Mam z tym problem. Nie lubie chodzić do Komunii. Konfesjonał i sakrament pokuty nie sa dla mnie tak stresujace jak podejście do Ołtarza. Czuje się po prostu głupio. Że wyglądam na za mało uduchowioną,że pewnie nie przeżywam tego tak,jak powinnam; innym razem, że to na pewno swiętokradcza,bo ledwo odejdę od konfesjonału zgrzeszę. W sumie najlepiej sie czuję,gdy nie moge przystępowac do Komunii,bo wtedy nie musze iśc przez całą długość kościoła i przechodzić tego stresujacego momentu. W pewnym momencie czułam ogromna ulgę,ze akurat zgrzeszyłam cięzko i nie przystąpię.Doszło do tego,że od roku nie byłam u spowiedzi (przedtem co miesiąc,dwa),bo wtedy MUSZĘ iśc do Komunii...Komunia wymaga ode mnie świętości,a ja święta nigdy nie będę.Ciągłe dążenie do nieosiagalnego ideału. I co z tego,że w tym momencie jestem godna,skoro za moment nie będe i tak całe życie...w frustracji.
Nie wiem,czy to bardziej temat na forum duchowe,czy rządzą własnie jakieś mechanizmy psychologiczne. Jeżeli ktoś miałby rzeczowy pomysł na uzdrowienie sytuacji,to poproszę.
Szydercom,czy zachwyconym ateistom serdecznie dziekuję już w tym momencie za uwagę poświęconą mojemu postowi.

Zinta Komunia raczej uświęca niż wymaga świętości.To jak żrodło wody żywej z którego dane nam jest czerpać aby dusza nasza mogła żyć,to jest pokarm na życie wieczne.Rezygnując świadomie pozbawiamy się czegoś co nas umacnia,co daje nam siły do stawania się lepszymi,co umacnia nas do walki z codziennością.Nie patrz na to jak wyglądasz przystępując do Komunii bo nikt z nas nie jest godzien aby przyjmować Boga żywego,a w momencie gdy podchodzisz najważniejszy jest On i Ty.A jeśli ta droga przez cały kościól jest dla Ciebie jak droga krzyżowa to wejdż na nią ofiaruj ją Bogu i pozwól Mu się przemieniać.
Pewnie tymi paroma słowami w niczym Ci nie pomogłem,ale naszła mnie właśnie taka refleksja podczas czytania Twojego postu.

Powiedz mi a kto jest godny? Święci wiele lat dochodzili do tej świętości i to nie sami ale z Bożą Łaską. Tylko z Nim i przez Niego i dla Niego stali się tymi świętymi. Komunia święta to jest Ty i Jezus w postaci Hostii. Zywy i obecny w naszym życiu. To że jesteś jaka jesteś nie znaczy że nie uduchowiona bo to jaka jesteś wiesz tylko Ty i Bóg inny człowiek który siedzi obok Ciebie czy patrzy na Ciebie gdy odchodzisz od ołtarza nie jest w stanie CIę znać na tyle duchowo aby mógł w jakikolwiek sposób ocenić Ciebie i Twoją wiarę. Poza tym Komunia to czas spotkania miłosnego spotkania z Panem i z tego człowiek powinien się cieszyć z tego a nie bać i smutać. Ludzmi się nie przejmuj. Jesteś Ty i On i to powinno być ważne najważniejsze. Jako lekturkę do przemyślenia polecam Catalina Rivas Eucharystia na nowo odkryta. I głowa do góry. W Panu Twoja siła.

A ja widzę pewien pozytyw w tym co piszesz:) musisz czuć ogromną siłę sacrum, skoro masz takie dylematy. Oczywiście wsłuchując się w to, co jest napisane w Biblii powinnaś szybko "wyleczyć się" z takich myśli. Zobacz do kogo przychodził Jezus, z kim przebywał, kogo kochał, komu wybaczył.. Ale ogólnie rzecz biorąc, gdybyś odwrotnie podchodziła do tematu, to to dopiero byłoby zdecydowanie niedobre.

Widzisz, to też oznacza, że w Komunii św. tkwi wielka siła. Zapewne domyślasz się, że ktoś próbuje Cię od tego odciągnąć, bo zdaje sobie sprawę, że jeśli będziesz z wiarą i zaufaniem przystępować do tego sakramentu, on Cię umocni, wyleczy i wbrew temu, co piszesz, dojdziesz do świętości. Nie wolno Ci myśleć, że świętą nie będziesz nigdy. To też podszepty z tej upadłej strony. Gdyby tak mieli myśleć święci obecni, ile łask zmarnowaliby!
Pójdź do spowiedzi znów i powiedz o tym księdzu. Powiedz, jak faktycznie ten problem wygląda. A kiedy odchodzisz od konfesjonału, myśl raczej o Bożym miłosierdziu. Nie o tym, że znowu zgrzeszysz i nic ze spowiedzi, bo spowiedź nie od tego jest.
Ostatnio na pewnych rekolekcjach zapamiętałam słowa księdza: świętość to nie bezgrzeszność. Świętość to powroty.

Ja miałem podobnie, jak byłem mały i jeszcze chodziłem do kościoła. Czułem, że wszyscy na mnie patrzą, martwiłem się, że coś źle zrobię. Po jakimś czasie mi przeszło. A potem w ogóle mi to wszystko przeszło

Ten wpis nie jest polemiką ani uwagą krytyczną!

