"Królestwo Boże doznaje gwałtu i gwałtownicy je zdobywają".

Mam lekki problem z połączeniem dwóch rzeczy - pokory świętych, i ich gwałtownej natury. Gdzie by nie spojrzeć w żywota świętych i błogosławionych, każdy z nich był na swój sposób awanturnikiem - Matka Teresa sama zwinęła dywan, który leżał w kościele wbrew regule zakonu, i wywaliła go przez okno. Św. Franciszek płomiennie nawracał muzułmanów, nie bojąc się nikogo. Jego mowy zachęcały do zakonów mnóstwo młodych mężczyzn. Jest napisane, że jeden "obóz" franciszkanów liczył 5 tys. ludzi. W czasach średniowiecza to jakby 25% Warszawy wyszło na biwak .
Gdy św. Bernard przychodził do wsi / miasta, kobiety chowały swoich synów, bo bały się, że pójdą w "kapłany". Św. Jerzy, gdy widział widzenie nagich kobiet, które pokazywał mu szatan, podobno powiedział "Nie w tym życiu". Wyobrażam sobie, że uśmiechnął się przy tym ironicznie.
Szczerze mówiąc, to historie świętych czasami brzmią jak scenariusze amerykańskich filmów, gdzie święci są w roli głównych bohaterów. Śmieją się w twarz śmierci, szatanowi i obłudnikom. Ale jednocześnie potrafią oddać wszystko w imię dobrej sprawy. W imię Chrystusa.
Ale jednocześnie są pokorni. Są gotowi służyć bliźnim, jak Matka Teresa, i uważać to za oczywistość. Nie widzą własnej wielkości, a przecież są tacy wielcy Bogiem! Jak można to wytłumaczyć?

Znacie jeszcze jakieś takie przykłady gwałtowności świętych? Nie uważacie, że za mało o tym mówimy?

Gwałtownym świętym był o. Pio, potrafił nieżle potrząsnąć krnąbrnym grzesznikiem

Zastanawiam się czy to nie jest nieraz heroizowanie tych ludzi. Są tacy idealni. Kiedyś powiedziano mi że świętość to coś dla każdego. Wręcz trzeba być świętym, aby wejść do Królestwa Niebieskiego. Konsekwencje są takie, że zniechęca się ludzi, bo mają obraz herosa i dowiadują się że sami tacy muszą być - wręcz doskonali. Niewiele czytałem o świętych, ale nie jest to też nic. I zapewne wiele z ich zachowań nie musiało się podobać ani kiedyś, ani teraz. Ale kto powiedział że we wszystkim mieli rację i wszystko robili super? Świętość to nie doskonałość. Znam ludzi którzy idą za Bogiem. I słyszę o nich opinie, że są dobrzy. Ale oni sami tak o sobie nie mówią, mówią za to o swoich wadach. Nie z fałszywej skromności, ale właśnie dlatego że im bliżej światła, tym lepiej widać plamy na ubraniu. Gwałtownym można być na różne sposoby: w mowie, zachowaniu, podejściu itd. Ale dla mnie są normalnymi ludźmi, jedni musza walczyć z pychą, inni ze zniechęceniem. Zostali święci nie za doskonałość, ale za wiarę. Czy ich gwałtowność o której dziś tak bezkrytycznie się niekiedy mówi to zaleta, czy oznaka tego że byli ludzcy?
Wiem też że zdrowa sytuacja to umiejętność podejścia do każdego indywidualnie. Jedni potrzebują potrząśnięcia, a inni zrozumienia.

WIST jestem pod coraz większym wrażeniem, Twojego nie tylko taktu, jak zawsze, tylko Twojej pełnej miłości, coraz większej przenikliwości wobec ludzkiej natury w sensie tak ogólnym, jak poszczególnych osób, nad którymi się pochylasz...
Szczęść Ci Boże w Twojej pracy z ludźmi, WIST

Pan Jezus też potrafił się zdenerwować Wywalił wszystkich ze świątyni oraz zgromił Jakuba i Jana za to że chcieli spuścić ogień na miasto.

Gwałtowność to nagłe, niespodziewane działanie. I jest ciekawe, bo jest bardzo ludzkie. Nie kojarzy się z maszynami "świętości", które coraz więcej siebie upokarzają, ograniczają po to by dostąpić Nieba. Kojarzy się właśnie z żywymi, autentycznymi ludźmi, którzy są rozkochani w Bogu. To w żadnym wypadku nie jest heroizacja (bo czemu?). Wiedząc, że ktoś potrafi się zdenerwować, albo nagle "ruszyć siebie", wiemy, że ta osoba żyje. Że nie jest tą maszyną "świętości" - takim bladym człowiekiem.

