Kto chciałby zgłębić jeszcze lepiej treść Ojcze nasz moze sięgnąć do małego dziełka Cypriana z Kartaginy " O modlitwie Pańskiej": https://www.bing.com/ck/a?!&&p=aab58264 ... odG0&ntb=1
Język tego tłumaczenia jest dość przestarzały ale ostatnio będąc w Polsce widziałem chyba inne tłumaczenie, można tę książeczkę kupić za parę złotych.

Chyba kiedyś też dla mnie coś w tej modlitwie było niejasne. Otworzyłam wtedy jej tekst napisany, który znałam tylko z mówienia i po zobaczeniu interpunkcji wszystko raczej stało się zrozumiałe.

Przestarzały język to nie problem, wręcz rzecz na plus, dla gimnastyki umysłu, natomiast problemem chyba mogą być fragmenty, które wyglądają jak hasła z teologii zastąpienia.
Na przykład:

"Za to żydzi, którzy Chrystusa przez proroków zapowiedzianego i do nich najpierw posłanego niegodziwie zelżyli i okrutnie zamordowali, w tych słowach karę dla siebie znajdują. Bo oni nie mogą Boga nazywać Ojcem swoim, skoro Pan na hańbę ich powiada: Wy z ojca diabła jesteście, a pożądliwości ojca waszego czynić chcecie. On był mężobójcą od początku i w prawdzie się nie został, bo w nim nie masz prawdy (Jan VIII, 44). I u Izajasza proroka Bóg woła na nich z gniewem: Wychowałem syny i wywyższyłem, a oni Mię wzgardzili. Poznał wół Pana swego i osieł żłób Pana swego, a Izrael Mię nie poznał, a lud Mój nie zrozumiał. Biada narodowi grzesznemu, ludowi nieprawością obciążonemu, nasieniu złemu, synom złośliwym! Opuścili Pana, bluźnili Świętego Izraelowego (Izaj. I, 2 sq.). Lecz my chrześcijanie, modląc się mamy Go zwać "Ojcem naszym", na dowód żeśmy synami Jego być poczęli i na uniżenie żydów, którzy nimi być przestali. "

Podkreślenia moje. Może komentarze, których autorzy są bardzo, ale to bardzo synami swoich epok, powinny być opatrywane... komentarzem? Podobnie jak na przykład lektury sienkiewiczowskie, obowiązkowe dla dzieci 12-letnich, 14-letnich, które jeszcze chłoną wszystko jak gąbka i mogą przyjąć za swój sposób traktowania kobiet jak kwiatków do kożucha, bo sam wieszcz narodowy tak je traktował.

Straszne te cytaty. Nie dziwne, że doszliśmy do II Wojny Światowej przy takich falach nienawiści, jakie widzimy w przedwojennych tekstach.

Natomiast z Sienkiewicza to sam przeczytałem tylko Krzyżaków, bo Trylogii nie było wśród lektur obowiązkowych i najbardziej zapadła mi w pamięć Jagienka, która w mojej zapewne nieszczególnie dokładnej pamięci pozostała jako energiczna i pewna siebie kobieta. No ale nie będę teraz specjalnie tego czytał. Zresztą, z Lalki też najbardziej zapadła w pamięć ta, która pojawiła się pod koniec i robiła jakieś podobne wrażenie.

Z pewnością można lepiej pisać o kobietach niż autorzy płci męskiej z dawnych lat, ale mam na uwadze, że wtedy mężczyźni znacznie słabiej rozumieli kobiety. Nie było takiej otwartości w rozmowach ani innych źródeł informacji. Dlatego ciężko im było stworzyć realistyczne kobiece postacie wykazując się przy tym odpowiednim zrozumieniem kobiecej perspektywy i potrzeb kobiet. Podejrzewam, że to dlatego jest też tak niewiele kobiecych postaci choćby u Tolkiena. Chociaż we Władcy Pierścieni jest pewna silna przywódczyni, jednak to tylko krótki fragment całości. No i teraz sobie przypomniałem, że była jeszcze druga, która udając faceta poszła walczyć. Taki motyw broni się nawet współcześnie, ale była to tak słabo zarysowana postać, że ledwo ją pamiętałem z książki.

