Witam,
Mam pewien problem..
Otóż kiedyś jak byłam mała, skrzywdziłam jedną dziewczynę fizycznie (rzuciłam w nią czymś, przez co miała później wstrząs mózgu). To było przed I Komunią Świętą, czyli oczywiście byłam z tym u spowiedzi i Bóg mi wybaczył..
No ale właśnie, mimo iż minęło tyle lat, ostatnio co raz częściej myśl o tym wydarzeniu do mnie powraca... Nie umiem sobie wybaczyć, jak mogłam takie coś zrobić... Skąd było we mnie tyle zła..
Przepraszam, że zawracam Wam głowę takim sprawami, ale nie wiem co o tym myśleć, nie umiem o tym zapomnieć i wybaczyć tego sobie samej...

Jest czerwiec, a to czas...sesji
naturalne jest więc, że sobie przypominasz dawne sprawy.
To taki naturalny odruch, aby sobie nie zaprzątać głowy nauką .

Niestety, ale chciałabym, by takie było wytłumaczenie tego.. Już dawno przed sesją przypomniała mi się ta sprawa, i do dziś mnie męczy...

To problem natury psychicznej. Może do fachowca?

Jeśli nie możesz sobie z tym poradzić to faktycznie z jednej strony warto udać się do fachowca.
Z drugiej jednak jest natura duchowa tamtego wydarzenia: zło, Bóg, spowiedź, Komunia.

Musisz uwierzyć, że Bóg jest dobry, musisz poznać, że jego Miłosierdzie jest tak ogromne, że wszelkie zło spala się w nim natychmiast. Nie zrobisz tego inaczej jak tylko przez pogłębianie osobistej relacji z Jezusem. Módl się całą sobą, całym życiem, przyjmuj Sakramenty, nawet codziennie, czytaj Pismo Święte, znajdź wspólnotę, doświadcz Kościoła.
Taka tylko mała rada

Są takie momenty w życiu o których chciałoby się zapomnieć. Momenty których się szczególnie wstydzimy, czyny których nigdy byśmy nie powtórzyli. To dobrze, że o nich jednak pamiętamy: są dla nas przestrogą.
Rozpamiętywanie ich nie jest jednak dobra drogą. Gdy orze się ziemię nie ogląda się za siebie: trzeba patrzeć przed siebie aby następne bruzdy były proste, równe i głębokie. Tak jest i w życiu. Z czasem gdy się starasz, to skiby sa równe a bruzdy prawie proste.
Bóg wybaczył Tobie już dawno. Najwyższy czas abyś wybaczyła sama sobie.

Liza, mogłabyś mi wytłumaczyć, dlaczego uwazasz, że to problem natury psychicznej?
Bo nie potrafię tego połączyć...

Dziękuję wszystkim za pomoc, pomogliście mi, a nawet wsparliście.

Grzech został dawno pozostawiony w konfesjonale. Brak przebaczenia sobie wskazuje na postawę uczuciową.

Możliwe, że twoje sumienie domaga się zadośćuczynienia. Być może dobrze byłoby pomyśleć o odnalezieniu tej osoby [np. przez facebooka czy naszą klasę], spotkaniu się z nią i porozmawianiu o tych wyrzutach sumienia. Prawdopodobnie gdy ona powie ci, że nie ma sprawy, odetchniesz z ulgą.

To oczywiście tylko jedna z propozycji. Może spróbuj się pomodlić za tą osobę, której zrobiłaś krzywdę. Wierząc przy tym, że taka modlitwa może dać jej wiele dobra. Być może teraz bardzo potrzebuje czyjejś modlitwy... Może właśnie jej zbawienie jest bardzo zagrożone?

