mysle ze zosatne sama...mysle ze takie jest moje przeznaczenie...czy moge isc do zakonu poniewaz nie wierze w to ze sie z kims zwiaze?mysle ze bylabym szczesliwsza w zakonie niz gdybym byla panna do smierci.a moze sie myle?czy sa tu osoby po 40-stce,50-stce ktore sa wciaz same a do tego sa szczesliwe?Nie chce sie juz tym martwic,nie chce udawac ze wierze ze wyjde kiedys za maz,czuje za sie zama oszukuje.
Czy ktos samotny i szczesliwy moze mi cos powiedziec,doradzic?

Jeżeli masz iść do zakonu tylko dlatego, że po prostu jest Ci źle, bo nie możesz znaleźć drugiej połówki - to nie jest to dobry pomysł.

Ja osobiście po 40tce jeszcze nie jestem, po 30tce też nie. ale jestem sama. Nie jest mi z tym wcale tak źle. Na małżeństwo nie mam najmniejszej ochoty, jak pomysle, że mam komuś ślubować wierność do grobowej deski, a potem mnie ten ktoś może wystawić do wiatru i ja wtedy jesten "pogrzebana", to tak sobie myślę, że dziękuję za taką przyjemnosc.

Zerknij sobie może przy okazji do tego wątku:
viewtopic.php?t=8347

Brakuje Ci wiary w siebie.

Odnoszę wrażenie, że pójście do zakonu traktujesz jako ucieczkę - "bo mi w życiu nie wychodzi". Nie wyglądasz też na przekonaną do tego, że w zakonie będzie Ci lepiej.

Nikt Ci nic nie doradzi - może próbować. Ale decyzja należy do Ciebie. Ty musisz wiedzieć, gdzie Cię Bóg widzi: w samotności, w związku, czy może w zakonie.

nie wiem jak mnie widzi bog,chce byc poprostu szczesliwa.
to zly pomysl isc do zakonu ze strachu i nie wiary w siebie,ale jesli wierze w boga i kocham boga a on kocha mnie to isc do zqkonu z milosci do niego to jest chyba dobre.
trudno jest tutaj wybrac,bo malzenstwa i milosci nie mozna wybrac to sie zdarzy lub nie.Mozna wybrac samotnosc lub zakon.
czuje sie rozdarta,bo mysle ze samotnej bylo by mi dobrze ale musze miec jakies zajecie i robic cos dla kogos.wychodzi mi ze zakon by mi to umozliwil

Wiesz, z jednej strony bije z Twoich postów tęsknota za małżeństwem - i pewna rozpacz. Z drugiej - nie sądzę, żeby wszystkie powołania zakonne wiązały się ze stuprocentową pewnością. Podejrzewam, że spora część z nich to po prostu domysły. Więc chyba powinnaś się zastanowić, co byłoby tą główną motywacją - strach przed samotnością, czy miłość? Ale tak naprawdę... Inną sprawą jest to, że do ślubów wieczystych masz przynajmniej pięć lat, więc jeśli to rzeczywiście jest coś więcej niż strach i ucieczka, a Ty masz odwagę, żeby spróbować, to spróbować możesz

A, weź jeszcze pod uwagę, że powołanie zakonne to również powołanie do życia we wspólnocie. Powołanie do spędzenia reszty życia w gronie sporej grupy osób - osób w większości dzień w dzień tych samych, osób z przeróżnymi cechami charakteru- i na pewno nie samymi zaletami.

A może warto porozmawiać na temat z osobą duchowną?
W wielu miastach przy parafiach są dyzury osób duchownych i mozna z nimi porozmawiac poza konfesjonałem...
Moze warto wybrac się na jakies rekolekcje powołaniowe?

1. Nikt nie zna swojej przyszłości.
2. To nie jest prawidlowośc, że osoby samotne sa nieszczęsliwe, podobnie, jak nie jest prawdą, że założenie rodziny jest gwarancją szczęscia.
3. Nawet, jeśli na tym forum znajdzie sie ktoś po 40-ce, samotny i szczęśliwy, to nie znaczy, że Ty powtórzysz jego drogę życiową.
4. Wszyscy jesteśmy w rękach kochającego Boga - czy nie warto mu zaufac, że ma dla nas to, co najlepsze? Zamiast się martwic, że nie wychodzisz za mąż i kombinowac, co by tu ze sobą zrobic, powiedziec Panu Bogu: "Ty się tym zajmij"... ale przedtem Ty sama zrób swoje 100% - trzeba wychodzic do ludzi, śmiac się z nimi, bawic się i cieszyc życiem... same chęci nie wystarczą

Bardzo trafne uwagi.

Ja się pod tym podpisuję

Znam kilka kobiet, które wyszły za mąż dość późno. Wstąpienie do zakonu tylko dlatego, że nie widzisz szans ( co nie znaczy, że ich nie ma) na zamążpójście, jest moim zdaniem błędem i sądzę, że taka motywacja nie zostałaby przyjęta przez przełożoną.
Byłabyś szczęśliwsza- a czy szczęśliwa ?
Nie wiem, czy jakiś zakon przyjmuje kobiety w wieku 40-50 lat... Zazwyczaj wiek kandydatek określa się na 25-35 góra. Zaznaczam, że nie znam warunków przyjęć wszystkich zakonów i być może znajdziesz zgromadzenie, do którego można wstąpić w późniejszym wieku. Tylko tutaj pojawia się pytanie: czy charyzmat tego zgromadzenia będzie odpowiadał temu, co chcesz robić ?
Napisałaś, że chcesz komuś służyć -


a czy bierzesz pod uwagę fakt, iż w zakonie możesz otrzymnać zupełnie inną fiunkcję, niż ta , o jakiej marzysz ? Czy byłabyś szczęśliwa np. pełniąc posługę furtianki lub kucharki, zamiast np. wychowawczyni młodzieży ? Zakonnicę obowiązuje posłuszeństwo...
Myślę, że powinnaś sobie odpowiedzieć konkretnie na pytanie, co chcesz robić - w jaki sposób pomagać innym, a następnie zacząć to realizować.
Mylisz się pisząc tylko o 2 możliwościach- samotność lub zakon. Są jeszcze Instytuty świeckie , a także możliwość przyjęcia konsekracji dziewic. W ten sposób będąc ściślej złączoną z Kościołem i poślubioną Chrystusowi, żyjesz w świecie i służysz bliźnim tak, jak chcesz i potrafisz

dziekuje za odpowiedzi.biore pod uwage to ze zanim milabym sluby zakonne to troszke by potrwalo wiec nie boje sie pomylki:)
a ten zakon to i z innych powodow niz jedna z mozliwosci malzenstwo,zakon czy smotnosc.Malzenstwo,zakon czy samotnosc maja swoje zalety i wady.Chodzi mi o cos innego....Czuje sie nieszczesliwa i nie wiem czemu,chce cos zmienic w zyciu,wydaje mi sie ze jestem na zlej drodze i dlatego jest ten smutek.
sa sprawy o ktorych wole nie pisac na forum...
z checia porozmawialabym z jaks zakonnica i czy ktos ma namiar na taka?np maila?

no i tez mysle o" zakonie swieckich" jesli juz:) Musze cos zrobic z zyciem by lepiej i szczesliwiej mi sie zylo