Nie ma znaczenie, gdzie i kiedy pieniądze zostały znalezione.

Ty byś szukał, to pomyśl, czy ten, który je zgubił nie szukał ich? Możliwe, że przeszedł tę samą drogę w poszukiwaniu lub, że tą drogą codziennie przemierza. Wystarczyłoby ogłoszenie na słupie, przystanku autobusowym czy tramwajowym z informacją o znalezionych pieniądzach bez podawania kwoty oraz tego czy pieniądze były luzem czy w portfelu (o to należałoby pytać ewentualnego poszkodowanego w celu zidentyfikowania) i podanie kontaktu do znalazcy. Dopiero po jakimś tygodniu można byłoby powiedzieć, że skoro nikt się nie zgłosił, pieniądze można zostawić dla siebie i wydać je zgodnie z sumieniem.

Może jak będę emerytem i nie będę miał co z czasem robić, to będę pisał ogłoszenia i wieszał na słupach, a potem odbierał kilkadziesiąt czy kilkaset telefonów dziennie od osób liczących, że to właśnie im przypadnie zaszczyt odbioru tej kasy...
Nie no, bądźmy realistami - pisałem o stolicy i wielotysięcznym tłumie ludzi, milionowym w skali stolicy.
W sumie mógłbym zostawić pieniądze tam gdzie znalazłem, niech kto inny znajdzie i ma ten dylemat .

Zaraz, zaraz, Adam przeznaczył nie na swoje fanaberie tylko na różańce. To wygląda na wspaniały cud, a ktoś stracił bo może mniej to potrzebował, i zdarzają się gorsze rzeczy niż utrata 400 zł. Dzięki temu że stracił wzrosła wiara wielu ludzi. Nie chcąc tego przyjąć, wystawilibyśmy Pana Boga na próbę.

Nieważne na co przeznaczył. Ważne, że nawet nie pomyślał, że może ktoś zgubił ostatnie pieniądze, jakie mu zostały i nie zamierzał szukać pokrzywdzonego.

A jak wysyłam masę CV i wreszcie pójdę na rozmowę kwalifikacyjną i mnie przyjmą do pracy, to zabieram komuś innemu pracę, którą mógłby dostać gdybym jej mu nie zajął?

Co innego gdyby to był portfel z dowodem osobistym gdzie byłoby nazwisko, a tak to jak szukać właściciela?

Małgosiaa wyjaśniła jak, parę postów wyżej . Słup z ogłoszeniem i minimum tydzień oczekiwania na telefon, po którym to czasie można już ze spokojnym sumieniem wydać kasę na własne potrzeby .

Jaki byłby dowód że to zadzwoni właściciel?

Nie byłoby, to trzeba by ustalić przeprowadzając wywiad czyli telefoniczne dochodzenie z każdym podejrzanym o nieuczciwe nastawienie do tych pieniędzy .

Trzeba byłoby zabawić się w Sherlocka Holmesa: wypytać ile było tych pieniędzy, w jakich nominałach, czy były w portfelu czy luzem, jakiego koloru był portfel itp. itd. Ogłoszenie nie powinno zawierać żadnych innych informacji ponad to, że znaleziono pieniądze i nr telefonu.

Zakładam, że wiesz ile mniej więcej czasu zajmie ta cała zabawa w ogłoszenia i dziesiątki telefonów i rozmów potem? Naprawdę myślisz, że we współczesnym świecie ludzie mają czas na takie głupstwa jak zgubiony pieniądz? Jest tyle innych wydawałoby się znacznie ważniejszych codziennych spraw...

Kwestia zasadnicza - czy znalezione pieniądze leżały luzem jako banknoty, czy w portfelu, saszetce, kosmetyczce.
Jeśli w jakim opakowaniu, to należałoby w miejscu znalezienia wywiesić ogłoszenie.
Osoby, które zgubiły można swobodnie rozpoznać pytając właśnie o kwotę, o opakowanie, portfel.
W przypadku zaniechania tej czynności, można zakładać, że jest to forma kradzieży....czasem bardzo ubogiej osobie.
"Znalezione, nie kradzione" to cwane porzekadło wymyślone przez zachłannych znalazców, nic nie mające wspólnego z etyką, czy wartościami chrześcijańskimi.


Zależy dla kogo - dla zamożnych strata czasu, dla pokrzywdzonych ubogich czasem to ostatni grosz, jakaś marna renta, za którą musza przeżyć kilkanaście dni..

"Znalezione, nie kradzione" nie ma nic wspólnego z "zachłannym znalazcą". Jak znajdziesz na ulicy złotówkę, nie zapomnij chuchnąć na nią i pomyśleć "Znalezione, nie kradzione", zanim schowasz do kieszonki. Możesz też nie podnosić, niech ma kto inny. Ciekawe czy podniesienie złotówki także nic nie ma wspólnego z etyką, czy wartościami chrześcijańskimi oraz kto ocenia granice wartości w tych sprawach.

A pokrzywdzonych ubogich nie widać już na wielkomiejskich ulicach. Za to przypomnę, że w razie problemów życiowych ludziom pomagają organizacje charytatywne takie jak Caritas. Są specjalne punkty, w których można pobierać za free żywność, ubrania, artykuły pierwszej potrzeby, a po zweryfikowaniu także pieniądze. Moi bliscy uczestniczyli w tej dystrybucji w jednym z punktów wydających i widzieli jak ludzie przychodzą, choć większość nie wyglądała na ubogich (to inna sprawa). Więc jeśli znacie ubogich z marną rentą, za którą musza przeżyć kilkanaście dni.. skierujcie ich proszę do Caritasu po pomoc, nie bądźcie obojętni...

Zamiast siedzieć bezmyślnie przed telewizorem czy komputerem, można napisać ogłoszenia i w ramach zdrowego ruchu je rozwiesić. Nie o czas tu chodzi, a o czyjeś nieszczęście. Czy jeśli zobaczysz wypadek, to nie zatrzymasz się, aby pomóc, choćby zadzwonić po pogotowie, bo właśnie spieszysz się do kościoła i możesz się spóźnić? Matka Teresa z Kalkuty w drodze na spotkanie z papieżem zatrzymała się nad potrzebującym i pomogła rezygnując z tego spotkania.

Nie popadajmy w paranoję. Tu chodziło nie o złotówkę, a 400 zł.

Chuchniecie na złotówkę to klasyczny pogański zabobon.


Czyli zgubioną przez nich kasę przywłaszczcie, a poszkodowanym zagubieniem pieniędzy skierujcie do Caritasu....niech Caritas nakarmi, napoi, w dom przyjmie....a później pytajmy kiedyśmy Cię Panie widzieli głodnego, spragnionego....