Genialnym przykładem jest św. Piotr - apostoł, który walił straszne gafy. Rozbijał namioty dla Mojżesza, Eliasza i Jezusa, nakłaniał Chrystusa by uciekł (przez co dorobił się odpowiedzi "Idź precz, szatanie!"), wyparł się swojego Nauczyciela, odciął ucho słudze arcykapłana.

Ale jednocześnie ten sam Piotr poszedł za Jezusem po wodzie (tak ogromnie wierzył), i dopiero gdy zwątpił, zaczął się topić. Ten sam Piotr rzucił się wpław za Jezusem, gdy apostołowie zobaczyli Go na brzegu. Ten Piotr był zapalony Miłością do Jezusa, przez co ciągle był pchany do działania. Ale był tylko człowiekiem, przez co popełniał błędy. Ale zaraz z nich wstawał!
Puenta z tego jest taka, że nie unikniemy grzechów, ale zapatrzeni w Jezusa - możemy z Nim żyć. To rozumiem jako gwałtowność - chęć do działania, czasami bardzo radykalnego. Chęć do życia. Właśnie na tym polega świętość według mnie - jako chęć do prawdziwego życia, z Jezusem.

Co do ojca Pio, znam taką historyjkę :

Pewnego dnia o. Pio rozkrzyczał się w konfesjonale, tak że słyszał cały kościół, słowami "Wynoś się!". Okazało się, że wygonił komunistę, który przyszedł na "lewą spowiedź" po to, by podważyć autentyczność charyzmatyka. O. Pio miał ten dar, by patrzeć w ludzkie serca, i rozpoznał zamiary penitenta. Co ciekawe, ten sam człowiek, już skruszony, wrócił później do konfesjonału, gdzie o. Pio miał powiedzieć "10 lat musiałem na ciebie czekać?". Relacjonował to syn tego komunisty.

Dla pierwszych chrześcijan było to coś naturalnego,
wręcz nazywali siebie (chrześcijan) nawzajem świętymi,
wszyscy jesteśmy powołani do świętości.

Z Listu do Rzymian:
"(1) Paweł, sługa Jezusa Chrystusa, powołany Apostoł, odłączony ku opowiadaniu Ewangielii Bożej; (2) Którą przedtem obiecał przez proroki swoje w pismach świętych, (3) O Synu swoim, który się narodził z nasienia Dawidowego według ciała; (4) A pokazał się Synem Bożym możnie, według Ducha poświęcenia, przez zmartwychwstanie, to jest o Jezusie Chrystusie, Panu naszym. (5) Przez którego wzięliśmy łaskę i urząd apostolski ku posłuszeństwu wiary między wszystkimi narody, dla imienia jego; (6) Między którymi jesteście i wy powołani od Jezusa Chrystusa. (7) Wszystkim, którzy jesteście w Rzymie, umiłowanym Bożym, powołanym świętym, łaska niech będzie wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa. (8) Najprzód tedy dziękuję Bogu mojemu przez Jezusa Chrystusa za was wszystkich, iż wiara wasza słynie po wszystkim świecie."

Ja się uczyłem tego przede wszystkim z uchwał soborowych Soboru Watykańskiego II.
Pismo Święte zacząłem czytać wiele lat później. Dużo później mogłem pojąć, że uchwały soborowe są pełnym odczytaniem Pisma Świętego przez współczesnych ludzi, przez Ojców Soborowych.

Sobór jednoznacznie mówił do ludzi całego świata w Konstytucji "LUMEN GENTIUM":



http://www.archidiecezja.lodz.pl/czytel ... r/kk5.html

Co do gwałtowności działania.
Przykład Jezusa wobec przekupniów w świątyni jest jednoznaczny.
Czasem trzeba grzeszników "pogonić", by nie dokonywało się zło, które chcemy powstrzymać. Natura wojownika tkwi w każdym mężczyźnie a i kobietom nie jest ona zakazana, choćby momentami. Kobieta potrafi dzielnie walczyć o dobro swego dziecka, dobro kraju czy inne uniwersalne dobra. Temat jest bardzo głęboki.

Mnie bardzo dużo dała w tym obszarze lektura Podręcznika Wojownika Światła - Paulo Coelho.
No i oczywiście życie Wojownika Światła

Dziękuję za to dobre słowo


Dokładnie i o tym właśnie pisałem. Dziś powinniśmy wrócić do tego bo to wciąż obowiązuje.

A moim zdaniem nie chodzi tu zupełnie o jakieś cechy charakteru, ale Jezus chciał powiedzieć, że Królestwo jest dla ludzi naprawdę zdeterminowanych, radykalnych i zdecydowanych w swoich działaniach na rzecz Królestwa Niebieskiego i tacy je zdobywają.