Witam..Szukam pomocy.

Jestem chory na homoseksualizm.
Problemy zaczęły się kiedy nie akceptowałem tej orientacji, gdyż widziałem w niej tylko zło. Moje życie społeczne się skomplikowało i utrudniło. Później jakoś się z tym pogodziłem, ale nie akceptowałem i postanowiłem ,że nigdy nie zaakceptuję chorych manifestacji i zachowań seksualnych, w których nie ma szczerej miłości. To było jak miałem gdzieś 11 lat. Dzięki temu, że się z tym pogodziłem, mogłem znowu cieszyć się życiem, nie obchodziła mnie już moja choroba. Potrafiłem zachowywać się normalnie i kolegować się z innymi, bawić się z nimi jeździć do miasta wygłupiać się.. Do czasu.
Po Bożym narodzeniu w 2010 roku z niewiadomego powodu moja wiara zaczęła mnie naprawdę mocno obchodzić.

Krótko potem poznałem prawdę. Homoseksualizm skazuje mnie na wieczne cierpienia i nigdy nie będzie w żadnej mierze niczym dobrym. Jest to przeklęta choroba. Wcześniej oglądałem częściej treści pornograficzne i onanizowałem się.

Zacząłem walczyć z samym sobą, czułem się beznadziejnie, przez te 4 lata byłem źródłem czyjegoś cierpienia. Od początku roku minęły prawie 3 miesiące i w końcu udało mi się wygrać wojnę z tym grzechem. Poświęciłem za to wielu doczesnych przyjaciół, którzy źle wpływali na mnie wciąż zachęcając mnie to tej orientacji. Bez cierpienia się nie obyło. Jednak wciąż miałem kilku normalnych przyjaciół, z którymi mogłem przebywać.

Ale później pojawiły się powikłania po stracie dużej części bliskich i odkrycia prawdy o moim grzechu. Moje relacje z pozostałymi przyjaciółmi zaczęły się rozbijać. Zacząłem się coraz częściej ukrywać w cień. Zacząłem popełniać więcej błędów, chciałem szukać miłości przyjaciół znowu w homoseksualnym środowisku, gdyż tam często mogłem ją znaleźć. Tęskniłem za tymi, których musiałem usunąć z mojego życia. W końcu stało się tak, że zamknąłem się w sobie. W istocie nie popełniłem onanizmu i nie przyglądałem się pornografii, ale ciężkie grzechy myśli o miłości homoseksualnej ledwo udaje mi się odtrącić.

Możecie mówić co chcecie. Ale ja jestem sobą i nie jestem tak silny żeby tak jeszcze długo wytrzymać i nie opaść na dno. Teraz nie mam nikogo, kto mógłby mi z tym pomóc. Prawdziwych przyjaciół już nie mam. Mam tylko brata, który wyjechał z domu i kontaktuje się bardzo rzadko. On jednak też ma te skłonności i nie chce z nich rezygnować. Nie mogę liczyć nawet na duchownych w moim otoczeniu, gdyż nie mają czasu...

Proszę, pomóżcie mi znaleźć jakiś sposób żeby się z tego wyleczyć.
Modlę się do Boga, abym szukał miłości tylko i wyłącznie w normalnych środowiskach.
Sam nie mam na to pieniędzy, mama też się na to nie zgadza, gdyż sądzi, że nie da się tego wyleczyć bo ma się tak od urodzenia i w dzisiejszym świecie jest to normalne.

Homoseksualizm nie jest chorobą i nie jest grzechem.
To po pierwsze.

Po drugie, przestań o tym ciągle myśleć, słuchaj muzyki, zajmij się sportem, poczytaj książkę, idź ze znajomymi do kina czy spacer.

Po trzecie zaufaj Bogu. Skoro obdarzył Cię homoseksualizmem, to na pewno w jakimś celu. Rozmawiaj z Bogiem o tym. I ufaj Mu.

Pozdrawiam serdecznie

Witaj Heavalus!

Na początku napiszę, że musisz zdać sobie sprawę z jednej ważnej rzeczy - sam homoseksualizm (czyli odczuwanie skłonności homoseksualnych) nie jest jeszcze grzechem. Choć jest to skłonność nieuporządkowana, to grzechem jest dopiero uleganie jej, pójście się za tym czynem lub myślą. Dopiero wtedy staje się to niedopuszczalne.

Rozumiem, że musi być Ci bardzo ciężko. Dużo cierpienia przez tyle czasu. Pamiętaj, że na pewno jesteś wartościowym człowiekiem - w oczach Boga także. Mimo tego cierpienia, ale także twoich grzechów i obwiniania się, On pragnie Twojego szczęścia.

Bardzo ważne (i godne pochwały) jest tutaj to, że chcesz coś z tym zrobić. Chcesz dobrze.

Nie jestem specjalistą w tej materii, dlatego od razu skieruję Cię do osób, które nimi są.
Koniecznie zobacz:
- http://www.homoseksualizm.edu.pl/ - strona o homoseksualizmie - piszą o pomocy homoseksualistom, o terapii (także o podstawach autoterapii), o miejscach i wspólnotach, w których można znaleźć dobrą pomoc i wiele, wiele innych
- http://mateusz.pl/okarol/ok_hin.htm - "Homoseksualizm i nadzieja" - Oświadczenie Katolickiego Stowarzyszenia Lekarzy USA
- http://www.odwaga.oaza.pl/ - jedna ze wspólnota pomagających osobom o skłonnościach homoseksualnych (w pierwszym linku jest ich sporo więcej)

Ciekawe (choć niekoniecznie na temat):
- http://szukajacboga.jesus.net/?/1/miosn ... -ojca.html - warto obejrzeć (z włączonymi głośnikami/słuchawkami)

