jest tak że kilka dni jest w miare dobrze jestem wesoła mam chęć do działania a czasem mam parę dni ze widzę ludzi uśmiechniętych,dobrze ubranych a ja co nic nie osiągnęłam,mam dół jak pisalam Wczesniej nie jestem nikomu potrzebna,nic mnie juz w życiu nie spotka,jestem stara,nie chce z nikim rozmawiać bo nie mam o czym jestem gorsza od innych itd a potem żałuję ze tak wogle myslalam oj sama niewiem. jaka matkę będą mieli moje dzieci ?

Więc dobrze się ubierz, znajdź jakaś pasję, poszerzaj swoje zainteresowania, trzeba tylko odwagi;)

bylam juz kiedys kilka razy u psychologa ale jakos specjalnie to ona mi nie pomogła, ksiądz każe sie modlić a ja nic ciagle czuje sie zerem mimo wszystko. co mnie ma uszczęśliwić? mam męża niewiem czy go kocham jak go nie ma to zle mi jest jak jest to nie mam o czym z nim gadać z dzieckiem caly dzien sama w domu... jemu tez krzywdę robię bo nie mam koleżanek z dziećmi klęska pomocy

Psycholog nie jest od rozwiązywania problemów. Zapytaj siebie, co masz robić. Dlaczego czujesz się zerem? Dlaczego nie możesz dojrzeć? Poszukaj mądrych książek, zacznij zajmować się też sobą. Nikt tego za Ciebie nie zrobi, Bóg pstryknięciem palca nie rozwiązuje problemów.

Człowieku, ciągle się mijasz z tym, co inni piszą. MASZ RACJE, człowiek zdrowy jest w stanie sobie poradzić z wieloma rzeczami, gdyby tylko nie rozczulał się nad sobą, nie był leniwy. Ale zdrowy, a nie chory, choroba przysłania rzeczywistość, wszystko wygląda inaczej. Potrzeba leków do normalnego funkcjonowania, rozczarowana30 prawdopodobnie nie ma depresji, raczej pewne problemy emocjonalne, jej rodzina była chyba trochę dysfunkcyjna, może stąd tak naprawdę ciągle nie wiem kim jest i nie może znaleźć siebie.
BTW ja też jako tako nie widzę sensu życia, chyba, że w odniesieniu do Boga i może o to własnie chodzi.

Toteż pisałem wcześniej że z osobą która ma jakieś dysfunkcje mózgu czy jednostkę chorobową nie ma problemu. Jest chora i tak ma. Odnoszę się się do tych zdrowych, chorych na depresję.

Tak - jest zdrowa, bo ta choroba nie jest chorobą według twojego słownika:
biologiczne przyczyny depresji.

Czy ja gdzieś ostatnio nie pisałem że zohydzasz Próbuję przekazać że nie ma co rozdzierać szat nad d.u.perelami że tak już prosto powiem. Na co dzień owszem spotykamy się z kłopotami trudnościami i nawet wpadamy w depresję. Ale do c.h.olery nie można z powodu zwykłych codziennych problemów popadać w skrajności. Nie wiem czemu to nie dociera a nawet budzi niezrozumiałe dla mnie oburzenie. Czyli co lepiej byc w depresji i nic nie robić tylko się tym upajać ? Ja pie...

Właśnie o to się rozchodzi że nie.
Jeśli radzisz komuś usamodzielnienie się, a przy pierwszym podejściu się nie uda,
to czy ta osoba może się zniechęcić do życia jeszcze bardziej?
Pewnie że może!

Skoro człowiek dostaje na receptę tzw. prochy, to dlaczego mu tego żałujesz i polecasz bardziej pracę siłą woli?
Na początek potrzebna jest terapia "wspomagana" (nie tylko farmakologicznie).

Ty swoje dziecko uczyłeś jeździć na zwykłym rowerze, czy też może posiłkowałeś się (przejściowym!) cztero-/trójkołowcem?

Człowiek upada i powstaje i znowu upada i znowu powstaje. Czy to tak trudno zrozumieć ? Trzeba walczyć. Można przegrać sto bitew mając zawsze nadzieję na wygranie całej wojny. Jednym słowem warto próbować. Raz, drugi , trzeci, setny, do skutku. Ile życia tyle prób wydźwignięcia się. Tylko trzeba chcieć a nie odpuścić albo myśleć że prochy za Ciebie wszystko załatwią. Tak dobrze to nie ma. Jesteśmy nadzy i tak stoimy naprzeciw życia. Od nas zależy jak będzie wyglądało.

