Jest jeszcze stanowisko KK:

Starożytna reguła Salus extra Ecclesiam non est (Poza Kościołem nie ma zbawienia) została na Soborze Watykańskim II zinterpretowana w nowy sposób. Każdy człowiek, nawet nieochrzczony, jakoś przynależy do Kościoła. Jeśli prowadzi prawe życie, ma szansę na zbawienie.

Więc te jej życie mogło nie być tak prawe, mimo że wiele dobra czyniła. Nie każde świadectwo świętego jest dogmatem, o ile w ogóle.

Oczywiście. Dodam też, że ludzie uzdolnieni maja problem z pychą. Są chwaleni od dziecka, zauważają, że szybciej niż koledzy uczą się, łatwiej osiągają powodzenie zawodowe i zaczynają czuć się lepsi od innych. Przeżywają też niezwykle emocjonalnie porażki i łatwo u nich o rozczarowanie a nawet depresje.
Pycha to najbardziej zdradliwy grzech, wszyscy go widzą oprócz zainteresowanego. To zwykle nasza druga twarz.

Niekoniecznie. Znam bardzo uzdolnionych ludzi, którzy z pychą nie mają nic wspólnego. Owszem, są świadomi tego, co potrafią, ale to jest akurat zaleta. Nie czują się lepsi od innych, bo są przecież dziedziny życia, w których niekoniecznie muszą błyszczeć. To jest kwestia wychowania. Trochę za bardzo generalizujesz Lizo moim zdaniem.

Aditu a skad wiesz ze ktoś nie czuje sie lepszy od innych?. Ktoś może mieć wiele pychy w sobie, ale miec tez tyle intelignecji emocjonalnej i obycia, ze nie da odczuć drugiemu człowiekowi ze czuje sie lepszy od niego i uwaza go za smiecia, bedzie go traktował przyzwoicie a myślał co innego.

Wiem to po rozmowach z nimi, dość osobistymi. Nie twierdzę, że wszyscy utalentowani tak mają, mówię o tych, co są moimi przyjaciółmi. Po prostu nie lubię uogólnień.
Poza tym, nie mozna zakładać, że utalentowany człowiek na pewno grzeszy pychą...Wszystko zależy od osobowości, wychowania. Co złego jest w świadomości, że jesteś lepszy w jakiejś dziedzinie? To można wykorzystać jak najbardziej pozytywnie.

Ok, skoro to twoi przyjaciele, to pewnie znasz ich dobrze. Ale co powiesz na taki przypadek: ktoś jest zamożnym czlowiekiem , dorobił się uczciwe swoją cięzką pracą własnej firmy. Myśli o sobie ze jest kimś, a na inne osoby ktore żyją w ubóstwie lub zarabiają niewiele że są nikim, bo z własnej glupoty lub lenistwa zyja zle. Twoim tokiem rozumowania ma ten bogaty czlowiek prawo sądzic w swoim duchu ze jest lepszy w dziedzicie zarabiania pieniadzy ? Ja tak nie uwazam, bo kazdy ma inny rozdanie kart, kazdy wychował sie w innej rodzinie, poznal innychludzi, przezył rozne przykre doswiadczenia zyciowe, miał mniej szczescia. i uwazam ze nikt nie powinen uwazac sie za lepszego od drugiego. Zreszta podobno i tak wszystko jest od Boga i dzieki niemu.
Podobno jedna z kobiet w USA o najwyzszym ilorazie intelignecji jest gospodynią domową i nie skonczyła studiow ani nic nie osiagneła zawodowo ani materialnie.

Nie, nie o to mi chodziło. Co innego jest uważać, że jest się lepszym w czymś ( bo każdy ma coś takiego, w czym jest lepszy i gorszy), a co innego uważać, że samemu jest się lepszym. Nie wiem jak to wytłumaczyć, żeby było dobrze...Ten człowiek może uważać, że ma talent, smykałkę w interesach itp, ale nie, że inni są nikim. A swój talent powinno się przecież wykorzystywać. Mozna go wykorzystać w dobrych celach. Trzeba znać swoją wartość, i tyle. Nie oznacza to, że innych musisz uważać za gorszych. Nie wolno utożsamiać pewności siebie i samoświadomości z pychą i próżnością.

tak jest tam taka - potrafi rozwiązywać testy mensy ...i tyle...poprostu ma smykałke do testów mensy, ale przy badaniach innego rodzaju jest już gorzej. Nie mogą wpisać jej mniej, bo poprostu testy mensy wykazuja inaczej.

