tzn czy mówicie innym o Bogu i o jego miłosierdziu ? Bo jak rozumiem jeśli innych nie ostrzeżemy to będziemy za nich odpowiedzialni ? Jak mówiła Matka Boska w Fatimie, albo Jezus w dzienniczku Św. Faustyny, albo wg objawienia ojca Pio o 3 dniach ciemności będziemy za niepowiadomionych odpowiadać. No ja tak nie umiem , nie mam niestety tyle odwagi ? a samo życie po Bożemu to za mało. bo idźcie i głoście tyczy się wszystkich chrześcijan wg mnie. Jak uważacie ?

Należy w tym skupić się przede wszystkim na osobach nam najbliższych, na rodzinie, ponieważ to na nie mamy największy wpływ. Co do ludzi obcych - należy nie kryć się z tym, że jest się chrześcijaninem (niekoniecznie trzeba to obwieszczać). Generalnie warto dawać dobry przykład - postępować w sposób godny człowieka wierzącego. To wystarczy - wszystkich nawrócić się nie da.

Nie znam osobiście nikogo kto by nie słyszał o Bogu i Miłosierdziu
Bożym, jeśli kiedyś takiego spotkam to mu o Nim powiem.

Fałszywe wyobrażenia staram się prostować i wdzięczna
jestem tym, którzy pomagają mnie samej zrozumieć, na ile
się da, prawdy wiary.
Nie idę więc i nie głoszę tym, którzy już słyszeli, bo jaki to niby
miałoby mieć sens?

Nie trzeba szukać objawień prywatnych, wystarczy nakaz samego Jezusa: Mar 16:15 bt "(15) I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!"

Moim zdaniem owo "głoszenie" aby było skuteczne należy opierać głównie na:

1. Promieniowaniu Miłością Bożą na innych, aby będący daleko od Boga mogli powiedzieć "popatrzcie jak oni się miłują" - miłość
2. Życiu zgodnie z nauczaniem Chrystusa - żywa wiara
3. w każdym obszarze swojej aktywności - autentyczność
4. Wyjaśnianiu podstaw wiary, jeżeli zostaniemy o to poproszeni - wiedza o prawdach wiary (jak pisze o tym MARIEL)
5. Umiejętności obrony wiary - wiedza apologetyczna.

Popieram stwierdzenie MIXer, że relacje i praca w rodzinie są zaraz za osobistą relacją z Bogiem, w końcu jesteśmy odpowiedzialni za zbawienie współmałżonka

Według mnie bez trzech pierwszych punktów możemy zapomnieć o nawróceniu kogokolwiek, czy o głoszeniu czegokolwiek dotyczącego Miłości Boga.

nikt nie jest całkowicie odpowiedzialny za wybory drugiego człowieka.

Samo życie po bożemu to najtrudniejsza i najwazniejsza rzecz zarazem. Najlepiej głosisz o Bogu, przez to że sam jesteś dla innych przykładem że to nie tylko pusta gadanina. Nawet więcej, jeśli chcesz głosić to bycie świadectwem jest warunkiem, a nie opcją. Oczywiście nie znaczy to że nie bycie prawie ideałem, to powód aby dac sobie spokój z głoszeniem. Praca nad sobą, nie wyklucza działania. Myślę też że dobrym świadectwem może być człowiek, który ma wiele błędów na sumieniu, a mimo to trzyma się Boga. Przecież do takich ludzi przyszedł Jezus. Różni ludzie zareagują różnie. Do jednego trafi bijąca od człowieka autentyczna wiara i dobroć, a do drugiego łysy, umięśniony, wytatuowany, klnący kark, który wchodzi do Kościoła i zgina kolano przez Bogiem i modli się, choć jego koledzy własnie otwierają drugie piwo.
Pytanie tylko jak? Wyjść na ulice? Zagadywać znajomych? Sporo udzielam się w organizowaniu w parafii kursu Alfa i to jest metoda. Dobra i dla tych którzy chcą coś robić, ale nie wiedzą jak. Tutaj metodę masz podaną, za to potrzeba Twojej decyzji. Dobra też dla tych ktorzy chcą poznać i którzy mają złe zdanie o Kościele.

Ale ja nie mówię o kimś dowolnym tylko o mężu i żonie. Wynika to wprost z przysięgi małżeńskiej gdy ślubujemy sobie dozgonną miłość. To była pierwsza rzecz, która mną wstrząsnęła gdy rozpoczęliśmy naszą drogę w Domowym Kościele. Nie odpowiadam za wybory żony ale za jej drogę do świętości. To zresztą doskonale niweluje chęć dłuższego "strzelania focha" bo jaki to ma sens, skoro na zawsze i do tego Bóg rozliczy mnie z tych złych uczynków, które popełni żona pod moim wpływem albo z moich zaniechań.