One nie są nienawistne, wg. mnie, tylko wykluczające, jest jednak różnica między jednym, a drugim. Cyprian żył podczas prześladowania chrześcijan, w czasach wielkich herezji, kiedy Kościół musiał gorąco zabiegać o swoją tożsamość, obalać poważne teologiczne błędy. Nie żebym usprawiedliwiała teologię zastępstwa, ale jednak okoliczności nawet sądy mają na uwadze. Co najważniejsze, one nie są dyskredytujące, analogicznie nikt nieszczęsnego Sienkiewicza z kanonu lektur nie usuwa, zawierają dużo dobrego, już sam wstęp z podkreśleniem wspólnotowości modlitwy Ojcze Nasz jest rozwijający i budujący. Ale tak jak lekcje z Quo vadis, czy Krzyżakami, powinny być prowadzone z nakreśleniem tła historycznego, tak samo tutaj przydałby się chyba podobny komentarz. Wg. mnie, podkreślam.

A przeciwko wykluczaniu poza nawias wszechogarniającej Miłości ostrzega A. Valensin, którego jeszcze mały fragmencik zacytuję:

"Być może to zanadto spekulatywne, by pytać, w jaki sposób Bóg jest Ojcem dla grzesznika. Ale przecież On sam nam to powiedział ustami Jezusa Chrystusa w przypowieści o synu marnotrawnym. Dopóki człowiek żyje, jego wola nie jest ustalona raz na zawsze (przez niego samego) w nienawiści, Bóg go ściga z Miłością, która proponuje i błaga... To szaleństwo! Ale w takim razie nikt nie ma prawa uważać siebie za osobę wykluczoną z miłości. Najbardziej zdegradowana dusza może zwrócić się do Ojca, a jej spojrzenie napotka spojrzenie Boga.
Cóż za wspaniała doktryna! Muszę się w niej zanurzyć całkowicie, żeby móc nią emanować... Wydaje mi się, że jestem już całkiem przekonany. Ale czy naprawdę wystarczająco? Czy mam z mym Ojcem relację dziecka, które wspina się na kolana dziadka i bawi się, że powozi, kierując łańcuszkiem od zegarka zamiast wodzy? Czy myślę o Nim jak o kimś, kto myśli o mnie? Czy czuję strach wobec Niego? Nie, nie pamiętam, abym upadł tak nisko i sprawił Mu ten ból, odkąd dowiedziałem się, kim On jest (od kiedy to wiem? Nie potrafię powiedzieć). Czy czuję strach przed piekłem? Tak. I dziękuję Ci, mój Boże, że dałeś mi tę zbawienną bojaźń, tożsamą zresztą z wiarą w piekło, o którą Cię prosiłem jako dziecko. Ale strach przed piekłem nie jest strachem przed Tobą. I nie boję się piekła jak ktoś, kto wierzy, że za nic, za coś wątpliwego, możesz go tam wrzucić, bo to oznaczałoby zwątpienie w Ciebie.

Muszę się jednak wystrzegać, by nie utrwaliła się we mnie tendencja do zachowywania się, jakby istniały dwie klasy wśród Twoich dzieci: jakby byli jedni, którzy mogą odważnie stawić się przed Tobą w odświętnym stroju ze swoich zasług i drudzy - haniebne, brzydkie i biedne dzieci, które muszą siedzieć w kącie. Fałszywa koncepcja, ponieważ wszyscy jesteśmy wartościowi tylko dzięki Czułości, którą nas obdarzasz, którą nas otaczasz, która jest naszym ubraniem i naszą ozdobą... To jest to, o czym muszę praktycznie i do głębi przesiąknąć... Trzeba dużo rozmyślać o tej Prawdzie, aby stała mi się bliska, aby spontanicznie mną kierowała i abym przekazywał ją innym... O mój Boże, daj mi to zrozumieć dogłębnie, aby i inni zrozumieli tę Tajemnicę Twojego ojcostwa! Obym był tym, który uwierzył w Twoją Czułość, a nie w siebie!"

Może i tak, tylko mnie się przypomniały teksty przeciwko Żydom z czasów przedwojennych. Niby bez obelg i innej agresji bezpośredniej, ale stwierdzenia typu "fale żydostwa zalewające Europę" są rażącym przykładem dehumanizacji, gdy żadne słowo nie odnosi się do ludzi. A w podanym fragment dostrzegam swego rodzaju tyradę, której autor się nakręca. Jak dla, pokazuje to nagromadzenie jakichś negatywnych emocji.