chyba że tzw rozwód kościelny,czyli unieważnienie małżeństwa

Ewa, dam Ci przykład z mojej rodziny. Ciocia i wujek przed 50tką. Wujek raczej nigdy specjalnie jej nie szanował, kpił z niej w towarzystwie, na weselach potrafił obtańczyć wszystkie kobiety poza nią. No i pewnego dnia się rozeszli. Bez rozwodu, bez niczego, po prostu poszedł sobie mieszkać gdzie indziej. Chyba ze 2 lata to trwało. I wrócił. Teraz ich poznać nie można, kiedy np. chodzą razem na zakupy. Wujek odkrył życie bez obiadków, poprasowanych rzeczy, kawki pod nos, doświadczył samotności i pokornie wrócił. Uświadomił sobie chyba, że już świata nie zwojuje. Nie wiem, czy ten przykład cokolwiek daje, ale chciałam go podać.

Nie ma czegoś takiego jak "rozwód kościelny, czyli unieważnienie małżeństwa" w Kościele katolickim. Jedyne, co jest możliwe, to stwierdzenie nieważności, czyli orzeczenie, że małżeństwo nie zostało zawarte w ważny sposób.

Unieważnienie małżeństwa po 30 latach raczej nie wchodzi w grę.

Kolejny... Nie ma czegoś takiego jak "unieważnienie małżeństwa".

Oczywiście Aga i Patryk pięknie piszą i mają rację.!Od Boga nie można się odwrócić.!Za bardzo nie chcę się wypowiadać w tych sprawach,bo jestem w innej sytuacji niż WY.!Ale modlitwa owszem jak najbardziej!!!!
Może rozmowa też z kimś bliskim?lub z kimś kto zna się na sprawie.!Wsparcie na pewno tutaj jest potrzebne.

Skoro wcześniej nie zachowywał się podobnie, to może to być z jego strony forma jakiejś manifestacji.
Może jego zachowanie nie manifestuje ta kobieta dla mnie nic nie znaczy, a wręcz odwrotnie wzbudzę w niej zazdrość, po to aby przejawiała większe zainteresowanie moją osobą.
Zdecydowanie nie jest zbyt przyjemne takie zachowanie męża, ale może miast myśleć o rozstaniu, podchodź do jego zachowania z rezerwą, bez okazywania emocji.
Nie ustawaj w modlitwie i może nie usiłuj nawracać męża, ale proś w modlitwie aby Pan dotknął Twego małżonka.

"Stwierdzenie nieważności małżeństwa" - jeśli wolisz nazwać to terminem Kodeksu Prawa Kanonicznego - nie rozwiąże wszystkich problemów 30 letniego małżeństwa.
Ewo, tak sobie myślałam, że można by wiele tu pisać, dawać rady, jednak wiedzę, że ta sytuacja jest raczej poważna. Coś napisałaś, że twój mąż chce separacji (nie wiem czy dobrze odczytałam słowa: "czy to ze chce odejść nie jest grzechem". Na pewno to jest jakiś jego i wasz kryzys. Też uważam, że potrzeba nadal modlitwy, nie ustawania w niej i spokoju mimo wszystko. Staraj się trochę nawet od niego odpocząć, nawet na trochę wyjechać, może do rodziny, lub nawet psychicznie zdystansować się, (nie do niego jako człowieka i twojego męża), ale może do twoich o nim wyobrażeń, oczekiwań twoich wobec niego i przede wszystkim nie podejmować pochopnych decyzji o odejściu. Podziwiam to u Ciebie, że zdecydowałaś się nie wyrażać zgody na rozwód. Więc tak trzymaj, tylko, że więcej może ufności w Bożą pomoc. To jest jakaś próba wiary dla Ciebie. Oczywiście będę modlić się za was.