Tego często doświadczamy w kręgu Domowego Kościoła. Widząc swoją niedoskonałość i wysiłek wkładany w poprawianie relacji z Bogiem. A nawet odwrotnie gdy któreś małżeństwo nie ma żadnych problemów z odnawianiem wiary to jest to czasami demotywujące, że my jesteśmy za słabi i nie damy tak rady. A skoro my wierzący mamy takie pokusy zaniechania to co powiedzieć o tych oddalonych od Boga. Dlatego moim zdaniem najbardziej pociągające świadectwo może dać ktoś autentyczny a nie idealny i tutaj w pełni popieram Twoje zdanie, WIST.

oświeć mnie proszę o co chodzi z domowym kościołem ? bojak rozmumiem domowy Kościół to rodzina ?

Nie chcę spamować i robić OT. Domowy kościół to jeden z posoborowych ruchów odnowy. Założył go ksiądz Blachnicki, jest to rodzinna gałąź młodzieżowego ruchu Światło Życie (popularnie zwanego Oazą) oparta o charyzmat ŚŻ i o duchowość małżeńską francuskiego ruchu Equipes Notrer-Dame.
Tutaj możesz przeczytać skróconą informację o Domowym Kościele.

Vul masz rację. Wiara powinna być autentyczna, bo jaka inna? A dziś tym bardziej, skoro zalewa nas ciągle coś nieprawdziwego, świat medialny, świat wirtualny, świat realny i to wszystko nas dotyka, a kreuje inną wizję życia. Poddajemy się temu nieraz, ale też nieraz widzimy jakie to nieraz sztuczne. Chcemy zatem poznać ludzi autentycznych, którzy żyją i nie są ciągle w stresie, niepewności, poddenerwowaniu itd. I chcemy wiedzieć jak oni to robią. Jak żyją spokojnie i z radością, gdy inni w tym samym wysiłku i tych samych przeciwnościach widzą przeszkody nie do pokonania.

Adelajda ja też jestem w domowym kościele. jeśli masz dodatkowe pytania możesz napisać na priw. Możemy zalożyć osobny temat o domowym kościele tak jak był długi o neokatechumeacie jeśli jest taka potrzeba.
Co do Ewangelizacji, to tak jak napisał Vul my mamy wręcz obowiązek. Za zbawienie małżonka jesteśmy odpowiedzialni i napewno będziemy z tego rozliczeni. Poznałam na rekolekcjach pare z DK w której żona przez 15 lat (!) modliła się wytrwale o nawrócenie męża- niewierzącego i nadużywającego alkoholu. Teraz jest abstynentem, przystępuje do sakramentów i jest z nią we wspólnocie
My podejmujemy w swojej parafii różne inicjatywy ewangelizacyjne. Ostatnio np włączyliśmy się w akcję "kibicuj rodzinie" i zorganizowaliśmy pokaz filmu dla małżeństw- przy okazji była modlitwa, informacja o naszej wsplónocie. Było to miło przyjęte, ludzie przyszli, film się podobał, mamy zamiar to powtórzyć.
a film był na pierwszy raz taki
http://www.fireproofthemovie.com/
Łatwiej zdecydowanie jest coś robić jeśli jesteś we wspólnocie:) Nie jesteś wtedy sama!

Ja jestem już 10 lat w Neokatechumenacie , pytałam z ciekawości

Przepraszam moderację za kontynuację OT ale popieram pomysł założenia osobnego wątku dotyczącego charyzmatu Domowego Kościoła.
My z żoną jesteśmy w DK 17 lat i od jakiego czasu jesteśmy "pilotami" nowych kręgów, czyli pełnimy posługę pary pilotującej (wprowadzającej nowe małżeństwa) w ramach diakonii DK. Do tego na świeżo po rekolekcjach (sesji o pilotarzu) w Krościenku także mogę wspólnie z kropeczka_ns udzielić odpowiedzi na pytania o DK. Oczywiście w osobnym wątku.

Czyli, jeżeli kropeczka_ns założysz taki wątek (bo to była Twoja inicjatywa) to Cię w tym wesprę. Tym bardziej, że w przyszłym roku minie 40 lat od powstania DK więc może warto zapoznać z nim osoby poszukujące. Poniżej zwarta statystyka będąca cytatem z Listu Domowego Kościoła:


A żeby nie był to do końca OT to odnośnie wychodzenia do ludzi zacytuję maksymę wiszącą przed wejściem do kaplicy w Domu w Krościenku

założyłam
viewtopic.php?f=50&t=32428