan Bóg i tak sobie poradzi. Prosisz o pomoc -ok udzielam jej przez modlitwę, a resztę zostawiam Panu. Pozdrawiam.

Mój kolega ma podobny problem, proponuje porozmawiać z klerykami, myślę, że wielu ma ten kłopot za sobą. Na pewno opowiedzą Ci jak było w ich przypadku, może trochę rozjaśni Ci to Twoją sytuację.