Guzik prawda. Ergo stosuje tu stary trick à la paradoks omnipotencji, gdzie nipostrzeżenie podmienia się Wszechmogącego, na nie-Wszechmogącego i goni się własny ogon, bezskutecznie szukając odpowiedzi.
W przykładzie Ergo, tym podmienionym nie-Wszechmogącym jest "tenże bliźni, który ocenia wyświadczoną mu przysługę" i nigdy nie pozwoli przeżyć chrześcijaństwa.
W chrześcijaństwie nie chodzi o weryfikowanie przez odbiorcę, ale o gest dawcy - tu się wszystko rozgrywa. To dawca ma oddać kawałeś siebie, który bardzo lubi i który bardzo ma ochotę sobie zatrzymać. A jak odda, to wtedy otwierają mu się oczy, że to, że się czegoś co lubi pozbył, oznacza, że coś otrzymał. I bynajmniej nie musi się pytać odbiorcy, co on powie na jego podarek, głównie z tego powodu, że chrześcijaństwo z odbiorcy też robi dawcę - w chrześcijaństwie jest jakby tylko jedna strona, która Dekalogiem otwiera dawcę, a nie kręci się w kółko dawca-weryfikacja-biorca. W chrześcijaństwie to nie produktywność gestu dawcy jest ważna, ale sam gest otwierający jego autora.

Krótko mówiąc, w chrześcijaństwie chodzi o uprzedmiotowienie człowieka, żeby go upodmiotowić, bo to, że np. ateista jest podmiotem, albo że cierpiący bez sensu jest podmiotem i że wolę takiego podmiotu należy uszanować wobec tego – o, ten problem chrześcijaństwo chwackie omija chyłkiem-bokiem; tego się w chrześcijaństwie chwackim nie zauważa. Chwackie chrześcijaństwo to jest postawa: jak śmiałeś nie przyjąć mojej pomocy, jak śmiałeś odrzucić moją pociechę, przecież ja chciałem dla ciebie tak dobrze.

Przynajmniej do tego sprowadza się w praktyce to, co chwat głosi, a głosi jakąś bezbrzeżną, egoistyczną perwersję nauki Tego, który za ludzi umierał najobrzydliwszym rodzajem śmierci i jeszcze w ostatniej chwili zwątpił, ale tak na amen, że do Nieba po tym wszystkim wróci; bo ewidentnie uwierzył że Bóg odrzucił Jego ofiarę. A mimo to nie zszedł z Krzyża. A chwat pitoli coś o tym, że w chrześcijaństwie dawca ma sobie robić dobrze...

Poczytaj sobie jeszcze raz co ktoś do Ciebie pisze, a napisano tak:


Gdzie w tym [ciach... M.] masz coś takiego, co nabazgrałeś:

Gdzie?
Każdy średnio kumaty widzi, że napisono coś dokładnie przeciwnego, czyli że udzielonej pomocy nie weryfikuje się w żaden sposób, bo sam akt udzielenia tej pomocy jest już wszystkim. Coś wyszło od dawcy i do widzenia.
Teorie o ocenianiu udzielonej pomocy jako dobro czy zło, to akurat wygłasza tutaj taki jeden:

Ale żeby było ciekawie, to tego typu teorie przeplata innymi, które przed chwilą miały taką postać:

i zdaje się to uważać za chrześcijanstwo, a mówinie o udzieleniu pomocy w sposób który:

uważa za taki, który:



Gratuluję przenikliwej analizy i sugeruję, żeby wpierw zapoznać się i przemyśleć zjawiska, o których chce się mówić, a potem dopiero to robić.

Niezle zescie rozwineli temat wrzucony przez autora tego prymitywnego filmiku, szacunek.
Obchodzimy swieta Bozego Narodzenia uzywajac tej okazji do spotkania sie w gronie rodzinnym i z przyjaciolmi, czyli jak Alus napisala korzystajac z ich tresci kulturalnej i kulinarnej jako ze w spotkaniach tych biora udzial ludzie wierzacy i niewierzacy. Nie spiewamy koled, nie chodzimy na pasterke tylko spotykamy sie, jemy wspolna kolacje i dajemy sobie wzajemnie male prezenty.
Mamy nastepny szokujacy zwyczaj, mianowicie pojawiamy sie w kosciele na uroczystosciach naszych przyjaciol, chrzcinach, komuniach, rocznicach slubu, bo wiemy ze nasza obecnosc sprawi im przyjemnosci a sa ludzmi mocno wierzacymi.
A co kto na temat naszych zwyczajow mysli to naprawde zupelnie nas nie obchodzi .

Ano ładnie to wyszło, ale ja zaczynam tracić nerwy, chwata to nakręca i boję się, że temat zjedzie w przepychankę.

Bo teraz chwat napisał coś, z czego wynika, jak bardzo jest obrażony, że jego chrześcijaństwo ktoś śmie oceniać nisko, kiedy on sam ocenia je wysoko; chwat solipsystycznym probierzem swoich czynów i wyczynów, tak by z tego wynikało.

Powtórzę jednak to, na co chwat uwagi nie zwrócił wcale: chwacki chrześcijanin uprzedmiotawia człowieka, żeby móc to upodmiotowić; na tym polega w wypadku chwackiego chrześcijanina darczynienie. Chwacki chrześcijanin każe się obdarowywanemu człowiekowi upodlić, żeby on, darczyńca, mógł uczynić postęp w duchowym rozwoju. Dlatego nazywam taką postawę szczytem egoizmu i perwersji, no i zszatanieniem człowieka, co się za chrześcijanina uważa. Stworzę bliźniemu memu piekło, żeby po jego barkach wstąpić do Nieba; żeby się samozbawić, choćby na chwilę. Ot co.

Jesteśmy w dziale "Żyć wiarą", co oznacza, że:


Nie wysilajcie się więcej.
Zamykam