Chyba sie nie rozumiemy. Niestety.

Ale moze Cristeros sprecyzuje metody walki ze zlem zewnetrzym, ktorych mu dzis w Kosciele brakuje.

Toteż nikt nie twierdzi, że współżycie w małżeństwie niesakramentalnym czy w związku homo nie jest grzechem.
A dostrzeżenie pragnienia kontaktu z Jezusem słabych, upadających ludzi nie stanowi herezji.
Oburzeni słowami o dostrzeganiu cierpienia tychże należy przypomnieć A tak, kto mniema, że stoi, niech baczy, aby nie upadł (1 Kor 10,12).
W realu często ta przestroga jest omijana. Tak omijał kolega mojego męża.
Jego siostrzenica, chrześnica, brała cywilny ślub z rozwiedzionym. Oczywiście nie pojechał na ślub, ani obiad dla rodziny, jest gorącym katolikiem, obecność tam godziła w jego wiarę.. Ba....nawet zerwał kontakt z siostrą, bo ta nie potrafiła wychować córki, nie wpiła jej żarliwej wiary.
Upłynęło 6-7 lat i teraz jego córka zamieszkała z rozwiedzionym i żyją w konkubinacie. Dorosła osoba, po studiach, nie przyjmuje żadnych próśb, tłumaczeń.
I....wychodzi, że gorliwy katolik, brzydzący się rozwodnikami, nie potrafił wychować córki w wierze.
Zatem niech każdy miast odsądzać od czci i wiary, baczy aby on, czy jego dzieci nie podzieliły losu odsądzanych.


Owszem z Biblii:

Oto ja sam będę szukał swoich owiec i będę sprawował nad nimi pieczę.....Uwolnię je ze wszystkich miejsc dokąd się rozproszyły w dni ciemne i mroczne....Zagubioną odszukam, zabłąkana sprowadzę z powrotem, skaleczoną opatrzę, chorą umocnię, a tłustą i mocną będę ochraniał (Ez 34,11-12,16)
Czyli żadnej nie odrzucę, jak usiłują to robić to "tłuste i mocne" zapominające często ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi.

Benedykt XVI - Jak mógłby Kościół wykluczać ze swojej wspólnoty ludzi grzesznych? To dla ich zbawienie Chrystus wcielił się, umarł i zmartwychwstał, "Trwajcie mocni w wierze" 2006r.

PS. piszę oczywiście o ludziach, którym z różnych przyczyn życie uległo zawirowaniu i stąd małżeństwa niesakramentalne. Oczywiście nie o takich, którzy chlubią się ilością związków i ilością dzieci spłodzonych w kolejnych związkach.
Katolikach na pokaz - bez wymieniania nazwisk.

Magda - Inkwizycja działała w całej Europie, nie tylko na szlaku napadów wyznawców Islamu i nie miała na celu ochrony miejsc świętych, i nie ten wiek, pomyliłaś chyba Inkwizycję z krucjatami.
"Malleus Malleficarum" - Młot na czarownice, czyli traktat na temat magii, który legł u podstaw palenia czarownic, sporządził dominikański mnich inkwizytor Kramer, bazując na bulli "Summis desiderantes" wydanej przez papieża Innocentego VIII......Teraz, kiedy dzień sądu nie jest już odległy, świat wypełniają czar i diabelstwo. - wypisz-wymaluj aktualne oceny co poniektórych "wizjonerów".
Czarownice palili pospołu katolicy i protestanci.
Polski Kościół na tle w innych krajach europejskich, w dziedzinie palenia czarownic, Inkwizycji, praktycznie nie działał.

Święty Jan Paweł II przepraszająć za winy Kościoła, nie przepraszał jedynie za Galileusza.

Z mojego postu wynika, że pomyliłam inkwizycję z krucjatami, ale był to błąd niezamierzony. Coś jak większa literówka. Pomyślałam w pierwszej chwili o inkwizycji a potem argumentowałam o krucjatach. Błąd, dlatego przepraszam, Jasne, że odróżniam inkwizycję od krucjat.

