Problem pewnej dziewczyny

mou95

Cześć wszystkim! Zwracam się do Was tutaj z bardzo dużym problemem. Od paru lat jestem zakochany w pewnej dziewczynie, która pochodzi z bardzo katolickiej rodziny. Podobnie zresztą, jak ja. Była to dziewczyna, która od bardzo młodego wieku służyła w kościele w różny sposób (pomocnicy matki kościoła, zespół dziecięcy iskierki czy też zespół młodzieżowy). Jej wiara w Boga była niesamowita, bo bardzo się identyfikowała z Chrystusem i podobnie, jak ja często podkreślała jego obecność w swoim życiu. Po jej zachowaniu można było nawet powiedzieć, że jest kimś więcej niż dziewczyną, czyli niewiastą. Jej nieskazitelność robiła naprawdę spore wrażenie.

Problem polega na tym, że w 2011 roku kiedy zmieniła koleżanki zaczęły się kłopoty. Co prawda nie natychmiast, ale z biegiem czasu to się nasilało. Od ponad dwóch lat dziewczyna, która pochodziła z dobrego domu, z dobrej rodziny, zaczęła zachowywać się ekstrawagancko. Pod naporem złego towarzystwa ta dziewczyna nadużywa alkohol oraz papierosy (wcześniej mówiła, że nie będzie mieć chłopaka, który pali papierosy) Jakby tego było mało to ta dziewczyna popadła w wyższość oraz w nieszanowanie siebie. Na wielu imprezach ta dziewczyna idzie do łóżka z chłopakami dla przygody, co jest zakazane w katolicyzmie. Jest to przykre, kiedy jakakolwiek dziewczyna się tak zachowuje, a w szczególności taka, która niesamowicie blisko Boga oraz zaznaczała, że cnota jest dla męża po ślubie. Przykrym faktem jest to, że ludzie, których ona sobie bardzo ceni śmieją się z niej, że każdym to robi, określając ją bardzo wulgarnie (każdy domyśla się jak).

Służy ona w kościele do dnia dzisiejszego w zespole młodzieżowym, ale niestety nie daje to efektów. Sam poznałem, że ta dziewczyna troszkę udaje religijność w swoim życiu. Kiedyś rozmawiając z nią na temat nie szanowania siebie odpowiedziała, że takich rzeczy nie robi, bo gorliwie wierzy, co po jej tonie głosu było widać, że gra. Te przypuszczenia potwierdziły się chwile później, kiedy mówiąc jej, że mogę wyjechać daleko w celach awansu zawodowego i się nigdy nie spotkamy, ale zależy to od Boga, spytała mnie co ma z tym wspólnego Bóg? Było to przykre co mówiła, bo zaprzeczyła swoim poprzednim słowom. To jest tak samo, jak wybitny matematyk powiedziałby, że jest pionierem w tej dziedzinie, ale dlaczego 2+2 jest 4, a nie na przykład 5 lub 6?

Nie ukrywam, że ta sytuacja mnie boli i przeżywam spore cierpienia, kiedy patrzę, jak ta dziewczyna bardzo siebie nie szanuje. Nie zamierzam stać bezczynnie i patrzeć, jak jej życie moralne upada. Od ponad czerwca wrzucam za nią prośby do Matki Bożej Fatimskiej, które są wyczytywane zawsze od paru miesięcy. Modlę się często za nią odmawiając różaniec, czy też nawet prosząc bliskich zmarłych na cmentarzu o wstawiennictwo za nią. Jednak doskonale wiem, że jeśli jakiś człowiek szybko nie przemówi jej do rozsądku to za chwile dojdzie do jakiejś przykrej sytuacji, czy też nawet tragedii. Do głowy przyszły mi dwa pomysły.

Pierwszym z nich jest wykonanie telefonu do siostry zakonnej, z którą mam bardzo dobre relacje, która notabene tą dziewczynę zna od małego podobnie jak mnie. Ponadto prowadziła ją w "pomocnikach matki kościoła" parę lat temu. Ta siostra zakonna mieszka na drugim końcu Polski. Jeżeli ja zadzwonię to za bardzo na odległość nic nie zrobi. Może się tylko za nią pomodlić, lecz jak się dowie o wszystkim to się załamie i to bardzo mocno. Druga pomysłem jest pójście do byłego proboszcza (infułata), który zna jej rodzinę dobrze, jak mało kto. Jest tak dobrym człowiekiem, że sobie z takimi rozkapryszonymi nastolatkami radził niejednokrotnie. Lecz do końca nie wiem czy to czasem nie jest przesada..

Osobiście bardzo wierzę w Boga. Pochodzę z katolickiej rodziny i Chrystus w mojej rodzinie jest ciągle obecny. W swoim życiu bardzo identyfikuje się z Bogiem, często się modle, odmawiam różaniec, chodzę na różne nabożeństwa. Mam już skończone 19 lat podobnie jak ta dziewczyna, którą opisuje. Będąc małym chłopcem szukałem autorytetu życiowego, który wskaże mi właściwą drogę. Od dłuższego czasu moim największym idolem jest portugalski trener piłkarski, Jose Mourinho, który z Bogiem bardzo się identyfikuje. Całuje różaniec, jak wchodzi na stadion, a do tego wyciąga dwa palce wskazujące w kierunku Boga, by ten w trudnych momentach go wspierał. Śledząc go uważnie nawet największy jego krytyk nie patrząc na jego wady zauważy, że jest to człowiek, który osiągnął sukces w życiu, ale prowadzi normalne życie. Ma katolicką rodzinę, często się modli, nie wstydzi się tego, mając ogromny majątek pomaga innym ludziom. Chciałbym być takim dobrym człowiekiem, jak on.

Pytanie kieruje do Was - co ja mam zrobić w opisanej sytuacji? Bardzo bym chciał tą dziewczynę na dobrą drogę przywrócić, ale nie wiem, jak. Mam nadzieje, że jakoś pomożecie.

Jeżeli to nie problem, proszę o modlitwę za nią, by prowadziła w pełni katolickie życie.