Przeczytałem w komentarzach do innego postu o grzechu zgorszenia. Podobno para nie będąca małżeństwem a żyjąca pod jednych dachem, pomimo, że nie uprawia seksu, grzeszy, gdyż sieje zgorszenie. Czy to aby nie jakieś kompletne pomieszanie pojęć? Grzechem chyba jest zakładanie, że ktoś czyni zło, w sytuacji gdy nie mamy przesłanek jednoznacznie o tym świadczącym. Czy osoby pochopnie i nieuczciwie osądzające innych mają być pod jakąś szczególną opieką?
A jeśli jest coś takiego jak grzech zgorszenia, to czy grzeszą:
1. ksiądz i jego rodzona siostra spotykający się w kawiarni? (bo ksiądz ma babę)
2. Dwóch kolegów mieszkających w jednym mieszkaniu? (bo pewno geje)
3. Chory ksiądz, który nie jest w stanie koordynować ruchów (kto z Katowic, wie o kim mówię) "tańczący" w czasie mszy?
4. Sąsiad, o którym wiem, że jest bezrobotny, kupujący nowy samochód (na pewno ukradł; a on po prostu odziedziczył duży spadek)
5. Sąsiedzi jeżdżacy na mszę od innej parafii, których nikt nigdy w kościele nie widział(bezbożnicy)
itd itp
Są ludzie, którzy żyją życiem innych, interesuje ich to, co nie powinno, prywatność bliźnich, patrzą, obserwują, osądzają. Widzą źdźbło w oku bliźniego, gotowi są każdemu przypisać najgorsze czyny i intencje. Czy rzeczywiście mamy się przejmować co oni sobie pomyślą?

viewtopic.php?p=626156#p626156 - pomóżcie
//cz. 3.
viewtopic.php?f=11&t=9326 - Zgorszenie
viewtopic.php?f=31&t=4760 - Co w waszym życiu jest największym zgorszeniem?
viewtopic.php?f=26&t=14685 - Trzy płaszczyzny rozpoznania grzechu

Zgorszenie to nie to samo co oburzenie, zbulwersowanie !!!

Katechizm Kościoła Katolickiego wyjaśnia.

Art. 2284. Zgorszenie jest postawą lub zachowaniem, które prowadzi drugiego człowieka do popełnienia zła. Ten, kto dopuszcza się zgorszenia, staje się kusicielem swego bliźniego. Narusza cnotę i prawość; może doprowadzić swego brata do śmierci duchowej. Zgorszenie jest poważnym wykroczeniem, jeśli uczynkiem lub zaniedbaniem dobrowolnie doprowadza drugiego człowieka do poważnego wykroczenia.

Żeby doszlo do zgorszenia musi być ten
którego nasze zachowanie doprowadzi do popełnienia zła
czyli jakiś człowiek o słabej, nieugruntowanej, chwiejnej wierze
("słabszy brat" jak go określa św. Paweł w liście do Kolosan
pisząc o zgorszeniu.)

Z moich obserwacji wynika, że mówienie o zgorszeniu
jakimś zachowaniem to sposób często stosowany przez niektórych

by uniknąć rzeczowej dyskusji nad sytuacją,
która z jakichś tam powodów nie podoba
gdy brakuje im innych argumentów.

Warto by zanalizować sytuacje podane w punktach
pod kątem następującymi kątami:

_Jaką osobę czy grupę osoób mogło by takie zachowanie doprowadzić do popełnienia zła.
_Do popełnienia jakiego zła miałoby to doprowadzić
_W jaki sposób miało by to doprowadzić do popełnienia tego zła
(tzn. w jakim mechaniźmie miało by to się stać).





_________________
informuję, że nieużywanie dużych liter przeze mnie nie wynika absolutnie z braku szacunku dla kogokolwiek
ale jest przede wszystkim spowodowane szybkoscią z jaką piszę (oraz czasem pewnymi problemami z klawiaturą),
proszę o wyrozumiałość.



Odpowiedz

Zabawne jest dla mnie jak ktoś mówi
"czuję się zgorszony".

Co mówi używając takiego słowa taka osoba?
Mówi, że uważa, że to co widzi, słyszy
doprowadzi ją do popełnienia grzechu.

Powiedzieć "Czuję się zgorszony bo oni mieszkają razem bez ślubu."
To to samo co powiedzieć. "Uważam, że współżyją
i ten fakt skłoni mnie do popełnienia grzechu".