Co do "młota na czarownice" Ala. Nadal nie przeceniałabym wkładu ówczesnego kościoła w samosądy na "czarownicach". Znamy przecież nawet z naszych dzisiejszych czasów poziom zabobonności u ludzi, nie tylko na wsiach. Ja sama pamiętam z dzieciństwa taką jedną leciwą niezamężną kobietę, która wg powszechnej opinii "rzucała uroki". Nie mogła być spalona, bo na szczęście dożyliśmy prawa, które zabrania linczu.

Co ma Kościół do tej pogańskiej mentalności?

Mogły być i przypadki spalenia kobiet za przyzwoleniem miejscowego kościoła, ale nie uważam, aby były częste, w większości to zabobon ludzi skazywał je na śmierć.

Niemniej traktat "młot na czarownice" spowodował, że odium tego zła spadł na Kościół.

Czym innym jest wspieranie grzesznika w nawróceniu, a czym innym by ten pozostając w grzechu popełniał dodatkowo świętokradztwo przyjmując Komunię św.
Do tego dążą Kasper, Marx i kilku innych.....do poprawiania Ewqanelii.

Trafne spostrzeżenie. Nim zapragnę zjednoczyć się z Panem Jezusem w Komunii Świętej powinienem najpierw oczyścić się z grzechów ciężkich i postanowić poprawę. Do Boga prowadzi wąska brama. Niektórzy się nie mieszczą. Czy to znaczy, że należy ją poszerzać? Każdy człowiek, który "namieszał" w swoim życiu powinien mieć odwagę wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Jeśli żyję w związku niesakramentalnym to znaczy, że kiedyś zagubiłem tę Bożą drogę. Jeśli się nawracam do Boga, to czy mam prawo mieć pretensje do Boga czy Kościoła o własne grzechy albo ich skutki? Czy nie lepiej w pokorze uczynić pokutę za swoje odstępstwo? Niemożność przyjmowania Komunii można przecież potraktować jako ofiarę zadośćuczynienia Panu Bogu za własne grzechy, których skutki powodują, że moje obecne życie wygląda tak, a nie inaczej. Poza tym Komunię można przyjmować duchowo.
Ponadto jest alternatywa Komunii Świętej dla małżonków niesakramentalnych. Wszystko zależy JEDYNIE od dobrej woli człowieka. Jeśli rzeczywiście tęsknię za Bogiem jestem w stanie zrobić dla Niego wszystko. Pytanie: na ile tęsknię? A może moja postawa jest jedynie roszczeniowa? Czy rzeczywiście się nawróciłem?
Szczegóły tutaj: http://www.zabno.diecezja.tarnow.pl/ind ... mentalnych

Jest tutaj odpowiedź na pytanie: Kiedy małżonkowie rozwiedzieni, żyjący w związkach niesakramentalnych, mogliby przyjąć Sakrament Pokuty i Komunii świętej?

Doktryna katolicka uczy nas, że pierwszym obowiązkiem wynikającym z miłosierdzia nie jest tolerowanie błędów przekonań, jak szczere by one nie były, ani teoretyczna czy praktyczna obojętność w stosunku do błędów czy zła, w którym widzimy pogrążonych naszych braci. (…) Jeśli Jezus był dobry dla błądzących i grzeszników, to jednak nie szanował ich błędnych przekonań, bez względu na to, jak wydawałyby się one szczere. Umiłował wszystkich, aby ich nauczać, nawracać i zbawić.
Autor: Pius X, encyklika Notre Charge Apostolique, 25 sierpnia 1910.

Dostatecznym powodem do smutku jest już to, że ludzie tracą wiarę i opuszczają Kościół, jednak dzieje się znacznie gorzej, kiedy ci, którzy w rzeczywistości wiarę stracili, pozostają w Kościele i usiłują – niczym termity – drążyć wiarę chrześcijańską, oznajmiając, że interpretują chrześcijańskie objawienie tak, by odpowiadało ono nowoczesnemu człowiekowi.
Autor: Dietrich von Hildebrand, Koń trojański w mieście Boga, Fronda, wyd. III, s. 343.

