Witam wszystkich.
Wczoraj był piątek, zadzwoniła do mnie koleżanka i mówi: słuchaj, robimy ognisko, weź kiełbaski i wpadaj. Kiełbasek nie wzięłam, gdyż przestrzegam piątkowych postów, ale poszłam. Na ognisku było ok. 9 osób. Siedziałam tam i patrzyłam na konsumpcję kiełbasek przez wszystkich moich znajomych i naszła mnie taka myśl: czy powinnam mówić ludziom o tym, że grzeszą? Napisane jest:

"Gdy twój brat zgrzeszy (przeciw tobie), idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź ze sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków opierała się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik"

Czy powinnam wstać i powiedzieć: nie jedzcie mięsa w piątek bo grzeszycie? Myślę, że reakcja byłaby jednoznaczna.
Zdaję sobie sprawę z tego, że każdy ma swój własny światopogląd, większość z moich znajomych nie chodzi do kościoła, mieszkają ze swoimi partnerami pozostając w związkach niesakramentalnych. Czy powinnam więc mówić znajomym o Bogu i o tym, że grzeszą? Czy powinnam ich napominać? Jeżeli mówić, to w jaki sposób?

Jeśli nie zależy Ci na tym żeby mieć znajomych, z którymi można od czasu do czasu się spotkać, to napominaj
Gdyby na moim ognisku ktoś zaczął ludzi pouczać co według niego powinni robić i jeść, a czego nie, to byłoby ostatnie jego ognisko z nami. Więcej nie zostałby zaproszony. A w ogóle gdyby w sposób nachalny zaczął zamęczać nas swoimi wierzeniami, wyprosiłabym z imprezy, żeby nie psuć sobie i innym reszty wieczoru.

Nakzaywanie lub zakazywanie nie miałoby sensu, zwłaszcza, że prócz kiełbasek zapewne raczono sie także alkoholem.
Jedyne co mogłaś zaakcetować, to na ewentualne pytania czemu nie uczestniczysz w konsumpcji wędlin, odpowiedzieć jasno, że jako katoliczka przestrzegasz piątkowego postu.

Napisane jest też:

Popieram Qwertyu i całkiem rozumiem. Szczerze powiedziawszy to jakby mi zaproponowano takie ognisko z kiełbaskami w piątek to bym odmówiła. Od takich zabaw są inne dni tygodnia.

No to @-Vi- pozamiatała .

Aczkolwiek przyznać trzeba, że @qwertyu ma całkowitą rację miotając się z rozterkami moralnymi.
Gwoli wyjaśnienia nadmienić trzeba, iż dobrze kombinuje ponieważ katolik przez duże "K" to nie ciepłe kluchy i letnia zupa, a grzeszenie grzechem cudzym, to nie w kij dmuchał przewina.



Toteż oczywistym jest, że w przedstawionej przez userkę sytuacji, z punktu widzenia KK zachowała się nagannie jako wyznawczyni religii miłości.
Nie moją rzeczą jest doradzać na przyszłość, lecz nie ulega kwestii, że prawowierny rzymski katolik ma obowiązek pouczać, zaglądać pod kołdrę i do garów, oceniać, łajać, a nawet karać za grzech. I dotyczy to nie tylko braci i sióstr w wierze, lecz każdej duszy grzesznej, choćby posiadaniu duszy i pojęciu "grzech" zaprzeczała.

Co było do okazania zgodnie z wykładnią Kościoła, ku chwale Najwyższego i zgodnych relacji międzyludzkich relacji - przedstawiłem.

wolałabym określenie pouczać. My wszyscy grzeszni w pewnym stopniu jesteśmy. Z nas ludzi to jedynie Maryja była zachowana od zmazy grzechu pierworodnego.

Właśnie o to chodzi, gdybym zaczęła mówić tobym później nie miała znajomych :)
W zasadzie nie chodzi tylko o te kiełbaski, bo myślę, że to nie jest jakiśtam wielki grzech (tym bardziej w porównaniu z tym, że jak już wspomniałam, moi znajomi mieszkają sobie razem beztrosko nie będąc małżeństwem), tylko ogólnie o grzechy, które popełniają.
@Otto_Katz ma rację, aprobując grzech cudzy, ja również grzeszę, no ale co w takiej sytuacji zrobić? Przecież wiadomo, że to grozi co najmniej wyśmianiem, albo słowami "mam to w d., jestem ateistą".
Poza tym jest jeszcze napisane:
"Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a belki we własnym oku nie dostrzegasz?" (Łk 6, 41)

Abstrahując od napominania (uważam że napominanie jest funta kłaków warte - lepiej dawać swoją postawą takie świadectwo żeby sami chcieli nas naśladować) - jedzenie mięsa w piątek nie jest grzechem. Ten zakaz to raczej zalecenie.

W rozwoju duchowym konieczny jest element ascezy i postu a post piątkowy jest takim ogólnym uregulowaniem tego wymogu, zbiurokratyzowanym. Jak ktoś obcuje z Bogiem na co dzień to już jego własne sumienie mu powie jaki rodzaj ascezy powinien praktykować bo samo "nie jedzenie mięsa w piątek" - o ile nie jest poparte jakimś faktycznym umotywowaniem duchowym - jest tylko pustym aktem, dopełnieniem tradycji i nie niesie ze sobą ani korzyści ani szkód.

Ta kwestia jest różnie postrzegana, zapytałam więc raz księdza żeby rozwiać swoje wątpliwości i powiedział, że to grzech, więc mu wierzę.

A czy to samo mógłbyś odnieść do Wielkiego Postu?

Weź pod uwagę, że Otto wskazał ci zapisy Katechizmu Kościoła Katolickiego, który jest autorytatywną, oficjalną, najwyższą, obowiązującą wykładnią nauki katolickiej. Która już uwzględnia wszelkie biblijne i pozabiblijne interpretacje i argumenty "za" i "przeciw".

Wzięłam pod uwagę. No i ?

To było głównie do @qwertyu.

Pełne Twoje prawo odmówić udziału w imprezie z powodu przekonań religijnych. A innych pełne prawo do tego, by takowych religijnych przekonań nie mieć, i by w piątki się świetnie bawić
Jeśli komuś nie odpowiada grill w piątki, to właśnie po prostu niech na niego nie idzie. A jak idzie, to niech nie psuje zabawy innym jakimś pouczaniem, które jest całkiem nie na miejscu Zresztą ja już napisałam, jaka byłaby moja reakcja...



No z tym się należy liczyć. Nawet jeśli Twoja wiara nakazuje Ci pouczać, nie oznacza jeszcze, że inni mają obowiązek tego słuchać

A tak z mojego doświadczenia...
Ja bardzo długo kumplowałam się z katoliczką, przestrzegającą większości kościelnych nauk. M. in. przestrzegała postu w piątki i regularnie podpisywała jakieś zobowiązanie, że przez taki a taki okres nie będzie pijała alkoholu. I raczej tego się rzeczywiście trzymała. A jednak wychodziłyśmy w piątki na jakiś dobry obiad, czy kolację, czasami robiłyśmy sobie wtedy babski wieczór. Po prostu ona nie jadła mięsa i nie piła alkoholu, a ja tak. Dla żadnej ze stron nie było to najmniejszym problem, ja szanowałam jej poglądy i nie namawiałam do "grzechu", a ona szanowała moje i nie próbowała mi prawić żadnych kazań, czy opowiadać o swoim Bogu. Było bardzo miło, każda spędzała czas zgodnie ze swoim światopoglądem czy przekonaniami, i do tego mogłyśmy robić to wspólnie