Tak, właśnie tak.
Takie jest znaczenie tych słów!

Każda sytuacja opisana przeze mnie może być powodem grzechu przeciw 8 przykazaniu.

Powiedzieć "Czuję się zgorszony bo oni mieszkają razem bez ślubu."
To to samo co powiedzieć. "Uważam, że współżyją
i ten fakt skłoni mnie do popełnienia grzechu".

Już samo powiedzenie "uważam, że współżyją" (jeśli to nie jest prawdą) będzie grzechem.

Oczywiście że mamy. Para, która zamieszkuje ze sobą bez ślubu raczej nie robi tego po to, by ze sobą nie spać. Poza tym zgorszenie to nie to samo, co grzech. Nie jest grzechem jeżdżenie drogim samochodem, a jednak ksiądz nie powinien takim jeździć, żeby nie siać zgorszenia.

No właśnie - widać jak wyobraźnia ludzka jest ograniczona.
Nie widzisz innychy powodów dla jakich ludzie mogliby chcieć mieszkać razem?
(ja moglabym je wymieniać i wymieniać...)
Wszysko Ci się z seksem kojarzy?

Ja uważam, że jeśli para mieszka z sobą i nie podejmuje
wspołżycia obawia się, że może ich postępowanie zachęcić do grzchu
to taka para powinna w delikatny acz nie pozostawiający
wątpliwości wyprowadzić taką osobę z błędu i tyle.


Co do księdza i samochodu to niby na czym miałoby polegać zgorszenie?
Kto i co mógłby zrobić zlego pod wplywem takiej sytuacji?

Ukraść drogi samochód? Zaharować się na śmierć i odebrać
sobie i swoim dzieciom od ust by sobie taki kupić?

to dotyczy dokładnie wszystkiego:

Mam drogi telefon komórkowy
- ktoś może uważać, że go ukradłam
i przez to zgrzeszyć.

Dostałam dobry stopień z egzamiu.
Ktoś może uważać, że ściągałam na egzaminie
i przez to zgrzeszyć.

Mówię, że wczoraj czułam się fatalnie
a ktoś może uważać, że kłamię i przez to
zgrzeszyć.

itd. na tej zasadzie wszystko, dokładnie wszystko
może być okazją do grzechu,

bądźmy poważni !

Nie jest grzechem własna opinia, ani jej wyrażanie (bo to oznacza zwrot 'uważam, że').
O grzechu można byłoby mówić ewentualnie wtedy, kiedy mówiłoby się o tym w charakterze plotki:
viewtopic.php?f=50&t=25017 - Plotki

Przyczynianie się do zgorszenia jest jak najbardziej grzechem.


"Poszanowanie duszy drugiego człowieka: zgorszenie

KKK 2284
Zgorszenie jest postawą lub zachowaniem, które prowadzi drugiego człowieka do popełnienia zła.
Ten, kto dopuszcza się zgorszenia, staje się kusicielem swego bliźniego.
Narusza cnotę i prawość; może doprowadzić swego brata do śmierci duchowej.
Zgorszenie jest poważnym wykroczeniem, jeśli uczynkiem lub zaniedbaniem
dobrowolnie doprowadza drugiego człowieka do poważnego wykroczenia."
http://www.teologia.pl/m_k/kkk1p02.htm

http://www.radiomaryja.pl/multimedia/katecheza-poszanowanie-duszy-drugiego-czlowieka-zgorszenie/

Rzekł znowu do swoich uczniów:
Niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą.
Byłoby lepiej dla niego, gdyby kamień młyński zawieszono mu u szyi i wrzucono go w morze,
niż żeby miał być powodem grzechu jednego z tych małych.
Uważajcie na siebie.
(Łukasza 17:1-2)


Zgorszenie mogłoby objawiać się tym: "skoro ksiądz to i to, to Kościół/Bóg tamto i tamto".

Do Koryntian i do Rzymian.