Co do tematu:
Bill Gates - przedstawia się go jako bogacza, który śmieje się z biednych. Ale tak naprawdę, wiele swoich "milionów" oddaje na cele charytatywne. Te Biliony o których się mówi, to nie są jego pieniądze, tylko wartosć firmy, która zatrudnia tysiące ludzi. On sam studiów nie skończył, a pracuja u niego koledzy z którymi studiował, który zakończyli owe studia. Przeszedł już na emeryturę, ale nadal składa datki dla potrzebujących - owszem, wielu powie, że powinien wszystko oddac potrzebującym i żyć w ubóstwie. Ale to własnie to samouznanie, dorobił się intelektem, więc teraz z tego korzysta nie ubliżając nikomu.

Samouznanie równiez jest ważne - korzystać z owoców swojej pracy.
Ale również wazne jest by pamiętać - dzielić się szczęściem z innymi i nie zapomniec o potrzebujących.

PS. być może Bill akurat jest złym przykładem, bo na każdego znajdzie się haka, ale odczytajmy to jako przykład tylko:)

Poczucie swojej wartości to podstawa zdrowia psychicznego. W duszy człowieka różnicuje się to na pychę i zadowolenie z siebie. Dostaliśmy talenty i powinno to być źródłem naszej radości, by je pomnażać a także cieszyć się z owoców naszych działań. Często z boku takie osoby są postrzegane jako pyszne. Muszą wciąż rozważać, czy czasem ktoś nie ma racji. Takie postrzeganie owej pyszności dotyczy osób, które mają niską samoocenę i widzą w tych zadowolonych z siebie wywyższających się. Nie można też tym, którzy próbują upokorzyć wyjaśnić sprawy...nie zrozumieją, bo nie rozumieją mechanizmu swego zachowania. Często sądzą, że są pokorni i należy 'przyłożyć' temu zadowolonemu, a to tylko fałszywa pokora czyli przejaw pychy.
Wciąż trzeba kontrolować motywy swojego postępowania...
Wychowanie i inteligencja emocjonalna doskonale potrafią tuszować pychę, nawet przed sobą. Taka osoba nie wyjawi swych prawdziwych myśli, nawet przyjacielowi, bo chce być dobrze postrzegana. I doskonale zna mechanizmy reagowania innych. Potrafi nawet manipulować mową ciała.

Czy wolno wobec tego człowiekowi leczyć się z depresji? Czy wolno w ogóle dążyć do szczęścia? Czy nie jest to uciekanie przed "biczem Boga"?

Ja w swoim życiu zamierzam być szczęśliwy i będę do tego dążył na ile to możliwe bez krzywdzenia innych. Jeżeli Bóg mnie za to potępi, to trudno.

Szukanie cierpienia jest grzechem pychy. Nie wolno nam poszukiwać cierpienia, nie wolno pławić się we własnym bólu. Walka o zdrowie jest obowiązkiem. Wynika z szacunku do siebie (nie zabijaj, kochaj bliźniego jak siebie samego). Niezawinione cierpienie należy przyjąć jak przyjął je Jezus. O różnych rodzajach cierpienie prowadzono już dyskusję na tym forum viewtopic.php?f=31&t=29074&p=617021&hilit=cierpienie#p617021


Celem życia jest zbawienie, nie cierpienie. Masz prawo dążyć do szczęścia.

OK, ale to oznacza, że masz inny pogląd od labcia.

Czasem ważny jest kontekst, staram się śledzić głos KK.

Eskimeaux ja nie mowie ze czlowiek ma sobie zadawać sam cierpienie. Ale ze jak umrzesz to wg. tego co wiem bedziesz dziekował za cierpienie przebyte na ziemi. Święta Emmerich spała na podłodze i miała tak zimno że jej przescieradło przymarzało do ciala, i mimo to kochała Boga. Prawdziwi chrzescijanie powinni dziekować za kazde cierpienie doznane teraz i w przeszłosci. Dziekowac teraz