Bóg napewno ci wybaczył jesli jak piszesz wyznałas ten grzech w Sakramencie Pokuty.
"Przebaczenie samemu sobie jest po prostu uznaniem, że zgadzasz się z Bogiem, że nie stawiasz siebie ponad Nim i że nie chcesz wymagać od siebie więcej niz On sam od ciebie wymaga. Przebaczamy sobie samym tak samo jak Bóg, w oparciu o łaskę wylaną na nas w Jezusie Chrystusie.
Jezus powiedział:"To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów" (Mt 26, 28) Nel Lozano, Modlitwa uwolnienia

Modlitwa jest jak najbardziej wskazana - za tą osobę i za siebie prosząc o łaskę przebaczenia samej sobie czynu ktory przed laty ci się przydarzył, bo moze byc tak iż książe kłamstwa, oskarżyciel będzie próbował ci szkodzić.
Propozycja wspolnoty jest czymś wartym zastanowienia się. Rada asdf dotycząca wspólnoty nie jest taką małą radą, jest czyms bardzo ważnym w zyciu chrześcjanina. Wspólnota jest miejscem zycia z Bogiem, wzrastania, pomaga żyć Bogiem na codzień.

Nie byłoby to trochę takie.. dziwne dla tej osoby? Nagle po kilkunastu latach, gdzie tyle czasu się ze sobą nie rozmawiało, wyskoczyłabym z tym wszystkim.. Nie wiem, jakby to odebrała ta osoba.. Niby widuję ją, uśmiechamy się do siebie, ale jednak sama nie wiem...

Najbardziej przejmuję się tym, czy taki czyn przypadkiem nie świadczy o tym, że tak na prawdę, nie jest się dobrym człowiekiem, bo w końcu dobry człowiek takich rzeczy nie robi bliźniemu..

Miałem kiedyś taką sytuację, że po kilkunastu latach odnalazłem osobę, której zrobiłem coś złego. Nawet nie mogłem się z nią spotkać, bo ona teraz mieszka na wyspach brytyjskich. Jednak wymieniliśmy maile, wyjaśniłem jej swoje wewnętrzne rozterki, przeprosiłem i ... spotkałem się z pełnym zrozumieniem. Po prostu dojrzałe podejście do sprawy. Myślę, że warto spróbować, ale nie cisnąć się nazbyt mocno - właśnie spokojnie porozmawiać z tą osobą o swoich uczuciach i wyrzutach sumienia. Przeprosić i poprosić o przebaczenie. Nawet jeśli ta osoba nie zrozumie, to ty będziesz w porządku wobec siebie. Człowiek ma prawo popełnić błąd, jednak powinien go także próbować naprawić - jeśli spróbujesz i się nie uda, to przynajmniej możesz sobie powiedzieć, że próbowałaś zrobić wszystko, co było w twojej mocy. Jeśli sumienie nadal ci to wyrzuca, to warto spróbować.

może po prostu podejdź, potraktuj rozmowę bardziej na luzie, bez histerii, powiedz, że ta sprawa Cię gryzie i po prostu chciałaś przeprosić. ludzie w większości trochę inaczej traktują "urazy" z dzieciństwa, bo choć ma to na ich rozwój duży, podświadomy wpływ, to w dorosłym życiu nie rozpamiętują tego, że jakaś Kasia czy inny Michał ich nie lubił, popsuł zabawkę czy wyrwał włosy. dzieci to są dzieci, często brutalne, nie mające zahamowań, bo nie do końca rozumiejące, że ich zachowanie może mieć konkretne konsekwencje. to byli ci mali Kasia i Michał, którzy teraz są absolutnie innymi ludźmi, tak jak Ty, ta dziewczyna na pewno to rozumie.

Może porozmawiać ze spowiednikiem?

studentka, piszesz, ze nie wiesz "skąd był,o w tobie tyle zła" ?
czyli rzuciłaś w ta dziewczynkę specjalnie, żeby ja zranić, czy to był wypadek?

Mixer, czasem nie da się zadośćuczynić, co w tedy?
Mozna dobrze czynić ludziom, będącym w podobnej sytuacji co "nasza ofiara",
ludziom których spotykamy później w życiu...albo wnieść jakieś inne dobro w społeczeństwo.

np. ktos zranil chcacy czy neichcay jakies dziekco w przeszłości (jak w temacie),
to może np. popracować dla szpitala dziecięcego itp.