Myślę, że to ważny i interesujący temat. Aby go dobrze zrozumieć, należy moim zdaniem przede wszystkim pozbyć się nadmiaru emocji. To, że sytuacja może powodować wzburzenie i myśli typu "jak to, to co ktoś pomyśli ma decydować o tym, co ja mogę robić?!" jest naturalne, ale dopóki to będzie siedziało w naszej głowie, dopóty nie będziemy myśleć trzeźwo, racjonalnie, po Bożemu. Równie bezcelowe jest sprowadzanie tej sytuacji do absurdu poprzez mówienie, że w ten sposób można by było o wszystkim powiedzieć, że może być zgorszeniem. Równie sensownie można powiedzieć, że nie powinno się wychodzić z domu, bo wszystko na zewnątrz może Tobie zagrażać (samochód na drodze, roboty budowlane, rowerzyści, złodzieje...). Bezsensowne jest sprowadzanie taką drogą tego do absurdu.

Najpierw musimy wiedzieć, co oznacza "zgorszenie" w sensie religijnym, w kwestiach duchowych. Kilka osób o tym pisało - zawiera w sobie prowadzenie drugiego człowieka (choćby przykładem) do grzechu. Dodam tylko, że, wbrew temu co piszesz jesienna, "jestem zgorszony" nie musi być użyte w powyższym, religijnym znaczeniu - może też znaczyć po prostu oburzenie - tak nam mówi słownik języka polskiego. Ale my tu mówimy o znaczeniu religijnym, duchowym.

Przechodząc do sedna... Kluczowe jest tu rozeznanie "co Bóg chciałby, żebym zrobił(a) w tej sytuacji?", "jaki to będzie miało skutek duchowy dla mnie i innych ludzi?", bo przecież o konsekwencjach, skutkach duchowym tu mówimy! Uważam, że w kwestii grzechu cudzego, grzechu zgorszenia trzeba mieć bardzo dużo pokory, żeby dobrze go rozeznać. Bez tej pokory możemy np. cenić własne wyrażanie wolności ponad skutki duchowe dla innego człowieka.

Bardzo dobrze i na przykładzie tłumaczy to św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian (cały rozdział 8 ). Mówi on o kupowaniu i spożywaniu pokarmów, które wcześniej były składane na ofiarę pogańskim bożkom. Bożków nie ma, nie ma więc zła w spożywaniu takiego pożywienia - nie jest to grzechem, o czym wie wielu. Jednak nie wszyscy. Ale co jeśli Ci niewiedzący (myślący, że to jest grzeszne) będą Cię widzieli i to doprowadzi ich do grzechu (bo będą jedli myśląc, nawet jeśli błędnie, że to jest grzech, przez co będą faktycznie grzeszyć postępując wbrew swojemu sumieniu)?! Św. Paweł to tłumaczy i wyjaśnia co zrobić w takiej sytuacji:
"Gdyby bowiem ujrzał ktoś ciebie, oświeconego "wiedzą", jak zasiadasz do uczty bałwochwalczej, czyżby to nie skłoniło również kogoś słabego w sumieniu do spożywania ofiar składanych bożkom? I tak to właśnie "wiedza" twoja sprowadziłaby zgubę na słabego brata, za którego umarł Chrystus. W ten sposób grzesząc przeciwko braciom i rażąc ich słabe sumienia, grzeszycie przeciwko samemu Chrystusowi. Jeśli więc pokarm gorszy brata mego, przenigdy nie będę jadł mięsa, by nie gorszyć brata." (1Kor 8: 10-13, całość tutaj: http://biblia.deon.pl/rozdzial.php?id=293 ) Aż tak św. Paweł przedkładał skutki duchowe innych ponad zaspokojenie swoich potrzeb.

Co więc należy zrobić? Myślę, że każdy taki przypadek przemodlić w świetle nauczania Biblii, nauczania Kościoła i tak oświeconym sumieniem podjąć decyzję najlepszą dla życia duchowego i dobra (wszystkich). Bez skrajności typu: "to wszystko może być zgorszeniem", ale też "to moja wolności i nic nikomu do tego", bo kierowanie się żadną z tych postaw nie byłoby (moim zdaniem) chrześcijańskie.

Święte slowa:)

Co do potocznego używania słowa "zgorszenie"
- w tym przypadku nie chodzi o zgorszenie w sensie religijnym
i chrześcijanin nie tylko nie powinien takiego "gorszenia" unikać
ale gorszyć innych ile tylko może

my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego,
który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan
kor 1; 1:23

"Świat" (rozumiany w opozycji do Królestwa Bożego,
tak jak go rozumie św. Paweł w liście do Koryntian)
będzie się zawsze gorszył (czytaj: oburzał) postępowaniem chrześcijan
- jak niezrozumiałym, głupim, pozbawionym sensu