Pozostawienie heretyka na łonie Kościoła jest zaś złem większym, aniżeli gdyby Kościół utracił jednego wyznawcę. Lepiej będzie, jeżeli opuści Kościół lub będzie z niego wykluczony przez anatemę czy ekskomunikę. Będzie tak lepiej z punktu widzenia Kościoła i ogółu wiernych, ale także i dla duszy heretyka, gdyż lepiej uświadomi on sobie swe odstępstwo od prawdziwej wiary i będzie mógł się przez to obudzić.
Autor: Dietrich von Hildebrand, Spustoszona winnica

Kiedy z powodu błędnie pojętego miłosierdzia, miękkości serca lub płytkiej życzliwości sądzimy, że powinniśmy pozwolić, aby człowiek błądzący trwał w błędzie, znaczy to, że przestaliśmy go traktować poważnie jako osobę, i że nie interesuje nas jego obiektywne dobro.Dietrich von Hildebrand Koń trojański w mieście Boga s. 264

Dialog oznacza, że jeden traktuje drugiego poważnie i podchodzi do niego z szacunkiem i miłością; jednakże w żadnym wypadku nie oznacza on wprowadzania zmian do treści Bożego objawienia dla dostosowania się do poglądów partnera dialogu, aby łatwiej było dojść z nim do porozumienia. Dialog nie oznacza, że choćby jedna jota zasadniczej doktryny Kościoła ma ulec zmianie lub zostać poddana takiej interpretacji, by wyznawca innej religii lub ateista mógł przełknąć doktrynę Kościoła bez konieczności rezygnacji ze swego poprzedniego stanowiska. Dietrich von Hildebrand Koń trojański w mieście Boga s. 270

Przez wieki Ewangelię "poprawiano"
http://mateusz.pl/rodzina/as-malzenstwo.htm

Czyli dla ciebie Cristeros, jakis teolog ma swieta racje a nad pytaniami kardynalow nawet sie zastanawiac nie warto?

Na te argumenty o wyrzucaniu heretykow (kiedys ich dzieki prawu panstwowemu od razu przez uprzejmosc palono na stosach. Np sw Joanne d' Arc) ja mam tylko slowa Pana Jezusa o kakolu i zbozu.

Bardziej wierze Bogu niz nawet po ludzku najmadrzejszym ludziom.


A jak z tym wojujacym Kosciolem? Jak to ma w praktyce wedlug ciebie wygladac?

Benedykt XVI: „Jesteśmy Kościołem wojującym”
„Pojęcie Ecclesia militans – Kościoła wojującego – nie jest dziś modne. W rzeczywistości jednak coraz lepiej rozumiemy, że jest prawdziwe – powiedział Benedykt XVI podczas obiadu z kardynałami rezydującymi w Rzymie. – Widzimy, że zło chce opanować świat i konieczne jest podjęcie walki ze złem – stwierdził Ojciec Święty. Wspólnym posiłkiem Papież chciał podziękować purpuratom za życzenia, jakie napłynęły do niego z okazji 85. urodzin – informuje Radio Watykańskie.

http://www.pch24.pl/benedykt-xvi--jeste ... 742,i.html

Cristeros, ale jak TY konkretnie chcesz wojowac ze zlwm w swiecie?


No i moze cos w tej wypowiedzi Benedykta XVI ci umknelo?


Kogos z tego grona przyjaciol wykluczal?

Kiedy ktos pokazuje palcem na (bledy) innych, czterema palcami pokazuje na ... siebie.

Kościół wojujący wg mnie to taki, który odważnie przeciwstawia się wszystkiemu, co zagraża człowiekowi, by kroczyć drogą przykazań. A co nam zagraża? Jan Paweł II, na pytanie francuskiego pisarza André Frossarda: co nam najbardziej zagraża - odpowiedział: Grzech, który udaje dobro, i kłamstwo, które udaje prawdę.

Czyli ostatecznie nie dowiemy się, na czym to wojowanie Kościoła ma polegać?



Błędnie. Pytałem o współczesność/przyszłość, a nie historię.

Od zawsze zagrażało, zagraża i do końca świata będzie zagrażać.....ewangeliczni faryzeusze i celnicy zawsze istnieją.