A jednak Jajko, wskazane abyś zaznaczył, że jako osoba która już nie praktykuje, ani nie wierzy (czy dobrze rozumiem?), wypowiadasz się z zupełnie innej pozycji i Twoja rada może być myląca.

Ale ja nie udzielałem w sumie żadnej rady chyba. Ot, podzieliłem się podobnym doświadczeniem. I tak, teraz jestem osobą niewierzącą, ale wówczas jak najbardziej wierzyłem.

Odniosłem jedynie wrażenie że dla osoby, która tego nie wie, rada kogoś niewierzącego w postaci "nie ma problemu, przejdzie" nie jest radą osoby doświadczonej w podobnych sprawach. Dla mnie problem Autorki to nie tylko kwestia duchowa, ale też psychiki i charakteru, może też nadmiaru ideałów, nad realizmem. Ja sam chętnie coś napisałbym, ale osobiście uważam że tutaj trzeba wpierw zrozumieć tą osobę, a potem radzić i to wszechstronnie bo i przekonywać argumentami teologicznymi, w zgodzie jednak z tym konkretnym charakterem. Jest to praca na dłużej i na bardziej realny kontakt.

@Zinta
To nie tylko Twoj problem. To problem wielu ludzi, ktorzy chcieliby byc swietymi za wszelka cene a im to nie wychodzi. Bo ciagle te same grzechy, upadki, bledy itd. Rodzi to frustracje, zniechecenie i poczucie niegodnosci.
Trzeba byc najpierw czlowiekiem, potem chrzescijaninem a nastepnie swietym. Taka jest kolejnosc.

Moze zajmij sie tym pierwszym etapem, Twoim czlowieczenstwem.
Jakim jestes czlowiekiem? Bez falszywej skromnosci ale i bez samouwielbienia.
Moze mialas jakies sytuacje ktore Cie dolowaly? Moze ktos bliski powiedzial , ze jestes do niczego, nic nie potrafisz? A moze Tobie samej wydaje sie, ze niczego dobrego nie zrobilas , nie osiagnelas, nie masz talentow,jestes brzydka, nic Ci sie nie udaje?

Nieraz trzeba ludziom mowic, zeby pogrzebali w swoim wnetrzu i wyciagneli z siebie cos pozytywnego.
I oni nieraz z wielkim trudem i niechecia, tak jakby grzebali w smietniku, wygrzebuja cos wartosciowego , pieknego tlumaczac sie od razu z pewnym zazenowaniem, ze to moze nie wypada mowic o sobie dobrych rzeczy.

Wiec szukaj w sobie, odkrywaj w sobie dobro. Masz na pewno ludzi, ktorzy Cie cenia, lubia, kochaja i oni to dobro w Tobie widza.Musisz to sobie uswiadomic.

Drugi etap to bycie chrzescijaninem, ktory z z tej racji jest powolany do swietosci. . Mamy nasladowac Jezusa, byc blisko niego,ta bliskosc z nim to sakramenty. Komunia Sw. nie jest nagroda za dobre sprawowanie.

Pamietaj, nie mamy zadnej miarki, wzorca dzieki ktorym moglibysmy zmierzyc na ile jestesmy juz swieci. Tylko Bog jest swiety, my mozemy sie tylko troche do swietosci zblizyc.



A moze masz jakies leki przed ludzmi? Zdarza sie, ze niektorzy maja fobie kiedy widza wieksza ilosc osob, tlum. Boja sie wtedy isc, boja sie ze ci ludzie na nich patrza. Dla wielu jest to jakas psychiczna tortura przechodzic obok wielu ludzi majac swiadomosc, ze ci ludzie patrza sie na mnie, ze ich uwaga koncentruje sie na mojej osobie.

Bardzo ładnie to Braminie napisałeś.

Mam tylko jedną wątpliwość odnośnie zdania: przecież bez tego "dobrego sprawowania", przystępowanie do Komunii jest niemożliwe. Przykładem są małżeństwa niesakramentalne - pełny udział w Eucharystii jest możliwy tylko wtedy, gdy osoby w takich związkach nie prowadzą życia intymnego, czyli właśnie "dobrze się sprawują".

Masz racje.
Tylko mowimy wtedy o skrajnosciach, o przypadkach, ktore obiektywnie wykluczaja kogos od przyjmowania Komunii sw.
Mi bardziej chodzilo o nadmierne, chorobliwe poczucie nizszej wartosci i niegodnosci, ktore moze przerodzic sie w jansenizm. A na jansenizm w Kosciele "pracowalo" wiele pokolen

W historii Kosciola bylo wiele przegiec kiedy przyjmowano Komunie z nadmierna bojaznia i traktowano ja wylacznie jako mysterium tremendum.

A ja po częsci zgadzam się ze stwierdzeniem Bramina. Myślę że gdyby nie Miłosierdzie, to absolutnie żaden z nas nie zasłużyłby sobie na taki dar jakim jest Komunia. Więc nie zaryzykowałbym stwierdzenia, że jest ona nagrodą za dobre sprawowanie. To chyba zbyt odważne :> jest raczej dowodem na nieskończoność miłość Boga..