Trzymaj się! Pomodlę się w Twojej intencji.
jumik

A ja bym polecił przede wszystkim inne wątki na ten temat. Było wiele rozmów. Może znajdziesz coś, co Ci pomoże. Pozdrawiam.
viewtopic.php?f=9&t=26857

Homoseksualizm nie jest chorobą i nie da się go wyleczyć. Tak wygląda obiektywna medyczna prawda.

tu ci pomogą
http://www.pomoc2002.pl/

Leczenie Bogiem:
viewtopic.php?p=593699#p593699

jumik, dziękuję Ci za te strony oraz twoją modlitwę. Teraz mam trochę więcej wsparcia i spróbuję się bardziej zmobilizować. Narazie będę starał się naprawić szkody wyrządzone mojemu życiu towarzyskiemu, może nie jest jeszcze tak źle. Łatwo nie będzie, mam nadzieję, że wciąż będę mógł liczyć tutaj na pomoc. Nie moge jednak przestać przejmować się dobrymi ludźmi, którzy przez to będą skazani na piekło..

Każdy grzech ciężki czyli innymi słowy grzech śmiertelny, mógłby oznaczać wieczne potępienie. Tak się jednak nie dzieje, ponieważ Bóg grzechy odpuszcza.

I dokładnie takie jest stanowisko Kościoła wobec grzechów ciężkich - mogą one zostać odpuszczone.

Zresztą w innym wypadku byłoby to niesprawiedliwe. A Bóg chyba tak nie postępuje?

Mi chodziło o ludzi, którzy nie żałują tego i kontynuują to wierząc, że tak naprawdę nie jest to grzechem.

Wtedy nie popełniają grzechu, bo grzech można popełnić tylko świadomie.

Soul33, myślę, że nie można powiedzieć, że nie popełniają grzechu. Nie każdy człowiek, który robi coś złego, wierząc, że robi dobrze nie popełnia grzechu. Nie znamy ich serc i przeszłości. Chodzi mi tu o tzw. "ignorancję zawinioną" i "zatwardziałość serca". Jak jest napisane w Katechizmie: "Ignorancja zawiniona i zatwardziałość serca (Por. Mk 3, 5-6; Łk 16,19-31. nie pomniejszają, lecz zwiększają dobrowolny charakter grzechu." oraz "Ignorancja często może być przypisana odpowiedzialności osobistej. Dzieje się tak, "gdy człowiek niewiele dba o poszukiwanie prawdy i dobra, a sumienie z nawyku do grzechu powoli ulega niemal zaślepieniu" (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 16). W tych przypadkach osoba jest odpowiedzialna za zło, które popełnia.". Oczywiście też: "Jeśli – przeciwnie – ignorancja jest niepokonalna lub sąd błędny bez odpowiedzialności podmiotu moralnego, to zło popełnione przez osobę nie może być jej przypisane. Mimo to pozostaje ono złem, brakiem, nieporządkiem. Konieczna jest więc praca nad poprawianiem błędów sumienia.". Tylko Bóg zna serca i wie wszystko.

Więc nie naszą rolą jest osądzać czy potępiać, ale odwodzić od zła i obdarzać dobrem (Bogiem, miłością, prawdą - jego nauką).

Tego nigdy nie wiadomo. Homoseksualizm to jest trudny temat... Ale jednego możemy być pewni - Bóg jest sprawiedliwy i każdego osądzi według jego sumienia, według jego świadomości i wszystkich okoliczności w jakich się znalazł. Nawet, jeśli ktoś grzeszy, choćby i bardzo ciężko, to warto się za niego modlić i ufać że zostanie zbawiony bo jego serce zna tylko Bóg.

Jeśli chcesz coś dobrego dla nich zrobić to się za nich módl. Polecaj ich szczególnie miłosierdziu Bożemu - Jezus obiecał wielkie łaski i nawrócenie grzeszników przez wzywanie Jego miłosierdzia. Nie chcę tu głosić herezji, ale osobiście jestem przekonana, że Bóg nie potępi grzeszników, którzy będą polecani Jego miłosierdziu. Proś Jezusa Miłosiernego o nawrócenie dla tych ludzi - w ten sposób możesz realnie uratować ich od potępienia.

Na koniec powiem tylko tyle, że podziwiam ludzi którzy niosą tak ciężki krzyż i się nie załamują. Życzę ci powodzenia w tej walce!

Niestety, jest to grzeszne i w związku z tym chyba raczej nie prowadzi do niczego dobrego. Nie będę szukać żadnego męża ani chłopaka.

Prawda może boli, ale cóż, skoro Bóg tego zakazał, to na pewno musiałoby to nam zaszkodzić. Bezgranicznie Mu ufam i będę starał się robić to, co mi każe, po to się urodziłem. Moja sprawa nie jest taka prosta, choć może nie taka trudna do rozwiązania.

Problem najpewniej tkwi w tym, że przez całe życie własny ojciec nie okazywał mi czułości ani podobnego uczucia. Wszystko kojarzy mi się tylko z mamą, bacią, ciocią.. Dziadkowie umarli zanim zdążyłem poprowadzić z nimi rozmowę, którą bym zapamiętał. Gdyby nie ciągnęło mnie w ten sposób tylko do facetów po 40-tce miałbym większe problemy.

Na początku myślałem, że to po prostu "wewnętrzne dziecko", ale nie wiem czy to się zgadza, gdyż potrafię o siebie zadbać i mam swoje umiejętności. Poza tym ja także chciałbym pomagać takim osobom. Czy to jest drastyczny efekt odczucia braku starszego przyjaciela ?

Nie wiem co robić. Póki co, postaram zachowywać się naturalnie.

Czyli jak?