Intryguje mnie taka kwestia: warunkiem ważnej spowiedzi, jest postawnowienie poprawy. Żal za grzechy ma być bólem duszy i znienawidzeniem popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia w przyszłości - jak ma się to wszystko do uzależnień? Dla zawężenia pola, weźmy pod uwagę tylko uzależnienia od substancji psychoaktywnych, nie tykając hazardu, seksoholizmu i tym podobnych.

W skrócie zatem: czy każdorazowym następstwem spowiedzi nie powinna być próba rzucenia np. papierosów, taka zupełnie na serio, a jeśli nie jest/nie bywa, to czemu i jak pogodzić to z warunkami dobrej spowiedzi? Czy spowiedź, w której ktoś wyznaje grzech palenia bez zamiaru rzucenia tego nałogu jest w ogóle ważna?

Przykład z paleniem papierosów nie adekwatny, bo przez lata stopniowo w ujęciu wiernych został wyrugowany z katalogu grzechów i raczej nie jest wymieniany w spowiedzi jako grzech.
Jeśli chodzi o inne uzależnienia - alkoholizm, narkomania, pracoholizm, seksoholizm - zapewne osoby dotknięte starają się zmienić, odrzucić, ale......to nie próba wytłumaczenia ich postaw, niemniej są to choroby. Bez właściwego leczenia, podjętej terapii, samo postanowienie w zasadzie nie zmienia sytuacji.
Grzechem w takim ujęciu jest zaniechanie leczenia i terapii.

Przykro mi, ale kompletnie nie rozumiem. Ani sformułowania "wyrugowany z katalogu grzechów" - istnieje jakiś katalog? - ani koncepcji nieuznawania palenia papierosów za grzech, skoro jest ono nim w sposób bezsprzeczny.

Nie jest. Choć oczywiście „powszechnej świadomości wiernych” różnie z tym bywa.

W ujęciu chrześcijańskiej antropologii każdy grzech jest rodzajem choroby. Więc trochę niezrozumiałym jest dla mnie dzielenie grzechów na takie, które są chorobami i takie, które nimi nie są.

Dla jasności: nie mam na myśli traktowania jako grzechu samego uzależnienia. Nie da się jednak ukryć, że jest ono następstwem grzechu i wiąże się z systematycznym powtarzaniem czynności, które grzechami są.

Ale przecież na tym właśnie polega grzech. Że jesteśmy, czy to psychicznie, czy to fizycznie uzależnieni od jakiejś czynności, czy myśli. Dlatego właśnie grzech jest grzechem. I dlatego stoi na drodze do zbawienia. Walka z dowolnym grzechem to walka z uzależnieniem. Nie tylko z papierochami.

Też prawda. Jestem (nie ja jeden zresztą, jak sądzę) jakoś przywiązany do koncepcji grzechu jako czynu, gdy tymczasem faktycznie chodzi o stan oddalenia od Boga, zatem uzależnienie jak najbardziej się jednak wpisuje.

"Katalog" - czyli rachunek sumienia, dla dorosłych, dla dzieci.
Nieuznawanie palenia za grzech, to klasyczna wybiórczość, przypadłość większości ludzi.




Ale w ujęciu chrześcijańskim nie poddawane są leczeniu medycznemu, czy terapii: kłamstwo, oszustwo, zawiść, zazdrość, plotkarstwo.
Jednak trudniej wyjść z grzechu choroby uzależnienia, niż z kłamstwa, oszustwa, czy zazdrości.

To prawda, ale czemu miałoby to czynić przykład nieadekwatnym? Przytoczyłem po prostu najpopularniejsze uzależnienie.



Czy ja wiem... tamte są jednak silniej w ludzkiej naturze zakorzenione i przy tym bardziej rozmyte.

Wg jakiej nauki zapalenie papierosa jest grzechem? Czy tak samo należy traktować wypicie piwa czy kieliszka wódki?

Katolickiej.

jest to grzech przeciwko 5 przykazaniu - szkodzenie sobie na zdrowiu

Cukier i sól też są szkodliwe oczywiście w nadmiernej ilości. Ilość spożywanego cukru nie powinna przekraczać 50g dziennie, soli 5g dziennie. Spożywając jej więcej szkodzisz sobie, czyli łamiesz 5. przykazanie.
Prowadząc siedzący tryb życia szkodzisz swojemu zdrowiu - łamiesz 5. przykazanie.
Oczywiście kieliszeczek dobrej naleweczki, lampka wina czy też piwko też nie jest obojętne dla organizmu.
Zbyt tłuste jedzenie szkodzi zdrowiu - łamiesz 5. przykazanie.

Trochę dystansu życzę. Bóg to nie policjant, który daje mandat za byle przewinienie.
Dość życiowo do tematu podszedł ktoś tutaj: https://zapytaj.wiara.pl/pytanie/pokaz/82ddd.

Papierosy z kolei są szkodliwe w każdej ilości.



Nie nazwałbym tego podejściem życiowym, tylko kretyńskim. Od czegoś takiego blisko do wciąż niestety pokutującego "E, lampka wina ciąży nie zaszkodzi".

Nie twierdzę, że palenie choćby jednego papierosa na tydzień jest nieszkodliwe. Twierdzę tylko, że po wypaleniu jednego papierosa nie trzeba od razu gnać do spowiedzi, żeby móc przystąpić do stołu Pańskiego.