Dziś na ruchliwym przystanku w dużym mieście przesiadałam się w inny tramwaj. Wysiadłam i odeszłam nieco żeby poczekać na kolejny. Zrobiłam kilka kroków, dwa kółeczka i po jakimś czasie takich spacerków tuż obok zauważyłam banknot. Popatrzyłam na ludzi wokół czy komuś mógł właśnie wypaść, równocześnie schylając się aby go podnieść. Gdy już miałam go w ręku nie wiedziałam co zrobić. Ludzi było sporo w dodatku ciągle wysiadali i wsiadali do kolejnych tramwai. Stałam tak jak wryta przez chwilę i wówczas przyjechał mój tramwaj. Wtedy po prostu do niego wsiadłam. Jednak czuję się źle z tym. Nie wiem co powinnam zrobić w tamtej sytuacji. Czuję się jak złodziejka i nie wiem czy nie zgrzeszyłam. Może powinnam zapytać chociaż kilka osób które stały najbliżej?
Jak uważacie? Jak osoba wierząca powinna się zachować w takiej sytuacji?

Na pewno nie był Twój...więc można było zapytać...ja bym wrzuciła go na ofiarę...

Jeśli nie było możliwości ustalić właściciela, a jednocześnie kwota nie uprawdopodabniała tego, że ktoś zgłosi zaginięcie na policji, czy jakimś urzędzie rzeczy zagubionych, nie ma się co zadręczać.

Inną jest sprawa pieniądza, co do którego wiemy czyj jest (widzimy, że wypadł panu w szarej bluzie czy jest to portfel z dokumentami) lub jest to duża kwota, której może właściciel poszukiwać.

Zadręczać się nie ma czym, masz powodu czuć się jak złodziejka, ale na przyszłość lepiej zapytać, czy ktoś nie zgubił pieniędzy, nie mówiąc o jaką kwotę chodzi i ewentualnego pokrzywdzonego zapytać jaką kwotę zgubił.
Drugą sprawą jest uznanie czy to mało czy dużo. Dla jednego i tysiąc to niewiele, a dla innego, co ledwie wiąże koniec z końcem zgubienie nawet 10 zł stanowi problem.

Nie było możliwości ustalenia kto mógl ten pieniądz zgubić. Ani nie widziałam żeby komuś wypadł ani tym bardziej nie był w portfelu, także na pierwszy rzut oka po ludziach wokół nikt mi się nie wydał właścicielem. Banknot leżał przy barierce i skrzynce i sądzę że mógł tam leżeć dłuższy czas a ludzi w takiej porze w tym miejscu przewija się masa, wszysycy gdzieś biegną.
Postąpiłam odruchowo, mam nadzieję że nie zgubił ich ktoś kto naprawdę ich mocno potrzebował.
Ale chcialabym przedyskutować i przemyśleć, aby wiedzieć jak zachować się w podobnej sytuacji w przyszłości.

Ja wprowadziłam zasadę, że nie biorę znalezionych pieniędzy...bo na pewno nie są one moje, ktokolwiek je zgubił. Gdyby nikt nie wziął, to właściciel mógłby odnaleźć zgubę, jak się zorientuje...

co za zysk nawet jak się znajdzie 20 zł a potem sumienie gryzie...

A może Bóg w swojej Opatrzności chciał byś te pieniądze znalazła i je dobrze wykorzystała?

No cóż, nie wiem na ile czytasz wszystkie wątki, ale mnie różne bardzo przykre wydarzenia oduczyły szukać znaków od Boga we wszystkim...

Myślałem, że to ja jestem skrupulantem...

W życiu nawet nie pomyślałbym, że przygarnięcie pieniędzy w takiej sytuacji jest grzechem. Sam miałem kiedyś tak, że nastolatkowi w sporej odległości przede mną wypadło 10 złotych. Nie reagował na zawołania i musiałem za nim biec, by zwrócić mu jego pieniądze. W takiej sytuacji w pełni zrozumiałe jest, że przygarnięcie tych pieniędzy byłoby grzechem. W sytuacji, którą opisałaś grzechu nie widzę. Co innego, gdyby to był na przykład portfel z dużą kwotą w środku - wtedy przygarnięcie go byłoby grzechem, bo znalezienie takich pieniędzy można byłoby ogłosić na Policji, a pierwotnego właściciela łatwo da się zweryfikować - wystarczyłyby pytanie o wygląd czy materiał portfela i szacowaną kwotę w środku. A jak ty znalazłaś gdzieś w kącie 20 złotych, to gwarantuję, że na 10 zapytanych osób co najmniej kilka potwierdziłoby, że to faktycznie ich zguba. I co wtedy - pytałabyś się na forum, czy nie popełniałaś grzechu cudzego, bo przez twoje pytanie przyczyniłaś się do czyjegoś oszustwa?

Zresztą - jeśli w taki sposób masz poczuć się lepiej, to proponuję wejść na siepomaga i przelać te pieniądze na jakieś potrzebujące pomocy dziecko.

Abstrahując od skrupulanctwa...też myślisz @Papagol, że to znak od Boga? A jak znalazłam różaniec to też znak? A jak modliłam się o świętość do św. Jacka i potem mój wzrok padł na różaniec, który on trzyma w dłoni- to też był znak? Ze świętość osiągnę przez różaniec? A jak znalazłam przypadkowo na kompie Żółty Zeszyt Tereski to też znak?

Ja nie przeczę, że jak we wszystkim widziałam znak od Boga to byłam szczęśliwsza, miałam żywą relację z Bogiem...Nawet jak siedziałam w sennikach, miałam zeszyt ze snami to byłam szczęśliwsza bo miałam złudzenia...

