Słuchaj jesteś dorosła. Podejmij dojrzała decyzję, skoro rodzice sprawiają Ci tyle bólu to ich odstaw i nie użalaj się nad sobą. Przestań o nich myśleć, o nich rozmawiać, o nich opowiadać rozmyślać itp. Zajmij się własnym życiem. Relacjami z rodzicami tak mocno przejmują się nastolatki, Ty jesteś już dorosła, masz ważniejsze osoby w życiu.

czy tak sie da wymazać rodziców z pamięci. starałam sie ale mam jakies dziwne wyrzuty sumienia i lituję sie nad nimi bo są starzy samotni ze dziecko chce tam isc itp. Dalej w to brnę a nic mi te wizyty u rodziców nie dają. NIE próbują juz żyć ze mna i moim mezem w zgodzie tak samo z moim rodzeństwem. Nie rozumiem jak można żyć bez dzieci? nie zapraszać na swieta nie dzwonić tylko byc tak zawziętym i uważać ze to wszyscy sa źli?

To nie Twój problem, to ich problem. Jesteś od nich uzależniona, pomyśl o tym.

właśnie dZIŚ wybrałam się z moim dzieckiem do rodziców , babcia kilka dni wydzwaniała by pojsc z wnuczkiem na wesołe miasteczko a jak wrocilismy z niego do domu to nie było zadnej rozmowy, tematu by z mną porozmawiać. Dosłownie jakbym była kimś obcym dla nich...

spróbuj z biotyna i omega 3
o oczywiście modlitwa 3 godzinna mnie to zawsze pomaga
jestem szczęśliwy gdy się modle

Znowu jestem na dnie. Znowu rodzice mnie wykańczają psychicznie. Chcą odebrać mi dzieci...

Kłopoty finansowe sprawiły że mieszkam znowu z rodzicami a maż ze swoimi. Nie potrafię się odnaleść w tym wszystkim. w domu ciagle się mnie czepiają o wodę o prąd telewizor itp
Nie moge znalesc pracy z dnia na dzien chodze i szukam ale nie mam juz siły

gdzie mam szukać jakiej kolwiek pomocy dla mnie i moich dzieci?

Nie znam całej Twojej sytuacji (doczytam po powrocie do domu), ale uważam, że powinnaś pójść do psychologa/terapeuty/psychiatry/zwał jak zwał. Nie dlatego, że jesteś wariatką, ale dlatego, że spotkało Cię wiele trudnych doświadczeń, na które powinnaś spojrzeć z innej perspektywy niż ta teraz. Ponadto, zagubiona dobrze pisze - jesteś uzależniona od rodziców. W pewnym momencie musimy odciąć się od pępowiny i pozwolić sobie na samodzielne życie. Zapewne się tego boisz, ale taka jest kolej rzeczy. Musisz zacząć żyć swoim życiem. I nie chodzi tu o brak szacunku czy czci wobec rodzicieli, ale jeśli oni Cię nie szanują i wyniszczają to nie ma sensu ciągnąć z nimi tak bliskiej relacji. Co innego odwiedziny raz w tygodniu na obiadku, a co innego wspólne życie i ciągłe wysłuchiwanie pretensji. Powodzenia!

Aha, pomoc zawsze można znaleźć. Są takie ośrodki dla matek samotnie wychowujących dzieci, bez pracy. Poszukaj.

Witam jestem po pierwszej wizycie u psychologa i psychiatry. Zaczełam brać leki na podwyższenie nastroju ale jest ogólnie źle ze mną. Mąż nie pracuje mieszka u swojej mamy a ja sama z dziecmi zostałam na łasce moich rodziców. Przeraża mnie przyszłość, nie widzę sensu bycia z nim bo nie robi nic by było nam lepiej. Chciałam juz złożyć wniosek o alimenty ale się wycofałam bo mąz mnie zwiódł................. jestem za dobra i naiwna tak twierdza inni. Szukam sama jakiegoś zajęcia i narazie nic a dzieciom nie mam za co kupić jeść. Pomocy czy tak wygląda małżeństwo????

Nie widzę sensu bycia z mężem bo nie robi nic by było nam lepiej.Zamieszkaliśmy razem ale to nie to co bym chciała...

Rozczarowana...

Wydaje się, że pochodzisz z rodziny dysfunkcyjnej co powoduje, że masz takie problemy w życiu.
Co do rodziców i ich spojrzenia na twojego męża, to szczerze tak sobie myślę, że ja też dla swojego dziecka nie wymarzyłabym partnera który nie potrafi utrzymać rodziny i ma problemy z alkoholem. Czy przed ślubem stosunek rodziców do ukochanego był inny?
Z twojego opisu wynika, że mąż również ma jakieś problemy psychiczne więc nie może być wsparciem i opoką dla ciebie. Powinnaś znaleźć sobie jakąś pasję, dokształcać się, cokolwiek co sprawiłoby ci radość i podniosło samoocene. Leczyć się dalej i postarać się coś w życiu osiągnąć.
Nie zamartwiaj się, że siedzisz w domu, nie masz pracy itp. Wychowywanie dzieci jest najtrudniejszą z wszystkich prac, a jeżeli uda ci się wychować je mądrze i nie popełniać błędów rodziców to odniesiesz większy sukces niż niejeden menager wyższego szczebla

a czego byś chciała? Mąż zły, rodzice źli....Czego chcesz od życia? Wydaje się, że sama nie wiesz...

Cześć. Wysłałaś posta pół roku po ostatnim wpisie. Co się zmieniło od tego czasu? Dalej się leczysz? Chodzisz do psychiatry? Bierzesz leki? A może już wyzdrowiałaś ?

Jeżeli dalej masz depresję, to naturalne, że zachowanie męża Ci się nie podoba. W depresji nic się nie podoba. Jest jedna zasada: nie podejmuj ważnych decyzji, jeżeli wciąż jesteś chora, bo na pewno będzie to zły wybór, którego potem będziesz żałować. Jeżeli wciąż masz depresję, to odejście od męża nic nie zmieni. Dalej będziesz się czuła tak samo źle, bo to uczucie pochodzi z Twojego wnętrza. Później będziesz pisać, że "wyprowadziłam się, ale to nie to, co bym chciała" .

Jeżeli natomiast się wyleczyłaś, to czy próbowałaś chodzić razem z mężem na terapie antyalkoholowe i małżeńskie?

Jak wygląda Twoja sytuacja? Co się zmieniło ostatnimi czasy? Jakie leki brałaś i jak oceniasz pracę swojego psychiatry?

Pozdrawiam Cię.