Ewo, uważam, że separacja jest jedynym co, można tu zrobić...oczywiście oprócz, a raczej przede wszystkim, modlitwy do Pana Boga. ważna jest dlatego, że da Tobie Ewo siłę na dalszą walkę o swoje małżeństwo - pozwoli Ci się wyciszyć i modlić w skupieniu, nie patrząc na wybryki męża. nie masz wpływu na to jaką decyzję podejmie Twój mąż, tzn. czy "utorujesz" innej kobiecie drogę.
Bóg dał człowiekowi wolną wolę. Oczywiście powiedział też jakiego życia od nas oczekuje, ale decyzja należy do człowieka. Podobnie jest z małżonkami - ślubowali sobie, ale każde z nich ma wolną wolę. Nie obwiniaj siebie jeśli mąż zwiąże się z inną kobietą. Kochaj, módl się i bądź wierna. I najważniejsze - powiedz o tym mężowi, że kochasz, że cierpisz i że na niego czekasz. "miłość cierpliwa jest (...) wszystko przetrzyma". Pozdrawiam Cię. Będę się za Ciebie modlić.

A może... Faktycznie wyjedź a jakiś czas, a jeżeli nie możesz, bo praca, itd., wynajmij coś na miesiąc, dwa. Odpoczniecie od siebie, emocje zaczną opadać. W tym czasie, z Bożą pomocą, zapomnij o bólu i skup się na Miłości. Zacznij pisać do niego listy. Zaczynając od początku. Jakieś tam słodkie wspomnienia, opisz wszystkie pozytywne rzeczy, jakie Ci dał. Przypomnij mu Wasze pierwsze spotkania, pocałunki i całą resztę. Niech w jego sercu i pamięci obudzą się wspomnienia i uczucia. A później, każdym kolejnym, wchodź głębiej w sytuację, tak żeby go za serce z żalu ścisnęło. Ale w takich listach nie może być pretensji, wypominania, nic takiego. One mają mu uzmysłowić, że jest dla Ciebie atrakcyjny, że są rzeczy, za jakie go podziwiasz, że go kochasz, że potrafisz być miła (bo podejrzewam, że teraz już nie potrafisz, musiałabyś być z kamienia). Niech ma czas, niech przemyśli. Jeżeli jest dobrym człowiekiem, poruszysz go.

Może i pomysł jak z filmu lub romansidła, ale ileż ja w życiu rzeczy listami dokonałam...

Nie czas na komplementy ale beti2503 bardzo mądrze pisze.!Choć Magda i Alus też.Często się spotykam z ludźmi o podobnych problemach,myślę że w tym wypadku brakuje Was.Mądrych i bardzo zdecydowanych porad.Czasami trudno tak na zawołanie coś powiedzieć.!Tym bardziej jeśli się nie ma z tym styczności na co dzień.!Ewo mimo wszystko wspieramy Cię bardzo mocno.Możesz zawsze na nas liczyć.!

a może po prostu sięgnąć po jedną z trzech książek mistrza z Wrocławia , księdza Stanisława Orzechowskiego " o małżeństwie , bez zacierania prawdy " .

Grupa jest bardzo wyjątkowa!!!robi wszystko żeby Ewie pomóc.! i tak powinno być!!!w końcu to nasza siostra!!! nie możemy przecież jej tak zostawić...""Dziękuję""Wam za Waszą postawę!!!Pozdrawiam

w przyszłą sobote rano złoże modlitewnie ten problem , jak i inne naszej Róży u Stóp Świebodzińskiego Chrystusa , potem już tylko kawałek do domu na kilkudniowy urlop .

Watykański emerytowany egzorcysta ksiądz Amorth tłumaczy w swoich wydawnictwach dlaczego Bóg dopuszcza zło . Jemu jednak szatan zameldował " tobie nic nie mogę zrobić , jesteś zbyt dobrze chroniony" .

A propos egzorcystów. Zasmuciła mnie dzisiaj decyzja zakazu nałożonego na ks. Posackiego. Nie będę jej kwestionować ani z nią dyskutować, ale to trochę smutne i jakoś dziwi. Mam nadzieję, że były ku temu racje.

Jeszcze zdanie o Ewie. Od niej i jej męża zależy tu wiele. Powinni umieć przetrwać ten kryzys. Łatwo nakręcić wzajemną spiralę niechęci, trudniej się z niej wyplątać. Cóż my tu możemy zrobić poza dodaniem otuchy, radą i modlitwą. Chyba, że macie jakieś konkretne pomysły w sprawie Ewy. Mi nic innego nie przychodzi do głowy. Ja naszą rolę widzę tu we wzmożonym "szturmie" modlitewnym na Niebo .