Musiałam się bardzo boleśnie przejechać i na jednym i na drugim żeby to zweryfikować...choć gdzieś tam tli się nadzieja dalej, że jednak część tych rzeczy to były znaki...

Każdego kto chce się podzielić znakami, które otrzymuje zapraszam do mojego wątku "Które znaki sa od Boga?"

Witam,
Czy znalezione pieniądze mogą być znakiem od Boga?...Oj mogą!!!

Historia ta przydarzyła mi się naprawdę chociaż nadal jestem zdumiony! Otóż będąc w Kościele na niedzielnej Mszy Świętej ksiądz z ambony zaapelował do wiernych aby mu przynieśli Różańce, modlitewniki itp. dla więźniów w pobliskim mieście. Wieczorem w czasie wieczornej modlitwy usłyszałem wewnętrzny głos aby podarować więźniom 100 Różańców z książeczką o Nowennie Pompejańskiej i silne pragnienie aby zrealizować powyższy zamiar. Wtedy przyszła mi myśl że żona nigdy się nie zgodzi abym z budżetu domowego wydał na ten cel około 1000zł, jak mi się wówczas wydawało że to będzie taka właśnie kwota . Następnie po modlitwie powiedziałem: „Panie Jezu jeśli to Ty chcesz abym podzielił się z więźniami Różańcami i Nowenną Pompejańską to skądś znajdę na ten cel pieniądze”. Potem położyłem się spać z zamieram pójścia do Kościoła rano na Mszę. Obudziłem się rano i byłem zły bo zaspałem, z Mszy nici. Żona powiedziała że jeśli nie idę do Kościoła to żebym poszedł po zakupy. W czasie drogi do sklepu znalazłem 400zł!!! Pomyślałem że na 100 różańców to nie wystarczy ale ileś uda mi się za te kilka stów kupić. Wysłałem zapytania do sklepów internetowych z wyjaśnienie po co mi są potrzebne te Różańce i jeden z nich zaproponował cenę 2,2zł za szt. kupiłem ich 112 i 8 otrzymałem gratis!!! Następnie wysłałem podobne zapytanie do „dystrybutora” książeczek z Nowenną Pompejańską i zaproponowali mi symboliczną 1zł. za 1 szt. z przeznaczeniem do rozprowadzenia bezpłatnego wśród więźniów - zakupiłem ich 120 szt. i dostałem 100 szt. mini folderów o Nowennie Pompejańskie gratis!!!. Oczywiście 400zł wystarczyło również na koszty obu przesyłek. Wtedy przyszła mi myśl że niektórzy więźniowie nie znają nawet podstawowych modlitw jak Ojcze nasz…, Zdrowaś Maryjo…, czy Chwała Ojcu…, i nie będą w stanie odmówić Nowenny Pompejańskiej. Wydrukowałem więc te modlitwy na papierze A4 a potem spakowałem wszystko do woreczków foliowych zamykanych, bo były tańsze i większe od typowego etui na Różańce. Następnie pojechałem do miasta i tak przygotowanie Różańce z Nowenna Pompejańską przekazałem kapelanowi więziennemu. Był zdumiony że aż tyle… ale nie tak mocno jak ja, że to w ogóle się zdarzyło!!! I jak tu nie wierzyć w Opaczność Bożą!!! Szkoda mi tylko Tego co zgubił te 400 zł…
P.S.
„…byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie” (Mt 25, 36)

Chwała Panu!

Znalezione nie kradzione. Jeśli widzę, że komuś coś wypada, a ja to znajduję, oddaję nie oczekując wdzięczności. Gdy zaś widzę, że coś takiego jak pieniądz leży w miejscu publicznym, podnoszę, oglądam, i jeśli nikt nie leci do mnie z pretensją w tym momencie, zabieram. Wyrzutów sumienia nie mam, bo niby po co. Znalezione nie kradzione.

Oczywiście gdybym znalazł torbę pełną pieniędzy lub portfel z dokumentami, zaniósłbym na najbliższy komisariat, a w przypadku tej torby powiadomił media - nie tylko by zabezpieczyć zawartość przed (nieuczciwą być może, nie wiem, ale mam prawo podejrzewać) policją, ale i by znalazł to właściciel.

Jak czytam wypowiedzi AdamaKaźmierczaka, Andy72 i Stworka, to czuję ogromny niepokój. A co, gdyby to któryś z Was zgubił owe 400 zł? Bylibyście zadowoleni, że znalazca nie szuka właściciela? 400 zł na polskie warunki to nie jest mała suma i niekoniecznie jest tak, że znalezione nie jest kradzione. Dopiero mogę tak powiedzieć, jeśli staram się znaleźć właściciela, ale ten się nie zgłosi. I dopiero wtedy, jak nikt się nie zgłosi mogę tymi pieniędzmi dysponować na każdy zbożny (lub nie) cel, w tym także zakup różańców dla więźniów.
Moje sumienie nie pozwoliłoby na to, aby przywłaszczyć sobie te pieniądze (jeśli nie szukam kto zgubił i wydaję, to przywłaszczam cudzą własność. Żadne tłumaczenie tego nie zmienią).

Ależ wszystko zależy od sytuacji. Gdybym znalazł 400 zł w kościele po Mszy, oddałbym księdzu, niech powiadomi wiernych i załatwi temat, nie wziąłbym tego dla siebie.
Jednak gdybym ten sam pieniądz podniósł z ziemi w godzinach szczytu w centrum stolicy, to szansa na znalezienie właściciela w tłumie jest równa zeru .
Gdybym sam zgubił tę kwotę, szukałbym jej, ale nie znalazłszy dałbym spokój, mógłbym jedynie pluć sobie w brodę za własną nieuwagę. W kościele - poszedłbym do księdza. W centrum - bez szans .