P.S. Wybacz Elbrus ale czy ty grywasz w SC 2 ? Z awatarem mi się skojarzyło a jak Ci groziłem kiedyś marauderami to właśnie do tej gry się odnosiłem.

Ale ty proponujesz misję samobójczą.
Może chociaż jakiś drobny oddział najemników do pomocy?Odpisałem ci już na PW - meine machine cienko przędzie i nie udźwignie dwójki (planuję zaopatrzyć się w dopalacze).

Jesli wpadamy to najwyżej w chandrę, w depresje nie wpada się i wypada zaleznie od stanu emocjonalnego na dany dzień.
W depresji nie upajasz się niczym, bo człowiek nie jest zdolny do takich uczuć, jedyne co pragnie to zniknąć, unicestwić się na zawsze.
Oczywiście same prochy nie załatwią problemu, terapia jest długa i konieczna jest mobilizacja osobista, rodziny....ale sama siła woli nie wyleczy.
Przeszłam ostrą, cięzką depresję, wykurowałam się (oby na stałe) i wiem o czym mówię.

CzłowiekBezOczu, dokładnie, nie chodzi o doświadczenia. Ja nie twierdzę że ty takowych nie masz, ale zrozum że ludzie są różni, mają różną wrażliwość, różną przeszłość, różną konstrukcję psychiczną. Być może to co ty byś zniósł bez problemu ich załamie, i to nie dlatego że są leniwi czy użalają się nad sobą, tylko dlatego że tacy już są. A my nie możemy tego oceniać, bo nawet jeśli mamy podobne czy gorsze doświadczenia to nigdy nie siedzimy w czyjejś skórze i nie wiemy co przeżywa, dlatego musimy uszanować jego uczucia a nie na siłę zmuszać go do czegoś, czego on zrobić nie może.

Jak najbardziej się zgadzam, że nie powinno się zasłaniać swojej nieodpowiedzialności czy wygodnictwa "depresją" (co się chyba faktycznie teraz często zdarza) ale z drugiej strony trudno oddzielić to, co jest wygodnictwem od tego co jest rzeczywistym problemem. Jeśli nawet ktoś nie ma stwierdzonej klinicznej depresji to może sobie z różnych powodów nie radzić i powtarzanie mu, żeby się wziął w garść może go tylko dobić. Jeśli jesteś człowiekiem w stylu Rambo który z każdą przeciwnością losu sobie poradzi bez mrugnięcia okiem to dobrze, ale przyjmij do wiadomości że nie wszyscy tacy są.

I przyjmij też do wiadomości (nie wiem czemu to do ciebie nie dociera, skoro już parę osób to pisało), że depresja to jest choroba, którą się stwierdza klinicznie, która zaburza funkcjonowanie mózgu, i nie można o człowieku z depresją powiedzieć "zdrowy, chory na depresję". O człowieku chorym na raka też byś tak powiedział? Dajmy na to białaczka zmienia działanie układu odpornościowego a depresja działanie mózgu. I co, chory na białaczkę jest chory a na depresję nie?

Jak pisał de Mello, powołując się na psychologów, są też ludzie chorzy, którzy nie chcą naprawdę wyzdrowieć. W chorobie jest im dobrze. Oczekują ulgi, ale nie powrotu do zdrowia. Leczenie bowiem jest bolesne i wymaga wyrzeczeń. Podejrzewam, że takie osoby miał na myśli CzłowiekBezOczu.

NIEWIEM dlaczego oni{rodzice} mi to robią. dzis dowiedziałam sie od kolezanki jak byla świadkiem rozmowy mojej matki z kobieta na mòj temat. matka nazwała mnie wredna córka ze mąż mnie zle traktuje ze szkoda jej tylko wnoczka. Jest mi ciężko i jeszcze to. Nie jestem niczemu winna a jestem czarną owca i to
chyba dlatego ze nie chcemy z nimi mieszkać. Chcialam jakos polepszyć kontakty i znowu
zawód. jestem naiwna prawda?