Twoje "kulinarne" argumenty są infantylne.

W takim razie wszystko powinno być ok, Bóg przemawia pozytywnymi emocjami, Ty czujesz radość, wszyscy powinni być szczęśliwi.
Skąd więc u Ciebie rodzaj jakiegoś dylematu? Dlaczego ciągle chcesz, nie-chcesz chcieć uczestniczyć we mszy?

Poza tym - nie dotyczy to wprawdzie mnie, ale Twojego dialogu w moim przedmówcą - warto rzeczowo odnieść się do czyichś argumentów. Wyrażenie, że są infantylne niewiele mówi.
Równie dobrze ktoś mógłby Twoje rozterki i pytania w temacie mszy, skomentować w trzech słowach jako infantylne. Dużo by Ci to dało? Uważam, że warto docenić czyjś trud.

Odnoszę wrażenie, że mieszasz pojęcia: natchnienia i emocje, przyczynę ze skutkiem. Wszystko co się wydarza powoduje emocje, ale emocje to jest coś, co powstaje w nas na skutek czegoś. Natchnienia też powodują emocje, ale emocje nie świadczą o prawdziwości natchnień, przyczyny.

Jak ktoś jest np. leniwy i nie chce czegoś robić, nie czuje tego lub wręcz odczuwa negatywne emocje względem czegoś, to nie znaczy, że to coś jest złe, nieprawidłowe. Emocje nie zmieniają negatywnej lub pozytywnej natury rzeczy, do której się odnoszą. Przyczyną tych emocji w tym przykładzie jest lenistwo, czyli coś złego w człowieku.

To nastawienie w człowieku, jego kondycja, uwarunkowanie, filtry wywołują emocje na podstawie zdarzeń.

Chodzenie na mszę albo jest zgodne z wolą Boga (Bóg chciał, żeby ludzie chodzili i to koniecznie) albo nie. Ale to nie emocje decydują jak Bóg chciał. Jeden będzie czuł coś negatywnego na mszy, drugi nic nie będzie czuł, trzeci będzie czuł zachwyt. Natomiast msza, albo jest uniwersalnie (dla każdego) dobra, bo Bóg tak chciał, albo nie. Nie ma innej możliwości.

Ja miałem okres, w którym z zachwytem uczestniczyłem we mszy i nie raz czułem, że zaraz będą mi łzy lecieć z oczu, powstrzymując się od tego. Jednak teraz tak nie mam. I to nijak nie wpływa na moje uczestnictwo we mszy - chodzę, bo wierzę, że Bóg tak chciał. W szczególności chciał naszego spożywania jego ciała, wręcz podkreślił to bardzo mocno:

Sam Jezus powiedział:


W zasadzie spokojnie można powiedzieć, że Komunia św. jest najważniejszym fizycznym elementem katolicyzmu (bo jest fizyczną obecnością Boga a co może być ważniejsze niż jego obecność i przyjmowanie). Komunia św. jest sercem, centrum katolicyzmu. Powtarzali to święci i papieże wielokrotnie. Ludzie, którzy szli prosto do Boga. Ewentualne odrzucenie mszy św jest też odrzuceniem tego serca katolicyzmu.

Nie chcę w żaden sposób oceniać intencji, wszyscy jesteśmy różni i przechodzimy przez różne okresy w życiu. Pamiętajmy jednak o naszym cenlu, jakim jest wypełnienie woli Boga, nawet jeśli nie zawsze się z nią zgadzamy, nawet jeśli nie zawsze jest łatwa i upragniona przez nas (nawet Jezus mówił: "Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!").

Nikt Cię chyba nie przekona.
Powtórzę być może to, co niektórzy userzy już tu napisali.
Kiedy po raz pierwszy naprawdę spotkałem w swoim życiu Jezusa nikt nie musiał mnie przekonywać do chodzenia na msze. Nie tylko w niedziele, ale codziennie.
To tak jak z zakochaniem: zakochasz się w dziewczynie (zakładam, że jesteś facetem) i nie wyobrażasz sobie, że codziennie nie usiłujesz jej spotkać, tam gdzie jest naprawdę. Nie w wyobraźni, nie na zdjęciu, nie w powtarzaniu jej imienia, ale tam gdzie jest w realu.

Teraz już nie jestem aż tak zakochany, jak mąż po kilkunastu latach małżeństwa. To początkowe zakochanie okrzepło w miłość, wierność i konsekwentne "bycie z".

Może jeszcze nigdy nie zakochałeś się w Bogu? Wiem, że serce nie sługa, ale jeśli nie ma szaleńczego zakochania to może miłość z rozsądku?
Jak pisze @jumik, msza święta i Komunia św. jest najważniejszym fizycznym elementem katolicyzmu. Ale nie tylko fizycznym, lecz i duchowym. Msza i komunia to jak codzienne trwanie w małżeństwie.
Jeśli chcę zamieszkać oddzielnie od mojej żony to moje małżeństwo nie jest pełne i jest skończone. Podobnie ze spotkaniem fizyczno-duchowym z Bogiem i z katolicyzmem.

Dziękuję Moderatorom za odpowiedzi i próby pomocy.
Przepraszam @idącego za opryskliwą odpowiedź.

W dzieciństwie byłem bardzo religijny i głęboko przeżywałem mszę.
Pamiętam wzruszenie w czasie I Komunii.

Potem odszedłem od Kościoła i nawet na studiach przez jakiś czas uważałam się za ateistę.
Na klasycznej zasadzie, że "mała wiedza oddala od Boga, a większa wiedza do Niego przybliża".
Wróciłem do Boga i do Kościoła. Po jakimś czasie przestałam chodzić na msze.
Uznałem, że nie potrzebuję już nauczycieli i mogę iść do Boga własną drogą.
Że mam prawo do własnej ścieżki.
Czegoś mi jednak brakowało. Czasem szedłem na mszę np. na pasterkę albo na Wielkanoc.
Ale to nie było to. Zamiast pięknego misterium odczuwałam bóle kręgosłupa, zawroty głowy, denerwowało mnie wstawanie, siadanie i klękanie, przeszkadzali mi kaszlący ludzi, biegające dzieci, fałszowanie pieśni, zapachy naftaliny...
Co innego pusty kościół. Jak przechodzę koło katedry, to zawsze zajdę, zapalę świeczki, pomodlę się, porozmawiam z Bogiem.
Modlę się w domu, mdlę się pracując, modlę się z katolickim radiem, nawet jak jadę samochodem.